Een half jaar op reis

We zijn inmiddels meer dan een half jaar op pad. Tijd voor een korte terugblik. Dachten we vooraf dat we zeeën van tijd zouden hebben, we weten inmiddels wel beter. De tijd vliegt. Inderdaad, time flies when you’re having fun. Het aantal keren dat we ergens een paar dagen zijn gebleven om gewoon wat te relaxen is dan ook op de vingers van een hand te tellen. Geen tijd, we willen de wereld zien. En daarvoor heb je dus véééééél meer tijd nodig dan de acht maanden die wij weg zijn.

Wat het reizen zo leuk maakt, zijn niet de bezienswaardigheden die we bezoeken. Dat zijn eigenlijk meer de piquetpaaltjes die onze richting bepalen. Het zijn de mensen die we ontmoeten en de onverwachte gebeurtenissen die het reizen leuk maken. De Vietnamese trouwerij, de oude Forbes, het bezoekje aan Gerard en Janna, de gespekken met andere reizigers. Dat soort dingen. De gesprekjes met de locals in Azië draaien altijd uit op geld. Men begint een praatje en een paar minuten later komt er een zakelijk aanbod op tafel. Logisch, als je niet veel hebt zit je niet te wachten op ‘Westerse small talk’. De schoorsteen moet natuurlijk wel roken. Als er al wat is gekocht kunnen de koetjes en kalfjes zonder argwaan worden uitgewisseld.

Nog een opvallend detail, wat we eigenlijk al wisten, maar nog maar eens bevestigd krijgen. Nederlanders vindt je echt overal. Het gehucht kan nog zo klein zijn, er is altijd een Nederlander. Is het geen toerist, dan is het wel een Nederlander die er een restaurtant heeft. En inmiddels weten we ook hoe je Duitsers kan herkennen: die dragen allemaal een bril. Nederlanders zijn te herkennen aan de grote schoenen. Handig die Vietnamese wijsheid. 

Nederlandse wijsheid: laat nooit een badkamer maken door een Aziaat. Veelal treffen we bij de schitterendste kamers de meest armoedige badkamer aan. Alsof men bij het gereedkomen van een nieuw guesthouse ineens bedenkt dat er nog iets is vergeten. “Och verrek, we zijn de badkamer vergeten”. Lekkende kranen, loszittende kranen, toiletpotten op een verhoging, plassen water op de toiletvloer. Eigenlijk hebben we nog nooit een badkamer gezien die voldoet aan de westerse norm. Zo zaten we gisteren nog in een schitterend huisje, met een van de beste badkamers die we tot nu toe gezien hebben. Maar ook hier bleef de toilet doorlopen, konden we het water alleen of heel warm of koud krijgen (warm water is met dit weer natuurlijk een overbodige luxe…) en stonden de plassen na het douchen urenlang op de vloer. Lang leve de teenslippers.

Teenslippers. Nog zo’n fenomeen. Kochten we in Nederland nog sandalen met een dichte neus, zodat onze tenen beschermd blijven (aanschouw een willekeurige stoep in Azië en onze voorzorgsmaatregel wordt begrijpelijk), inmiddels lopen ook wij het liefst te slefffen op het lokale schoeisel (Azië en Oceanië). En gaat er eentje stuk, dan koop je voor een habbekrats een paar nieuwe. De grootste maat die er is uiteraard.

Het reizen lijkt ons tegenwoordig ook lang zo avontuurlijk niet als vroeger (afhankelijk waar je reist uiteraard). Bijna iedere westerse reiziger heeft een laptop bij zich (ook wij zijn schuldig), dus contact met het thuisfront kan op ieder moment van de dag worden gemaakt. Bijna dagelijks loggen we in of er nog iemand heeft gereageerd op onze website en te kijken of we nieuwe email hebben ontvangen. En reken maar dat we balen als dat niet het geval is. En we balen ook als de internetverbinding weer eens zo traaaaag is, dat we niet eens op onze eigen site kunnen, zoals we vaak hebben ervaren in Vietnam (eigenlijk hadden we dit artikel willen posten toen we precies een half jaar weg waren, maar de internetverbinding was te traag, ook in Indonesië is de snelheid niet altijd even goed).. Toch wel even anders dan, pak ‘m beet, 10 jaar geleden. Dan was het brieven schrijven en maar hopen dat er een briefje terug kwam bij de post restante op het postkantoor in een of andere uithoek. We vonden het dan ook maar wat leuk om in Auckland verwachtingsvol naar het postkantoor te gaan en daar ons post restante carnavals- en snackpakket aan te treffen.

Geld of cheques wisselen is tegenwoordig ook niet meer nodig, want in ieder gehucht is wel een geldautomaat. Soms kunnen we daar niet meer dan 35 euro aan lokale valuta opnemen. Maar de tijden dat je met een stapel girocheques naar het postkantoor 150 kilometer verderop moest om cheques te wisselen voor locale valuta zijn toch echt definitief voorbij (en niet alleen omdat girocheques niet meer bestaan). Althans, dat is de situatie in Azië, Ocenië, Noord-Amerika en Europa. Over Afrika en Zuid-Amerika kunnen we nog geen uitspraak doen.

Ook zijn we zelden de enige toerist (behalve tijdens onze rit met de easy riders). Backpackende reizigers tref je, net als Nederlanders, overal aan. Veelal net van school of afgestudeerd. Soms net als wij, middelbare leeftijd en hun banen opgezegd en heel soms 55+, genietend van de vut of pensioen. Maar alleen ben je nooit.

Komende twee maanden zullen we naast Indonesië en Maleisië nog Peru en Bolivia bezoeken. Eens kijken of ze daar geldautomaten hebben, of dat we toch 150 kilometer moeten reizen naar het postkantoor. We zijn inmiddels al een dag op Java en hebben de afgelopen 2 dagen geen toerist meer gezien, dus het begint er op te lijken.

Tags: geldautomaat, half jaar op pad, jeroen en miriam, teenslippers, wereldreis