No pain, no gain. And rain!

We zij inmiddels al weer een kleine week in Indonesië. De stranden van Kuta Beach hebben we niet bezocht. We zijn naar die andere toeristentrekker geweest Ubud. Je moet er van houden. Wij waren hevig verdeeld over hoe fijn het er was.

Het lijkt wel of iedere local daar een taxibedrijf, restaurant of spa heeft. Om de vijf meter worden we dan ook aangesproken “Taxi sir?”, “You need transport?” “You wanna see the menu?”. Lekker relaxed hoor. De opmerkingen gaan overigens niet altijd even enthousiast. Soms worden ze tegen niemand in het bijzonder gemaakt, zonder dat de vragensteller opkijkt van zijn krant.

Maar goed, zo’n spa lijkt ons wel iets, dus een dag later liggen we op de massagetafel. We blijken het “no pain, no gain” arrangement genomen te hebben. Kannonnen, wat doet dat zeer zeg. Gelukkig duurt de massage maar een uur. Dan nog een half uur scrubben. Ook het wassen van de haren gebeurt al even hardhandig. De dames zullen toch niet denken dat ze onze grijze haren kunnen wegwassen? Dat hadden we vooraf toch anders voorgesteld. De manicure en pedicure blijkt niets anders te zijn dan het knippen van de nagels. Dat doen ze op het strand van Thailand toch even wat grondiger.

Dan mogen we in het kruidenbad met bloemetjes. Daar zitten we dan, in de roze badkuip met afbladderend stucwerk erboven. Tenslotte krijgen we nog een pijnlijke cremespoelingbehandeling. Net op het moment dat we willen zeggen dat het voor ons zo wel goed is, we staan op het punt om alle misdaden die we nooit hebben gepleegd te bekennen, is de behandeling ten einde gekomen. Gered door de gong. Maar eerlijk is eerlijk, we ruiken weer fris en zien er weer uit al nieuw.

Verder doen we niet zoveel in Ubud. We bezoeken het apenbos. We hebben gelukkig geen bananen voor de apen gekocht, want ze worden er ronduit agressief van. De toerist die nietsvermoeden met een tros bananen het park binnenwandelt volgen we dan ook met volle aandacht. Bij het eerste aapje kan ze nog lachen, maar als er ineens 10 apen aan komen rennen gooit ze van schrik de hele tros weg. Dat was ook de enige juiste beslissing. Een wat oudere man wordt bij de verkeerde banaan gepakt. Een aapje bespringt hem in het kruis, Gelukkig kan de man er zelf ook om lachen.

Verder hebben we wat inkopen gedaan en een beetje gefietst. Wat is het hier mooi. Net buiten Ubud zitten we direct tussen de rijstvelden. Niemand die ons nog een taxi, restaurant of spa aanprijst. Regelmatig worden we getracteerd op een tropische bui. Als we even onder een strooien afdakje schuilen, schuift het boertje wat er ook schuilt, op. ‘Kom maar zitten,’ gebaart hij. Wij spreken geen Indonesisch, hij geen Engels maar het is ontwapenend hoe lief de bevolking ook hier weer is.

’s Avonds tracteren we onszelf op een Indonesische rijsttafel. Onder de overkapping van het open restaurant genieten we van ons eten en de tropische regenbui. De zoveelste van vandaag. We hebben het hier al omgedoopt tot Raindonesië. Gelukkig zijn de buitjes ‘verfrissend’ en duren nooit langer dan 30 minuten. Daarbij zitten we momenteel droog en zijn omringd door lekkere gerechtjes.

Wanneer we op de terugweg, van restaurant naar hostel, wederom getrakteerd worden op zo’n gratis douche, duiken we een portiekje in. Maar even schuilen want ook deze keer duurt het vast niet lang. Als er een Westers paar langs komt gerend, roepen we joviaal: ‘Need transport? Taxi sir?’.

Tags: aapjes, jeroen martens, spa, Ubud