maleisie

De allerlaatste…

Onze laatste blog na acht maanden AVONTUUR

Nu we inmiddels al weer een maand thuis zijn, Miriam al aan het werk is (als juf!) en onze webpagina nog nauwelijks wordt bezocht, is het tijd voor onze allerlaatste blog.

Miriam, op fiets, richting eerste werkdag! (niks geen mooie auto meer om met die dikke billen in te zitten...) Verbeter de wereld en begin bij de studenten van 't ROC!

Terugscrollend door onze webposting komen de mooie herinneringen snel weer boven. We hebben een boel gezien in een beperkte tijd. Ja, je leest het goed: in een beperkte tijd. Vooraf lijkt acht maanden een eeuwigheid, maar eenmaal op reis vliegt de tijd voorbij. En als je na acht maanden weer je eigen straat in rijdt, is het haast alsof je niet bent weggeweest. Maar gelukkig zullen de vele herinneringen, souvenirs, foto’s en dagboeken ons dit avontuur nooit doen vergeten.

‘Wat is het mooiste wat jullie hebben gezien?’ wordt ons veel gevraagd. Daar kunnen we geen antwoord op geven. Ayers Rock, de Bromo vulkaan, de zoutvlakte van Uyuni, een Vietnamese bruiloft, zwemmen met zeehonden of de tempels van Ankor Wat laten zich namelijk maar moeilijk vergelijken.

De tempels van Ankor Wat.....

...laten zich maar moeilijk vergelijken met de zoutvlaktes in Bolivia

Onze leukste landen kunnen we je wel benoemen: Laos en Indonesië. Wat een geweldige landen. Vriendelijke mensen, prachtige natuur, bijzondere cultuur en heerlijk eten.

Versvervoer in Laos

Het was feest om tussen de locals in de ‘chickenbus’ of achter in de pick-up te zitten.

Het is nog steeds de vraag wie er nou, vol bewondering, naar wie zat te kijken. Wij naar de locals, of de locals naar ons? Gezellig was het in ieder geval. Op het moment dat je denkt dat de bus of pick-up vol zit, is er áltijd nog plek voor een nieuwe passagier. En nog één en nog één. Met de bijhorende zakken rijst, kartonnen dozen of levende kip als bagage (vandaar dus de naam ‘chickenbus’). In Nederland zou het aantal passagiers van de gemiddelde bus of pick-up hoogst illegaal zijn en de loyaliteit van de medepassagiers minimaal. In Zuidoost Azië is het de gewoonste zaak van de wereld. Iedereen en alles mag áltijd mee.

Het vreemdste voedsel dat we hebben gegeten? Eigenlijk valt dat wel mee. Goed, op een enkele zijderups, krekel en spin na dan.

Kangoeroe vond vooral Jeroen erg lekker. In Australië gewoon voorverpakt te krijgen in het koelvak tussen de kip en het schapenvlees (of zelf even jagen).

De mogelijkheid om in Peru cavia te eten hebben we aan onze maag voorbij laten gaan. We waren zo blij eindelijk weer eens lekker te eten in het toeristische Cuzco, dat we ons portie aan Fikkie hebben gegeven.

En als je een Nederlandse kroket, frikadel of friet speciaal, in het buitenland, vreemd voedsel kan noemen, dan hebben we dat ook nog genuttigd. ‘Friet speciaal’ (french fries special) in Laos, frikadel en kroketten in Australië en kroketten en bitterballen in Peru. Toch net iets anders dan “Friet bij Piet” in het buitengewoon pitoresque Lloret de Mar 😉

Het vervelendste van de reis? Eigenlijk niet veel. We zijn niet overvallen, niet ziek geworden en hebben geen ruzie gehad. Natuurlijk zijn we wel eens voor een paar dollar opgelicht (alleen weten we niet wanneer dus de ‘pijn’ voelen we niet 😉 Echt vervelende dingen heeft duo Martens dus niet ondervonden.

Wel had Miriam regelmatig ‘last’ van de armoede. Wat zijn we in Nederland verschrikkelijk rijk en verwend! Met een Nederlands paspoort, een geweldig gezondheidszorg en onderwijs (voor iedereen) zijn we enorm bevoorrecht. Kinderen plastic zakjes zien sorteren op een vuilnisbelt maakt dat je hart ineen krimpt. Zeker als je denkt aan je eigen neefje Bart van vijf met dezelfde leeftijd die op dat moment op je ‘speelboom’ let. Overvolle weeshuizen met kleine geitebreiers die niets liever willen dan geknuffeld worden. Alleen zijn er geen mensen die de kinderen, die zich voorbeeldig gedragen, daadwerkelijk een dikke knuffel geven.

Of op bezoek zijn in een huisje zonder bedden waar, door de hele familie, op de grond geslapen wordt. Bedelaars van alle leeftijden… In Nederland leven we als koningen en koninginnen!

Ook zijn we erg geschrokken van het feit dat we nu zelf gezien hebben hoe het milieu verslechtert. Het koraal, waar we vier jaar geleden nog zo van genoten, bij de Perhentian Islands is geheel verbleekt en grijs geworden. De warme golfstroom El Nino heeft het zeewater opgewarmd. ONGELOOFLIJK!!! Onderzoekers waarschuwen dat ook ‘the Great Barrier Reaf’ er over een aantal jaren niet meer zijn. Boeren in de Colca vallei (Peru) kunnen niet langer hun velden irrigeren. De eeuwige sneeuw van de bergen rondom de vallei is sinds 2005 verdwenen.

Duizenden jaren hebben mensen in de vallei gewassen verbouwd. Pre Inca’s maakten er duizenden terrassen, Inca’s volmaakte ze en stichtte er later een koninkrijk. Nu trekken de bewoners uit de enorme vallei weg omdat er niet langer water is. En in Australië werd ons herhaaldelijk aangeraden om goed in te smeren tegen de zon. De ozonlaag in Australië is een grote gatenkaas en 1 op de 2 Australiërs krijgt vroeg of laat te maken met huidkanker!!

In Nederland voelen we de pijn nog niet zo erg. Door het gat in de ozonlaag wordt het warmer in ons kikkerlandje (lekker!). Het regent en onweert meer (goed voor de tuin?). Maar stiekem voelen we allemaal in ons hart dat het niet goed is wat er gebeurt.

En hoewel zo’n wereldreis natuurlijk heel stoer klinkt, tegenwoordig is het allemaal niet zo spannend en moeilijk. Bezoek maar eens een van de vele andere weblogs van wereldreizigers. Iedereen heeft min of meer dezelfde landen in hun reis. En dan niet alleen dezelfde landen, maar ook dezelfde bezienswaardigheden. Regelmatig kom je dan ook reizigers tegen die je ook in andere plaatsen of landen al bent tegengekomen. Logisch ook, want de meeste reizigers willen de toch de bezienswaardigheden van een land zien. Daarvoor reizen ze met een handboek, zoals de Trotter, Lonely Planet of Rough Guide. En daarin staan nou eenmaal vaak dezelfde restaurants, guesthouses en cafés.

En met een weblog, zoals het onze bijvoorbeeld, is het heel makkelijk om je avonturen te delen met je familie, vrienden en oud-collega’s. Zoals onze schoonzus zei: ‘Eigenlijk missen we jullie niet, want we weten nu meer van jullie dan wanneer jullie gewoon thuis zijn’ (onze schoonzus woont 5 kilometer verderop…).

Het mag dan misschien allemaal niet meer zo spannend als vroeger zijn, het is er waarschijnlijk niet minder leuk op geworden! We schreven het al eerder, het reizen is niet alleen het zien van landen, maar ook het ontmoeten van medereizigers en locals. Contact is zo gelegd en soms stonden we verbaasd over de vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensheid.

Een echte eye-opener om vast te stellen dat het niet alleen kommer en kwel op onze aardbol is. Een beetje man bijt hond (de dagelijkse goed nieuws show met verrassende ontmoetingen), maar dan in het echt. Hoe vaak gebeurt het nou, dat je wordt uitgenodigd om een paar dagen te komen logeren bij mensen thuis (die je net een uurtje gesproken hebt)?

En wie heeft er wel eens een paar leuke avonden met een dakloze doorgebracht?

Hoe vaak komt het voor dat je wordt uitgenodigd op iemands privé camping om daar naar kaketoes te kijken?

Toeval? Geluk? Natuurlijk! Maar een open vizier en een positieve houding helpen ook. En die open vizier en positieve uitstraling hebben we acht maanden gehad (niet echt moeilijk als je ieder moment van je wereldreis geniet 😉 ).

Acht maanden reizen, acht maanden genieten van het leven, acht maanden indrukken opdoen en acht maanden onze droom najagen. We hebben er niet één seconde spijt van gehad en zullen er ook nooit spijt van krijgen.

Het reisvirus heeft zich genesteld in ons hart. Helaas laat de bankrekening het niet toe om nog zo’n trip te ondernemen. Maar vakantie hebben we natuurlijk ieder jaar. Want hoe meer we reisden, hoe langer ons lijstje werd van landen die we ooit nog eens willen bezoeken. China, Zuid-Afrika, Argentinië, de Filippijnen. Daar gaan we vast nog eens heen in de nabije of verre toekomst.

We maakten echt een rondje om de wereldbol. Dat moest natuurlijk ook wel met het email adres wat we cadeau kregen (roundandroundwego@onderwegmetmartens.nl) en toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Terug naar ons normale leven waar we niet langer in de ‘internet-schijnwerpers’ staan. Want dat gevoel hebben we zeker gehad. Dankzij alle leuke reacties en complimenten die we ontvingen, zijn we er continue aan herinnerd dat we iets bijzonders aan het doen waren. Iets waar velen van dromen. Iets wat maar door weinigen ook daadwerkelijk wordt gedaan.

Allemaal heel hartelijk bedankt voor het meelezen (vooral op maandag werd er veel gekeken, we zien iedereen zelfkwellend voor ons van achter de eerste bak koffie van de baas), het meegenieten, de leuke reacties en de vele complimenten. We hebben er ontzettend van genoten!

Tot slot, we ontvingen nog een foto van de hoofdprijswinnaar van onze fotowedstrijd. Peter is razend enthousiast over de panfluitmuziek. Enige nadeel van de hoofdprijs vindt hij de Bolivianen die steeds voor zijn raam staan als hij de cd’s afspeelt. Hoe moet dat nu met zijn begonia’s?

Eindhoven is springlevend!

Vrienden van Eindhoven (Henri Martens, Stefan Martens, Jordin Martens) vragen zich af of ze de jump fotowedstrijd gewonnen hebben... Eueueueuueh misschien een beetje laat?

Vinden we toch net nóg een jumperd in onze inbox. Jeetje, beetje laat heren! Zoals voetbalclub ‘Eindhoven’ altijd een beetje laat is met ‘scoren’ ha, ha. Wel een mooi plaatje! Maar, jammergenoeg voor jullie, hadden we de hoofdprijs al uitgereikt. Anders hadden jullie natuurlijk een zeer grote kans gemaakt. Of deden jullie het niet voor zo’n waanzinnig gezellige panfluit CD? Daar kun je heel goed meisjes mee versieren Steef! Nou, vooruit! Natuurlijk ook voor jullie een eervolle vermelding én een vingerpoppetje 😉

Hoe het met ons is? Goed! Inmiddels hebben we alle broers, schoonzussen, neven en nichten weer in levende lijve gezien. Iedereen is overladen met cadeau’s en we hebben hele dikke knuffels in ontvangst genomen. Ook is ons huis weer ingericht & opgeruimd. Dat was nog even flink aanpakken… Stille getuige zijn de 32 lege ‘bananendozen’ in de schuur. Kun je trouwens heel goed ‘hutten mee bouwen’ (hè Else, Bart, Famke?). Die zijn er, samen met Jeroen, lekker druk mee geweest. Maarja, we bewaren ze toch maar niet. Het was namelijk juist de bedoeling dat we zouden opruimen!

Komende week gaan we een beetje klussen in & om huis & auto’s. Verder de CV’s opzoeken en aanpassen. Er moet natuurlijk een apart hoofdstukje ‘wereldreis’ worden toegevoegd. Het abonnement op de Intermediair en Carp zijn in ieder geval weer bekrachtigd. En er staan al een aantal banensites onder de ‘favorieten’. Al hebben we nog wel even geduld. Want in de komkommertijd zal er nog niet heel veel ‘leuks’ te vinden zijn. Och, we vermaken ons wel!

We nemen het er nog even van in de 'komkommertijd'. Lekker rustig aan en nog volop tijd voor luieren en leuke dingen. Logeerpartijtjes van neefjes en nichtjes bijvoorbeeld. En hutten bouwen, met lego spelen, snoepen, puzzelen en, en...

And the winner is….

Lieve onderwegmetmartenslezers… BEDANKT! Wat hebben wij gelachen om jullie inzendingen voor de jumpwedstrijd! WOW, GAAF, GAAF, GAAF!!! Hoog, laag, dik, dun, jong, oud… Jump baby, jump!! Na een paar dagen uitstel, voor de laatste plaatjes van vakantiegangers (*en het was echt moeilijk om een winnaar te kiezen), hier dan eindelijk de uitslag 🙂 Lach maar even lekker met ons mee!!

1e prijs

De eerste prijs gaat naar Peter Venis

Ongelooflijk dat Peter zo kinky en hoog uit zijn stoel komt. Normaal blijft ie eigenlijk altijd in zijn stoel zitten, biertjes drinken en televisie kijken. Waarschijnlijk begrijp je nu zijn buik iets beter... Met onderwegmetmartens hebben we hem dus toch 'in beweging' gekregen. Chapeau Peter! Jij bent de winnaar van de fantastische 3-Dubbel CD met panfluitmuziek. Misschien kun je daar de rest van de zomer op dansen? Hij is ook zeer geschikt voor BBQ's (met bier) (we hebben hebben enigszins getwijfeld of hier niet gesjoemeld is met de foto, maar we hebben niet met zekerheid kunnen vaststellen of de persoon op de achtergrond Peter optilt, derhalve een geldige sprong)

2e prijs

De tweede prijs is gewonnen door Barbamama.

Wie zegt er dat een 'verse mama' niet hip, sexy en actief kan zijn? Barbamama (voor de trouwe lezers... dit is mama Barrie!) bewijst hier aan heel Nederland het tegendeel. Dochter Lavie schrikt er een beetje van 😉 Papa Seb maakt de foto en denkt 'wat een lekker wijf is het toch ook'! En wij, wij zijn enorm trots op onze vriendin die zo lekker gek en wild is (nadat ze heeft uitgeslapen, je moet als kersverse mama wel je prioriteiten stellen natuurlijk). Barrie wint een hele boerenhand vol vingerpoppetjes (een koe, varken, kip, ezel en konijn).

3e prijs

De derde prijs is gewonnen door Bart en Annelies

Bart en Annelies zijn helemaal naar de andere kant van de wereld gereisd om een Wicked te vinden. Ze wilden namelijk 'in stijl' op de foto. Helaas moeten we ze vertellen dat deze ijsco mobiel géén Wicked is. Maar we vinden de foto wel heel Wicked!! Jonges, wat gaaf! Jullie winnen met dit superplaatje de derde prijs. En de derde prijs is... tja, gewoon een vingerpoppetje 😉

Troostprijs

De troostprijs gaat naar moederke Martens. Ze sprong een gat in de lucht omdat Jeroen en Miriam weer thuiskwamen en… belandde op haar billen! Ma Martens wint dan ook een gezellig gebreide Boliviaanse muts!

Vader en Moeder Martens springen een gat in de lucht. Jeroen en Miriam zijn weer thuis!!! Geen reden voor die panische gezichten dus!

Moederke Martens is zo hoog gesprongen dat ze landt... op haar billen! Gelukkig zijn er charmante heren in de buurt om haar overeind te helpen. En om ma 'met de blauwe billen' te troosten wint ze een mooie wollen muts. En daar kun je ook gewoon op zitten. Lekker zacht voor de billen 😉

Eervolle vermeldingen

En dan… heel veel eervolle vermeldingen. We hebben genoten. Het niveau is ontzettend hoog! Iedere jumper ontvangt dan ook zo’n prachtig Boliviaans vingerpoppetje 🙂

Paul Thijssen heeft wel een hele speciale foto ingestuurd. Hij springt met een Amerikaanse topbasketballer zo hoog hij kan. WOW!!! Heel stoerrrr

Jelle Sonke is niet bang! Hij springt zo... in het diepe!

Roos Sonke is een vlinder en springt en fladdert door de lucht!

Cato Sonke kan nog niet zo goed springen. Wel kan ze heel goed vliegen op de schommel in de achtertuin. Geldt dat ook?

Good old Piak (de hond van Seb en Barrie) doet ook een gooi naar goud. Sorry rakker... geen vingerpoppetje voor jou! Je kunt een balletje krijgen.

Else Smit springt zo hoog ze kan. "Misschien win ik wel een prijs" mailde ze ons. Natuurlijk wint Else met haar jump een vingerpoppetje. En een ijsje! Kom maar gauw langs en neem mama Carolien, broer Melle (beiden jumpend op de achtergrond) en papa Dave maar mee!

Knap staaltje girlpower van de moederkes en tante Charlotte!!

Hans en Amy doen de traditionele blote buiken jump. Heel charmant, heel sexy! Maar helaas... geen prijs. Het is de bedoeling dat de foto's op onze site mensen trekken. We willen natuurlijk niemand wegjagen 😉 En ruim die kamer eens een keer op.

Nicht Famke en neef Bart hebben heel de vakantie in Frankrijk geoefend. 1-2-3 JUMP! En dan zo mooi mogelijk het water in...

Ik zei nog... springen. Géén bommetje!

Medewerkers van "onderwegmetmartens" zijn uitgesloten van deelname. Maar zo'n plaatje kunnen we toch niet weigeren. Wat een knapperds zijn het he?! Dit was de meest snelle, service gerichte, humorvolle, gezellige helpdesk die we ooit hebben gehad!

En SAP zou SAP niet zijn... Wat een ontzettend gave, hoge foto! Waarschijnlijk wordt deze gebruikt in de volgende personeels wervings campagne? Kom werken bij het altijd hippe, gezellig, jumping SAP. Een van de rokjes was als het rokje van Marlin Monroe en vloog hoog de lucht in vertelde een bron. Helaas wilde de ex-collega niet met haar slipje op onze site. Er is dus geklust, door een andere handige collega, aan de foto. Een hoofdprijs zit er daarom niet in voor de SAPpers. Jammer hoor Yvonne dat je zo preuts bent. We hadden zo een heel nieuw publiek kunnen aantrekken op onze site. Ha, ha.

En dit zijn SAP-vriendinnen van Mim. Ze lijken te roepen 'Joepie, Mim is weer in het land!'. Mim roept en springt in Eindhoven... 'Joepie, gauw weer thee drinken bij de SAPpers! En lunchen, en kletsen, en, en, en'

Hé, hoe kan dat nou? Is er ineens niet één, maar zijn er twee knappe, blonde KLM stewardessen?!! (bijklussen in de eigen tijd, zijn wel heeeele korte vluchten). Wel zagen we dat hier enorm gesmokkeld is. Nicole springt (wat kijkt ze ontspannen he?!) van een keukentrapje af!!

Daniël en Esmée doen het nog één keer voor. SPRINGEN OMA!!! Waarschijnlijk smokkelt oma (ze staat gewoon op haar tenen) maar oké, ook oma heeft een vingerpoppetje verdiend!

Linda en Roel kunnen heel goed zwemmen... maar nog veel beter jumpen! Maargoed, papa en mama zijn natuurlijk natuurtalenten in de lucht! En de appel valt nou eenmaal niet ver van de boom!!

De 104-jarige ome Piet, de peetoom van Miriam, springt voor de gelegenheid uit een vliegtuig! Nou, dan win je natuurlijk de prijs voor de allerhoogste en allerstoerste jump! (of is het het allerhoogste toiletbezoek en heeft iemand hier de wc-pot weggepaint?)

Tante Mies, de peettante van Miriam, laat het nog één keer zien. Kijk jonkies, zo doe je dat!

Annemieke (getrouwd met onze eerste prijswinnaar) is een stuk slanker, leniger en hoger. Maargoed, ze hoeft er dan ook weinig voor te doen als Olympisch sportster

Stoer staan Stijn en Imke klaar om van papa's tarwebaal af te springen (rijdt papa daar op de achtergrond?). Let op Stijn... 1 - 2 - 3 ...

Zo!!! Die Stijn is dus écht niet bang! Jump Stijn, Jump!!! Want jumpen kan je dus heeeeel goed als je al 4 jaar bent 🙂 En hard rennen ook, maar niet zo hard als....tja, wie liet je ook al weer zo schrikken?

De boel op orde brengen

Geld hebben we niet meer, wel heel veel spullen ha, ha.

We zijn al drie hele dagen thuis… ECHT THUIS. Want we wonen inmiddels weer in de ‘van Wassenhovestraat’. Tom (de huurder) heeft netjes op ons huis gepast. Zelfs een grondige poetsbeurt konden we achterwege laten. Hij heeft ons het werk namelijk uit handen genomen. We stapten binnen in een blinkend en schoon paleisje…

Allereerst is de auto rijklaar gemaakt. Lang leve Audi, want ondanks acht maanden stilstand, was het ‘starten en rijden maar’. Oké, nadat de accu was opgeladen maar dat is een detail. Dag één meteen naar de APK-keuring. En dat was, conform verwachting, niet meer dan een formaliteit. Deze twee werklozen rijden nu dus ‘in stijl’ (knalrood en open) het hele land af om vrienden en familie te bezoeken. Al valt het nog niet mee om een ‘meet & greet’ met de broers te organiseren. Zij zijn namelijk net nú op vakantie. En wij blijven deze zomervakantie een keertje thuis 😉

Gisteren en vandaag hebben we onze spullen bij Carolien van zolder gehaald. Wat ontzettend veel dozen stonden daar! Zou Carolien er misschien stiekem wat bij gezet hebben? Ze haalt wel meer ‘grappen’ met ons uit. Zo vonden we bijvoorbeeld alle spullen, die zij en Nicole uit Kuala Lumpur hebben meegesjouwd, ingepakt terug.

Carolien heeft al onze spullen (sandalen, MP3, overtollige broeken, sokken, souvenirs, tafellakentjes etc etc ingepakt in schoenendozen. Leuk zo'n surprisemiddag 🙂

Hadden we in november nog de uitstekende hulp van Jurgen, dit keer sjouwen we zelf. Het is dan ook flink zweten om alle dozen in het geleende busje van Virgin te krijgen. Maar ’t is alsof het busje ervoor gemaakt is: alle spullen passen precies in één keer.

Ook pa en ma Martens worden verlost van alle pakketten die we, gedurende acht maanden reizen, naar hen hebben toegestuurd. En ze zijn verlost van onze lederen fauteuil. Veel plezier heeft pa Martens er trouwens niet van gehad. Hij mocht er namelijk niet in zitten van ma Martens.

Die pet past ons allemaal!

En als we dan eindelijk met een volgeladen bus bijna onze straat inrijden……pffffffffffffffffffff. Een lekke band! (we verzinnen het niet). Het gereedschap om de band te verwisselen hebben we, voor vertrek naar Eindhoven, bij Virgin in Tilburg achtergelaten. Maar als volleerde ex-wereldreizigers doet het ons bar weinig. Een typisch gevalletje “balen, kan gebeuren”. Drie kwartier later staat de bus weer voor de deur. Met een vervangen band. Lang leve de ANWB!

Komende dagen zijn we nog wel even bezig met het uitpakken en, na kritisch beraad, mogelijk opbergen van spullen. Zou het ‘weggooien van prullaria’ ons nu wél een keertje lukken?

De uitslag van de springwedstrijd laat hierdoor nog heel even op zich wachten… (daarbij vroegen enkele vakantiegangers of ze dit weekend, weer terug in Nederland, mogen insturen. Nou, dat mag! Wij hebben namelijk alle tijd en houden de spanning er gewoon nog even in. Tot na het weekend… rapapaaaa, rapapaaaa JUMP, JUMP)

We zijn weer in Nederland!

Zonder ook maar enige vertraging stonden we vanmorgen op Düsseldorf-Airport. Daar werden we verwelkomd door vader en moeder Martens die een prachtig spandoek omhoog hielden. Welkom J en M.

En dat warme welkom werd nog verder uitgebreid. Toen we namelijk bij de familie Martens in Eindhoven aankwamen, stonden daar vader en moeder de Vries samen met oom Teun en tante Charlotte. Zij waren extra vroeg uit Made vertrokken om een spandoek (‘welkom thuis’) in de voortuin van de schoonfamilie te timmeren. Natuurlijk werd één en ander vergezeld met vrolijke vlaggen en ballonnen. Zo, nu weet heel Eindhoven dat ze d’r weer zijn 😉

Tijd voor taart, cadeautjes en heel veel verhalen. Want al is iedereen aardig ‘bij’ door de website. ‘Live kletsen’ is natuurlijk het allermooist.

Als Miriam’s familie weer naar Made vertrekt, zet vader Martens ons af bij ons ‘eind-juli-logeeradres’: het huis van Paul en Inge. Nog een paar nachtjes logeren en dan wonen we weer in de Van Wassenhovestraat! En ons huis staat er nog! Dat hebben we namelijk even gechecked. Al waren onze huurder en buren wel gevlogen… Wilden ze ons ‘stinkerds’ niet weer zien? Tja, 25 uur reizen gaat ook niet in je ‘coole’ kleren (maar wél onder je oksels) zitten ha, ha.

Ondertussen zijn we fris gedouched (HIEP HIEP, Paul en Inge hebben tijdens onze reis een superdeluxe ontzettend mooie (heerlijk SCHONE) badkamer laten ‘zetten’. Dus voor iedereen die zich afvraagt of het ‘veilig’ is ons weer te zien… Ja hoor!

Al zijn we nu dus nog wel even ondergedoken. Eerst maar even afrekenen met die jetlag en 8 maanden post. De kerstkaarten hebben we inmiddels gelezen. TOT GAUW!!

PS Inzendingen voor de fotowedstrijd kunnen nog worden ingestuurd tot 1 augustus.

Een weekje door Bolivia

Na Peru reizen we door naar Bolivia. De vorige posting gaf een sfeerimpressie van het pitoreske Uyuni, maar gelukkig zagen we afgelopen week meer. Via de hoogste hoofdstad ter wereld, La Paz, vliegen we naar Sucre. De mooiste stad van Bolivia. Volgens westerse standaarden een stad waar niets mis mee is. Maar heel veel stelt het allemaal ook weer niet voor vinden we (verwende nesten Martens). Al is het, in vergelijking met Uyuni, een verademing! Vroeger was dit overigens de hoofdstad van Bolivia. Nu herinnert alleen het hooggerechtshof daar nog aan. En een kopie van de Eiffeltoren natuurlijk.

Na een kort bezoek aan Sucre reizen we verder naar Potosi, de hoogste stad ter wereld met meer dan 100.000 inwoners. In de 17e eeuw een van de rijkste steden ter aarde dankzij de zilvermijnen. De stad was belangrijker dan Parijs en London en had ook meer inwoners dan deze twee hedendaagse wereldsteden. Vandaag de dag is er van die rijkdom weinig over. De berg waaruit het zilver wordt gewonnen, de Cerro Rico (rijke berg)´, is een grote gatenkaas. Zilver is al lang niet meer de belangrijkste delfstof. Vandaag de dag gaat het vooral om zink, lood en tin.

Erg indrukwekkend om te zien hoe de Potosiërs hier nog altijd, met de hand, de delfstoffen winnen. Het is zwaar en vuil werk. De gemiddelde levensverwachting van de mijnwerkers: 35 jaar. Velen sterven door longkanker (in verband met asbest), door verkeerd gebruik van dynamiet of lijden aan silicose (stoflongen).

Reisbureautjes bieden tourtjes naar de mijnen aan. En ook wij willen de mijnen en de werkomstandigheden met eigen ogen aanschouwen. Eerst kopen we op de mijnwerkersmarkt volgens goed (toeristisch?) gebruik cadeautjes voor de mijnwerkers: coca blaadjes, dynamiet (!), frisdrank, alcohol en sigaretten. De dynamiet haalt het stadium van ´cadeautje´ overigens niet. De staaf wordt gebruikt voor een korte demonstratie. We schrikken ervan.

De alcohol, sigaretten en cocablaadjes worden door de mijnwerkers gebruikt om te offeren aan El Tio, een duivelse beschermheilige die in een van de gangen zijn plek heeft. Hier wordt trouwens ook ieder jaar een lama geofferd. Onze gids haalt nog even het karkas uit de sjerpetines…

Bij aankomst bij de mijn blijken de offers trouwens ook voor eigen gebruik. De mijnwerkers, die er rondhangen, zijn straalbezopen. 96% pure ´offeralcohol´ wordt met kleine scheutjes naar binnen gewerkt. Proost! (geef ze overigens eens ongelijk). Nog voordat we de mijn ingaan is de helft van onze cadeautjes al ingepikt door de beschonken mijnwerkers. Dan gaan we zelf de mijnen in. Dit blijkt een tochtje dat niet geschikt is voor de claustrofoben.

Miriam haakt na 100 meter af, net als een andere bezoekster. Zij gaan de straalbezopen mijnwerkers bij de ingang gezelschap houden. Ook een hele uitdaging blijkt. Regelmatig moeten we gebukt door de gangen rennen om aan de kant te gaan voor een naderende kar vol stenengruis.

Niets mag de mijnwerkers storen in hun werkzaamheden. Vandaar dat onze gids ons opjaagt als er weer eens een karretje aankomt. Best spannend. Het is zaterdag als we de mijnen bezoeken. Er zijn maar weinig mijnwerkers aan het werk. Maar we krijgen een goede impressie hoe hard het werk moet zijn van de mijnwerkers die wel aan het werk zijn. Dit is hard werken! Na het bezoek aan Potosi (klik hier voor meer foto´s), reizen we verder naar het altijd gezellige Uyuni.

Via een schitterende route over een onverharde weg, bereiken we de deprimerende plaats, dat ooit het hart van de Boliviaanse spoorwegen was.

Vanuit Uyuni bezoeken we de Salar de Uyuni (klik hier voor een foto-impressie), met 12.000 vierkante kilometer de grootste zoutvlakte te wereld. Ooit was dit een zee, maar door het verschuiven van de tectonische platen is de zeebodem ruim 3.500 meter boven zeeniveau gedrukt. Zo onstond de zoutvlakte, die op sommige plekken een dikte heeft van wel 100 meter. Een erg mooi landschap. Een grote witte vlakte (het lijkt wel sneeuw), omringt door zwarte bergen. Zo nu en dan bevindt er zich een contasterend gekleurde rotsmassa in de witte vlakte.

Na de tocht over de Salar de Uyuni reizen we met de nachtbus vanuit Uyuni naar La Paz. De eerste vier uur denken we dat er vierkante wielen onder de bus zitten. De weg is onverhard en zit vol met kuilen. We zittten op een rijdende trilplaat… Regelmatig komen we zelfs los van onze zitting! Hang je ineens 15 cm boven je stoel. Maar we vinden het schitterend, dit is onze allerlaatste lange busreis. We kunnen alles hebben. Al komt er van slapen natuurlijk niet veel.

En om de reis helemaal voor ´bikkels´ te maken. De bus is niet verwarmd in verband met een defecte kachel. Door de ramen kun je niet kijken, want dat is een groot ijsoppervlak. Het wordt in de bus dan ook heel erg koud. Je kunt je er vast iets bij voorstellen als we je vertellen dat het ´s nachts in Uyuni -25 C (!!!!) wordt. Het dekentje dat is verstrekt kan dan ook niet voorkomen dat we het erg koud krijgen. Brrrrrrrrr klappertand, klappertand (klappervoet want vooral daar groeien de ijsklompjes).

Maarrrr het is onze laatste busreis, WE KUNNEN DUS OVERAL TEGEN (een enkele achter-uit-eet-in-zakje-daad van Mim daar gelaten). Gebroken en voldaan komen we dan ook weer aan in La Paz. Onze allerlaatste bestemming van acht maanden op reis.

We hebben hier nog een paar dagen om de laatste cadeautjes, souveniers en rommeltjes kopen. Er is nog wat ruimte in de rugzak, dus een extra Boliviaans kleedje (Martens sfeerbeheer) past er nog wel bij 🙂

Groeten uit het altijd gezellige Uyuni

Avenida Deprimero

Calle Triste

Calle Depressivo

Avenida Depresion

Calle Inconsolable

Avenida Suicidio

Calle del Prozac

Calle Desolato

Win mooie prijzen met Martens!

Sommige mensen durven niet te springen, worden ze ontslagen¿?

Afgelopen week ontvingen we diverse ´spring-foto´s´ van trouwe lezers. Het jump-virus heeft Nederland bereikt… GAAF!!!! We hebben dubbel gelegen 🙂 Mooie blote buiken ook. Wij vonden het een mooi aanknopingspunt voor een fotowedstrijd!

Deze straatkindjes zijn, na de jump, getrakteerd op een ijsco 🙂

Dit was niet stiekem hoor. De nonnen wilden lopen i.p.v. springen...

Stuur voor 1 augustus je leukste, mooiste, ontroerendste, hoogste, stoerste, mafste of serieuze (vakantie?) springfoto naar ons via de mail. Wij maken er een mooie posting van.

Inmiddels hebben we zoveel lezers dat je in één keer wereldberoemd bent na plaatsing. Houdt hier rekening mee (naakt springen raden we dan ook af). Anoniem over straat lopen is er namelijk niet meer bij!

Het vliegveld in La Paz wordt goed bewaakt!

De mooiste foto´s belonen we met schitterende prijzen. Wat te denken van de hoofdprijs; een cd van “Panflute greatest“. Tweede tot en met vijfde plaats ontvangen schitterend gehaakte Peruaanse vingerpoppetjes (condor, aap, lama etc). Troostprijs is een gezellig gebreide Boliviaanse wintermuts!

Spelregels? Geen, je mag zelfs meerdere foto´s insturen! En niemand, echt helemaal niemand, is van deelname uitgesloten we hopen dus snel wat van je te horen/ zien!!!

Jeroen showt de hoofdprijs (het is een driedubbel CD!!!)

Malle Pietj(u)es Martens @ Machu Picchu

Malle Pietj(u)es Martens

Een beetje een Malle Pietj(u)e moet je wel zijn om naar Machu Picchu te gaan.  Maar liefst 2500 bezoekers per dag (in het hoogseizoen). En jeetje, wat is het een geregel om er te komen! Maarja het is natuurlijk niet voor niets één van de zeven (nieuwe) wereldwonderen.

Online treinkaartjes zijn niet te boeken. De betaalmogelijkheid van de website weigert iedere toerist… Naar een reisbureau dus maar. Maar de reisbureaus proberen de arme Malle Pietj(u)es Martens flink op te lichten. Ze rekenen astronomische bedragen, voor de toch al niet goedkope, treinkaartjes. Nee mevrouw, we willen écht geen 100 dollar per kaartje betalen. Kom op zeg, we zijn toch geen Malle Pietj(u)es!

Uiteindelijk weten we de diensten van firma geldwolf handig te omzeilen. Of eigenlijk… we kopen gewoon, een aantal dagen voor vertrek, kaartjes op het treinstation in Cuzco. Het vertrekpunt van de trein. We moeten nu wel halverwege het traject opstappen (Cuzco is uitverkocht). Maarja, we zijn inmiddels natuurlijk doorgewinterde reizigers die de hand daar niet voor omdraaien. De kaartjes zijn trouwens nog steeds enorm aan de prijs! 53 dollar enkele reis vanaf het tussenstation… (dat kan allemaal als je een monopolie hebt). Maargoed, we zijn ook wel heel erg benieuwd naar Machu Picchu!

Een monopolie wat flink wat oplevert!

De Incastad is alleen te bereiken per trein. Of te voet (als je een half jaar geleden hebt ingeschreven voor de 5 daagse Inca-trail). Nee, geen mega wandeling voor ons. We waren te laat voor een plekkie (oooooh, wat een enorm goed excuus! We moeten werkelijk niet denken aan die bere-zware wandeltocht in polonaise).

We gaan dus naar het dorpje Aguas Calientes per trein. Aguas Calientes ligt aan de voet van de bergen waar Machu Picchu zich verschuilt heeft. Daar overnachtten we, noodzaak als je Machu Picchu bij zonsopkomst wilt zien.

Ook de hotelprijzen in Aguas Calientes zijn 50 tot 100 procent hoger dan in de rest van Peru. De toerist wordt hier door reisbureaus, treinoperator, busmaatschappij, hotels, restaurants en overheid flink uitgeknepen. Zielige Malle Pietj(u)s?

We besluiten maar niet te diep na te denken over al dat geld. We maken namelijk een exclusief uitstapje naar de beroemdste Inca stad ter wereld!!

Als we om half zes in de ochtend aankomen bij de bushalte blijkt dat we niet de enigen zijn. Alle Lemmingen hebben zich verzameld. Blijkt Machu Picchu niet alleen verschrikkelijk overprijst maar ook overbevolkt!

Lemmingen. Meer dan 1000 om 05:30 uur...

Als we na een korte busrit boven op de berg aankomen, beginnen we enigszin sceptisch aan ons bezoek aan Machu Picchu. Waar zijn we aan begonnnen? Er reden vanmorgen al meer dan 20 bussen (a la 50 toeristen). Mopper, de mopper!!!

We besluiten -opstandig- een pad op te lopen, weg van de massa. We weten niet precies waar we heen gaan maar klimmen stug verder. D´r staan bordjes dus er zal wel wat te zien zijn (dat is pas logica). We blijken de Inca trail (in tegengestelde richting) te lopen.

Blijkt dat we de Incatrail in tegengestelde richting lopen...

Dit pad wordt door vele hikers gedurende enkele dagen bewandeld. Het hoogtepunt na vijf dagen wandelen is het uitzicht vanaf de Zonnepoort over de stad. En daar leiden de bordjes ons dus heen. Maar helaas voor de wandelaars, het is vandaag erg mistig, dus er is niets te zien. Weinig hoogtepunt…

Wat een GEWELDIG uitzicht! (blij dat we hier niet 5 dagen naar gelopen hebben)

Maar een klein moment later opent het wolkendek zich even. En het moet gezegd, het uizicht is werkelijk fenomenaal!!

Maar dan... mysterie! Dit is inderdaad overweldigend!

We begroeten heel wat sjagerijnige wandelaars eer we samen met een Duits-Engels koppel, Johan en Kirstie, de zonnepoort bereiken. Oh, oh… wat zijn we lollig met zijn vieren. ´Is this the way to Machu Picchu?´, ´Machu Picchu closed today´. Ha, ha… we krijgen af en toe een lach maar zien toch ook wel veel mopperende wandelaars.

Omdat de mist weer heel dik is geworden, doden we de tijd door wat te kletsen met Johan en Kirstie. Wat een leuk stel! Hij uit Duitsland, zij uit Engeland nu beiden werkend in Nieuw Zeeland… En nu ook de boel opgezegd voor een spannende reis. Voor we het weten zijn er twee uur voorbij. En dan…trekt de hemel eindelijk open. Wauw!

Malle Pietj(u)es blijven foto´s maken van Machu Picchu!

Als je de stad zo tussen al die hoge bergen, met de toppen in de wolken, ziet liggen… dan snap je ineens best dat de Inca´s geloofden dat ze in deze stad dichter bij de goden waren. De ligging van de stad is prachtig. Het uitzicht is werkelijk waanzinnig!!!

Hier leefden 1800 Inca´s. Onzichtbaar voor onwetenden!

Malle Pietj(u)es Martens hebben uitzicht op Machu Picchu!!!!

In de middag gaan we Machu Picchu zelf in. We klimmen en klauteren over de stenen die hier al honderden jaren liggen. Maar eerlijk gezegd… dat is lang zo bijzonder niet. De stad is omstreeks 1550 verlaten door de Inca´s (niemand weet precies waarom). Er zijn Italiaanse steden die ouder en mooier zijn dan Machu Picchu. Als je in deze stad loopt is het gewoon een andere Inca stad. Dit is niet verwend bedoeld. Maar de gebouwen in Cuzco zijn toch van een ander staaltje Inca-vlijtigheid zullen we maar zeggen.

De oude stenen doen ons niet zoveel... maar dat UITZICHT!!

Echter… als je aan de rand van Machu Picchu staat en je kijkt om je heen naar de bergen… FANTASTISCH!!!

Als je in zo´n omgeving woont, moet je wel dicht bij je goden zijn!

Ja, veel oude stenen zullen we maar zeggen! (van afstand heeft Mim niet zoveel rimpels!)

Een boel oude stenen... maar dat uitzicht!

De ligging bovenop de berg met al die bergen hieromheen. Aan alle kanten de steile afgronden. Daar word je stil van!

Jeroen, het is vast heel mooi als je nog éééén stapje achteruit zet!

De Spanjaarden hebben de stad tijdens de bezetting van Peru nooit weten te vinden. Pas in 1911 vond de Amerikaan Hiram Biingham na een zoektocht van jaren de stad, die door het oerwoud overwoekerd was. Peruaanse boeren stonden er vrolijk het land te bewerken!

Machtig Prachtig! Martens Malle Pietj(u)es genieten!

Na een poosje hebben we genoeg oude stenen gezien. We sluiten de middag af met een lekkere luier sessie op een van de vele terrassen. Ondanks het vele gedoe, de vele toeristen en de vele zakkenvullers zijn we blij dat we Machu Picchu hebben bezocht, want het is toch wel een heel bijzondere stad.

We sluiten de dag luierend af. Hopelijk spugt die vrolijke vriend niet...

De Malle Pietj(u)es Martens groeten u!

Malle Pietj(u)es Martens groeten u!