Een weekje door Bolivia

Na Peru reizen we door naar Bolivia. De vorige posting gaf een sfeerimpressie van het pitoreske Uyuni, maar gelukkig zagen we afgelopen week meer. Via de hoogste hoofdstad ter wereld, La Paz, vliegen we naar Sucre. De mooiste stad van Bolivia. Volgens westerse standaarden een stad waar niets mis mee is. Maar heel veel stelt het allemaal ook weer niet voor vinden we (verwende nesten Martens). Al is het, in vergelijking met Uyuni, een verademing! Vroeger was dit overigens de hoofdstad van Bolivia. Nu herinnert alleen het hooggerechtshof daar nog aan. En een kopie van de Eiffeltoren natuurlijk.

Na een kort bezoek aan Sucre reizen we verder naar Potosi, de hoogste stad ter wereld met meer dan 100.000 inwoners. In de 17e eeuw een van de rijkste steden ter aarde dankzij de zilvermijnen. De stad was belangrijker dan Parijs en London en had ook meer inwoners dan deze twee hedendaagse wereldsteden. Vandaag de dag is er van die rijkdom weinig over. De berg waaruit het zilver wordt gewonnen, de Cerro Rico (rijke berg)´, is een grote gatenkaas. Zilver is al lang niet meer de belangrijkste delfstof. Vandaag de dag gaat het vooral om zink, lood en tin.

Erg indrukwekkend om te zien hoe de Potosiërs hier nog altijd, met de hand, de delfstoffen winnen. Het is zwaar en vuil werk. De gemiddelde levensverwachting van de mijnwerkers: 35 jaar. Velen sterven door longkanker (in verband met asbest), door verkeerd gebruik van dynamiet of lijden aan silicose (stoflongen).

Reisbureautjes bieden tourtjes naar de mijnen aan. En ook wij willen de mijnen en de werkomstandigheden met eigen ogen aanschouwen. Eerst kopen we op de mijnwerkersmarkt volgens goed (toeristisch?) gebruik cadeautjes voor de mijnwerkers: coca blaadjes, dynamiet (!), frisdrank, alcohol en sigaretten. De dynamiet haalt het stadium van ´cadeautje´ overigens niet. De staaf wordt gebruikt voor een korte demonstratie. We schrikken ervan.

De alcohol, sigaretten en cocablaadjes worden door de mijnwerkers gebruikt om te offeren aan El Tio, een duivelse beschermheilige die in een van de gangen zijn plek heeft. Hier wordt trouwens ook ieder jaar een lama geofferd. Onze gids haalt nog even het karkas uit de sjerpetines…

Bij aankomst bij de mijn blijken de offers trouwens ook voor eigen gebruik. De mijnwerkers, die er rondhangen, zijn straalbezopen. 96% pure ´offeralcohol´ wordt met kleine scheutjes naar binnen gewerkt. Proost! (geef ze overigens eens ongelijk). Nog voordat we de mijn ingaan is de helft van onze cadeautjes al ingepikt door de beschonken mijnwerkers. Dan gaan we zelf de mijnen in. Dit blijkt een tochtje dat niet geschikt is voor de claustrofoben.

Miriam haakt na 100 meter af, net als een andere bezoekster. Zij gaan de straalbezopen mijnwerkers bij de ingang gezelschap houden. Ook een hele uitdaging blijkt. Regelmatig moeten we gebukt door de gangen rennen om aan de kant te gaan voor een naderende kar vol stenengruis.

Niets mag de mijnwerkers storen in hun werkzaamheden. Vandaar dat onze gids ons opjaagt als er weer eens een karretje aankomt. Best spannend. Het is zaterdag als we de mijnen bezoeken. Er zijn maar weinig mijnwerkers aan het werk. Maar we krijgen een goede impressie hoe hard het werk moet zijn van de mijnwerkers die wel aan het werk zijn. Dit is hard werken! Na het bezoek aan Potosi (klik hier voor meer foto´s), reizen we verder naar het altijd gezellige Uyuni.

Via een schitterende route over een onverharde weg, bereiken we de deprimerende plaats, dat ooit het hart van de Boliviaanse spoorwegen was.

Vanuit Uyuni bezoeken we de Salar de Uyuni (klik hier voor een foto-impressie), met 12.000 vierkante kilometer de grootste zoutvlakte te wereld. Ooit was dit een zee, maar door het verschuiven van de tectonische platen is de zeebodem ruim 3.500 meter boven zeeniveau gedrukt. Zo onstond de zoutvlakte, die op sommige plekken een dikte heeft van wel 100 meter. Een erg mooi landschap. Een grote witte vlakte (het lijkt wel sneeuw), omringt door zwarte bergen. Zo nu en dan bevindt er zich een contasterend gekleurde rotsmassa in de witte vlakte.

Na de tocht over de Salar de Uyuni reizen we met de nachtbus vanuit Uyuni naar La Paz. De eerste vier uur denken we dat er vierkante wielen onder de bus zitten. De weg is onverhard en zit vol met kuilen. We zittten op een rijdende trilplaat… Regelmatig komen we zelfs los van onze zitting! Hang je ineens 15 cm boven je stoel. Maar we vinden het schitterend, dit is onze allerlaatste lange busreis. We kunnen alles hebben. Al komt er van slapen natuurlijk niet veel.

En om de reis helemaal voor ´bikkels´ te maken. De bus is niet verwarmd in verband met een defecte kachel. Door de ramen kun je niet kijken, want dat is een groot ijsoppervlak. Het wordt in de bus dan ook heel erg koud. Je kunt je er vast iets bij voorstellen als we je vertellen dat het ´s nachts in Uyuni -25 C (!!!!) wordt. Het dekentje dat is verstrekt kan dan ook niet voorkomen dat we het erg koud krijgen. Brrrrrrrrr klappertand, klappertand (klappervoet want vooral daar groeien de ijsklompjes).

Maarrrr het is onze laatste busreis, WE KUNNEN DUS OVERAL TEGEN (een enkele achter-uit-eet-in-zakje-daad van Mim daar gelaten). Gebroken en voldaan komen we dan ook weer aan in La Paz. Onze allerlaatste bestemming van acht maanden op reis.

We hebben hier nog een paar dagen om de laatste cadeautjes, souveniers en rommeltjes kopen. Er is nog wat ruimte in de rugzak, dus een extra Boliviaans kleedje (Martens sfeerbeheer) past er nog wel bij 🙂

Tags: jeroen martens, miriam martens, Potosi, Salar de Uyuni, Sucre