‘See ya later Alligator!’

Gisteren eindigde (dan eindelijk?) de Roen & Mim afscheidstournee. Het was tijd voor de ‘see ya later Alligator afscheidsborrel’. In de bovenzaal van café ’t Rozenknopje werd het een gezellige boel.

Dit keer gingen wij niet op bezoek, maar ontvingen we bezoek 🙂 Familieleden, neefjes, nichtjes, vriendjes, vriendinnetjes, hun zoontjes en dochtertjes kwamen gelukkig in grote getalen. GEZELLIG!!!!

De 21 kinderen schepten flink wat extra leven in de toch al levendige brouwerij.

Met de nieuw verworven speelkameraatjes werd druk geknutseld, gelezen, gestoeid, gespeelboomd, soms gemept (Jelle, jij lelijke draak 😉 ) en gezoend. Ja, ja, daar komt nog eens een bruiloft van!

Het ‘suikershot’, de bakken vol snoep, hebben vast geholpen de boel gezellig hyper te maken!

Maar ook als je gisteren liever rustig en dromerig was, werd je op je wenken bediend. Zijn ‘wilde haren’ had ie thuis gelaten maar de optredens van onze eigen Jan Vayne, in de persoon van Stef Thijssen, vielen in goede aarde.

Als hij achter de piano plaatsnam waren niet alleen wij maar ook een aantal mini dametjes diep onder de indruk. Else en Sofietje weken namelijk niet meer van Stefs zijde.

Zoon Paul is trouwens net zo muzikaal. Hartstikke knap dat hij zomaar een liedje uit zijn hoofd speelt. Alleen vroeg Sinterklaas gisteravond wel wie er toch steeds opnieuw ‘Sinterklaas kapoentje’ voor hem speelde…

Als we uiteindelijk om 19:00 naar beneden worden geveegd, en Sebastiaan het licht uitdoet, is het dan toch echt voorbij. Ook wij zijn een beetje hyper. Tju toch, dit was echt supergezellig met al die leuke gezellige mensen bij elkaar!

We willen iedereen heel erg bedanken voor de persoonlijke aandacht, kaartjes, tekeningen, briefjes, cadeautjes en etentjes die we (afgelopen maand) ontvingen. Eigenlijk was het te gek voor woorden. We kwamen alleen maar even ‘beppen’. Deze twee ‘Nuggers’ hadden alle tijd van de wereld…

Maarreuh, we hebben er wél enorm van genoten! En één ding is duidelijk: we gaan jullie allemaal ontzettend missen! Gelukkig is er ook al zoiets als een welkomst-tour in voorbereiding. We ontvingen op de ‘see ya later’ namelijk allemaal uitnodigingen voor ‘welkom thuis etentjes’. Joepie!

Het eerste moeilijke afscheid

En gisteren was het daar ineens. Het eerste échte afscheid. Hans, Amy, Daniël en Esmée zijn dit weekend namelijk weg. Ze kunnen daarom niet op onze ‘see you later Alligator’ borrel komen. Gisteren was dan ook het officiële afscheid.

Maar eerst was er een heerlijk diner. Amy noemt zoiets ‘simpel’ wij ongelooflijk lekker! Jeetje, de twee schrokkende Martensen hebben er erg van genoten 🙂 Daarna werd er door ‘de mannen’ nog even ge-X-boxed. Op een of andere manier kun je zo’n ding als jukebox gebruiken en mijn broer weet precies hoe. Jeroen verheugt zich nu al op zijn terugkomst. Kan ie gezellig aan!

Esmée en Daniël hebben een cadeautje voor ons. We hebben vast geen plek voor grote zaken vandaar dat ze een sleutelhanger, met foto’s, geven. En hele dikke knuffels. Alleen voor die gigantische knuffels zou je al op wereldreis gaan 😉

Bij thuiskomst heeft tante Miriam de sleutelhanger direct aan de toilettas gehangen. Dan komen we jullie minimaal twee keer per dag, bij het tanden poetsen, tegen.

Als de kindjes op bed liggen, kletsen we wat, drinken we nog wat en dan is het echt zo ver. ‘Nou, dan gaan we maar’. ‘Heel veel plezier! Geniet ervan en let heel goed op elkaar’. Dat beloven we natuurlijk. ‘En letten jullie goed op de kindjes en op elkaar? En op pa en ma?’ En dat beloven Hans en Amy… Als we naar de auto lopen, worden we enthousiast uitgezwaaid. Doorlopen Roen, want dit is toch niet zo heel feestelijk…

Blijf dichtbij

Gisterenavond ben ik ontzettend in het zonnetje gezet door mijn collega’s van SAP. Eigenlijk overtrof dit afscheid mijn stoutste dromen of verwachtingen. Voor zover je die mag hebben natuurlijk…

Al was ik best benieuwd, laat ik maar eerlijk zijn 🙂 Maar ik was dan ook al flink verlekkerd door de privé DM-campagne die ik afgelopen weken op de deurmat vond.

Lieve briefjes met prikkelende headings. Steeds weer een ander onderwerp en gadget in een SAPdoosje. Zo kreeg ik bijvoorbeeld een things (not) to do lijst. Een ‘placemat build it yourself bouwpakket’ (met lieve, leuke en soms erg belastende foto’s uit de vele jaren bij SAP).

En maandag kreeg ik een uitnodiging voor donderdagavond vergezeld door twee pakjes Kleenex. De tekst die erbij hoorde ‘Je hoeft niets te doen, behalve te genieten. Neem de zakdoeken maar mee, want je weet nooit’. Tju toch, ik ben toch al zo’n brulaap. Daar heeft toch niemand wat aan als ik ook nog eens een potje ga zitten simmen…

Als ik uit de auto stap ben ik dan ook best een beetje zenuwachtig. Er klinkt gejoel en gejuich van mijn collega’s als ik het Restaurant Lai Thai in den Bosch binnenstap. Daar is ze! Tjonge, je ziet het misschien niet aan me op zo’n moment, maar mijn hart klopt in mijn keel. En ook betrap ik mezelf erop dat ik zelfs een beetje loop te bibberen.

‘Relax Mim… Hé jij bent toch die stoere wereldreizigster die alles aankan?’ Probeer ik mezelf moed in te praten. Maar eigenlijk verdwijnt het rare gevoel pas als ik 10 minuutjes op ‘de troon’ heb gezeten. Troon? Ja ha, ha, de tafels staan in een ‘hoek- opstelling’. In de hoek staat een ronde tafel en daaraan mag ik zitten. Zo kan ik beiden tafels overzien. Ik voel me eigenlijk net een soort Sinterklaas op een troon. Gelukkig zitten mijn maatjes van blok C aan dezelfde tafel. Blok C? De bureau’s, op kantoor, zijn per vier gegroepeerd. En het groepje waaraan ik zat noemden we altijd blok C. Oftewel: Het blok van de écht leuke mensen 😉

Gelukkig wordt de tafel snel volgezet met allerlei Thaise heerlijkheden. Geen tijd om te ‘miemelen’. Mmmmmm kip met cashewnoten, zoete kabeljauw, kip in groene curry, beef in een hete curry… Da’s een goede voorbereiding op onze reis 🙂

Na het hoofdgerecht staat Otto op voor een speech. Hij weet het mooi te brengen en ik word er flink doorheen gehaald… Gelukkig heb ik al een rood hoofd, anders had ik zeker tot mijn kruin gekleurd. Want natuurlijk worden niet alleen mijn charmante acties belicht. Zo wordt bijvoorbeeld ook nog even stilgestaan bij een DM waarbij ik persoonsnamen en bedrijfsnamen verwisselde. Dit had ik natuurlijk liever geheim gehouden tot het einde der dagen 😉

Na Otto’s speech tovert Cees zijn gitaar tevoorschijn. Er is een lied voor me geschreven en dat wordt door alle collega’s ten gehore gebracht!!! Na een paar klanken ontdek ik de melodie ‘Blijf bij mij’ van mijn grote vriendin Ruth. Zouden ze weten dat ik nog ieder jaar naar een concert van haar ga? Dit lied heet ‘Blijf dichtbij!’ en is zo ontzettend lief. Daar waren die zakdoeken voor bedoeld! Maar tranen blijven uit. Ik kan alleen maar stralen en alles over me heen laten komen.

Dan zijn er cadeaus en krijg ik een ontzettend toffe reisgids overhandigd. Deze is niet, nooit en nergens te koop in welke winkel dan ook. Mijn collega’s hebben hem speciaal voor mij geschreven! Iedereen geeft in de gids tips die Jeroen en mij naar de meest onverwachte plekjes van de wereld zullen brengen. Van San Francisco naar Texel, van Bolivia naar Alaska, Graceland, Spanje, Costa Rica, Toscane, Ibiza, Liempde en nog veel, veel meer bestemmingen. De gids is opgemaakt door ‘de vrienden’ van HSP en gedrukt door ‘de vrienden’ van Biblo van Gerwen. Ik ben er echt even stil van.

Teammaatje Mark heeft ook nog een cadeautje voor me. Met mijn verjaardag gaf ie al een LP reisgids waarmee hij me waarschuwde tegen alle enge ziektes in het buitenland. Waarschijnlijk alleen maar bedoeld om me in Nederland & bij SAP te houden… Nu heeft ie een cadeautje zodat ons afscheid niet te pijnlijk zal zijn. Nieuwsgierig pak ik het pakje uit en vind een digitaal fotolijstje in sleutelhanger formaat. De bedoeling was met 30 foto’s van hemzelf 🙂 Tju, zal naast zijn collegialiteit ook zijn humor gaan missen!

Dan volgt er een toetje, een kopje thee en is het écht afgelopen. Buiten krijg ik de laatste dikke knuffels en stap ik in mijn auto. Nou, dat was het dan…

Whééééééeéé Boehoeoeoeoeoe 😦 Waar zijn mijn zakdoekjes?

Afscheid: Ess-end

En toen was daar het lang verwachte moment van het afscheid bij Essent. Toch wel raar om na 5 en een half jaar je sleutels en pasjes in te leveren en naar buiten te lopen. Na zo’n periode begin je een beetje bij het interieur te horen. Zeker bij een bedrijf als Essent met een dynamisch personeelsverloop. Maar veel tijd om hierover te mijmeren is er niet, want er moest worden geborreld en gegeten. Tot groot ongenoegen van een aantal collega’s heeft een of andere malloot dit op maandag georganiseerd! Toch spijtig dat ik via de website moet bekennen dat ik dat zelf ben geweest. Plannen was nooit mijn sterke kant 🙂

Mooie woorden werden er gesproken tijdens de afscheidsspeech. Ook heel herkenbaar, die uitdrukkingen die in de loop der tijd bij mij zijn gaan horen: “Schitterund”,”HET IS TE MOEILIJK!!” en “C’mmon” waren veel gehoorde woorden die over de afdeling vlogen en door de speech waren gevlochten. Vervolgens kwamen de nuttige, handige, mooie en lekkere cadeaus op tafel. Ik viel met mijn neus in de boter. Wederom kreeg ik het gevoel jarig te zijn.

Al met al was het een leuk en hartelijk afscheid waar ik met veel plezier aan terug kan denken. Of om het in één woord samen te vatten: SCHITTERUND!

One day I fly…

Morgen heb ik mijn laatste dag bij SAP.

Al heel de week word ik door collega’s in de watten gelegd. Ze doen er alles aan om mij een speciaal gevoel mee te geven. Nou, dat lukt! Maar er is dan ook een flinke ‘truucendoos’ open getrokken… Iedere dag, over de hele afdeling, A4 tjes met mijn foto en de tekst ‘nog x dagen’. Heel charmante foto’s trouwens. Er vroeg zelfs een collega, die onze reisplannen niet gehoord had, of ik soms naar Zeeland ging verhuizen. Want waarom hingen er anders foto’s van mij als Zeeuws meisje en uit-waai-poses op het strand? Yeah, righ! You mean New Zeeland?

Dinsdag was mijn bureau omgetoverd in een ‘tropical beach’. Compleet met palmbomen, teenslippers, sombrero’s, rieten matten, strandlaken en vlieger. Als ‘finishing touch’ was er ook nog een kilo schelpenzand over mijn bureau uitgestort. Als je dan nog niet in de stemming komt… Ik heb in ieder geval een uur lang glunderend achter mijn bureau gezeten. Tof zeg!! Webmaster Robert heeft de foto geplaatst bij ‘kijkbuiskindertjes’.

Maar inderdaad, echt geconcentreerd werken lukt in zo’n relaxte omgeving niet. Daarbij, dat zand zit echt overal. En hoewel ‘onze Loes’, de supertoffe koffiejuffrouw van SAP, me even een stofzuiger kwam lenen… het zit nog steeds in mijn toetsenbord en telefoon. Dat maakt werken echt een stuk lastiger 😉 Heb je ineens een heel scherm vol met555 5555 55 55555 55555 55 55555 555555 55 5555 55555 5555555555 5555555 555555555 555 55 5555 555555. Gewoon omdat de toets niet meer terug wil komen. En ‘muizen’ met zandkorrels is ook niet handig. Dus ja! Ik ben al helemaal in de stemming en heb een ontzettend gezellige laatste week.

En morgen dus die laatste dag. Spannend hoor! Ik kijk er naar uit, maar ik zie er ook als een berg tegenop…