De familie Sanders in Australië (deel II)

Als Gerard en Janna aangeven dat we best nog wat langer mogen blijven, is de beslissing snel gemaakt. We blijven graag nog een dag. Het is hier ontzettend leuk en gezellig. Op zondag gaan alle registers open en krijgen we de full notch VIP behandeling.

Allereerst worden we meegenomen naar het park in Lismore dat wordt onderhouden door de Lions Club. In dit stukje subtropisch bos ziet het letterlijk zwart van de “flying foxes”, grote vleermuizen. Niet van die kleintjes, nee, dit zijn zogenaamde mega-bads (een centimeter of 50 lang).

Hele trossen van de beesten hangen er aan de bomen. Ze hangen er net bij alsof ze een zwarte cape om zich hebben heengeslagen. En hoewel ze er eigenlijk best akelijk uitzien, weten we wel beter. Tijdens een nachelijke wildlife rondleiding op de camping in Sydney hebben we geleerd dat het hele lieve en intelligente beesten zijn.

Ze stammen, net als de mens, af van de aap. En ondanks dat er hier vele duizenden flying foxes in het bos zitten, worden ze met uitsterven bedreigd. Ze hebben echter een heel belangrijke functie. Ze bevruchten de eucalyptes bossen op een vergelijkbare manier als bijen de bloemetjes bevruchten. Er is geen vogeltje of insect wat deze taak van de ‘vliegende vosjes’ kan overnemen! We willen dus graag wat aan positieve marketing voor de beestjes doen!

Het programma gaat verder bij de carboot sale, een grote (rommel)markt. Hier worden de goederen uit de achterbak (boot) van de auto verkocht (natuurlijk heeft iedereen tegenwoordig gewoon een kraampje). Van antiek tot organic chutney, van kleding tot verse eieren, eettentjes, muziekjes, het is hier allemaal te vinden.

De markt vindt plaats in de parkeergarage van het winkelcentrum, dus mocht het vandaag weer regenen dan is dat niet erg. Een goede locatie blijkt later, want ook nu komt het zo af en toe met bakken uit de lucht.

Natuurlijk kan Jeroen de verleiding, om wat te kopen, niet weerstaan. Hij valt als een blok voor een zogenaamde “pocket trumpet”, een kleine mini trompet. De nationale parken zijn, komende weken, het bezoeken niet meer waard. Alle beestjes zullen massaal op de vlucht slaan bij het horen van de noeste pogingen om ‘Zak eens lekker door’ en ‘Heideroosje’ tot een goed en zuiver einde te brengen op het koperen instrumentje…

Na de rommelmarkt gaat onze trip verder. We rijden via een ‘scienic drive’ naar Byron Bay. Wederom weet Gerard een plek waar 1000-en vleermuizen hangen. Vanaf de weg hebben we een perfect uitzicht op de bomen die volhangen. Ongelooflijk wat een gaaf gezicht! Dit is wel even wat anders dan de vleermuisgrot in de dierentuin…

Byron Bay is een toeristische plaatsje wat bekend is vanwege de goede surf -en duikmogelijken. En vanwege het feit dat dit het meest oostelijke punt van Australië. We eten er een ijsje, schuilen er voor nog meer regen en laten ons fotograferen door Gerard op het meest oostelijke puntje.

Pas als het donker is komen we weer ‘thuis’, we zijn heel de dag onder de pannen geweest. Gerard stookt het haardvuur op en Janna kookt een, wederom niet te versmaden, potje.En gisteren zijn we dan, na drie nachten in het heerlijke bed met uitzicht op de kangaroes, vertrokken naar Brizzy (Brisbane). We krijgen nog twee grote zakken macademianoten in de handen gedrukt. Die hebben we eerder met z’n vieren gepeld en gesorteerd waarna ze door Janna zijn geroosterd in de oven.

Ook heeft ze voor ons een lunchpakketje gemaakt. ‘Dan hoeven jullie niet meteen naar de supermarkt te rijden’. Wat een schat!

Als we weggaan schrijven we nog snel een boodschap in het gastenboek. ‘Lieve Janna en Gerard, mochten jullie ooit door Eindhoven komen, wij hebben misschien geen Creek maar wel een vijver (koeiendrinkbak). En verder, altijd zichtbaar, een enorme slang… onze enige echte tuinslang! –> Dus komt dat zien, komt dat zien!’

Canberra

Afgelopen dagen brachten we door in de hoofdstad van Australië: Canberra. Geef maar toe! Ook wij dachten namelijk dat Sydney de hoofdstad was.

Allereest brengen we een bezoek aan het Australian War Memorial. Niet alleen een gedenkplaats voor alle gesneuvelde soldaten tijdens oorlogstijd, maar ook een schitterend museum. En omdat net op onze bezoekdag een plaquette wordt onthuld voor een of ander squadron, zijn we getuige van de fly-by door een oude Dakota. Helaas arriveert het vliegtuig vijf minuten te vroeg. Tijd om er een foto van te maken is er dus niet… We komen namelijk net naar buiten als hij overvliegt. Maar we hebben wel een foto van de speeches door Amerikaanse en Australische bobo’s. Maarja… wie zit daar nou op te wachten? 

De bobo’s van het parlement en de senaat zijn helaas op reces, anders hadden we die ook, tijdens ons bezoek aan het parlementsgebouw, op de foto gezet. We krijgen een interessante, erg leuke, rondleiding en zien de (vreselijke) klok die de Nederlandse regering ooit cadeau deed aan het Australische volk. Jee, kon het eraf? Sorry hoor mensen, de klok was echt te lelijk om op de foto te zetten 😉

 

Ook bezoeken we het Nationaal Museum van Australië. Hier brengen we zowat de hele dag door. Complimenten voor de Australiërs, ze weten bijzonder goed hoe ze een museum boeiend kunnen maken. Overal interactieve (video) displays. Je kiest je eigen onderwerp, je eigen verhaal, je eigen film. Je blijft klikken en klijken. Natuurlijk schiet het voor geen meter op maar gelukkig is er ook een leuk cafe voor een hapje en drankje. Dat we wel erg lang in het museum vertoeven valt ook een gids op als we haar passeren ‘You are already a long time in our museum!’. Tja,… Waarschijnlijk zijn er een paar neefjes en nichtjes erg blij dat ze er deze keer niet bijzijn.

In het midden van het museum ligt een patio met een wel erg kleurige landkaart. We staan een beetje beduusd om ons heen te kijken. Jee, wat zou dit allemaal betekenen? Een gids vertelt ons gelukkig de gedachte achter ‘de Tuin der dromen’. Er zit ontzettend veel symboliek in verborgen! De tuin blijkt een grote puzzel/ ontdekkingstocht. Zo vertelt de gids dat er in 83 talen het woord ‘thuis’ staat. Maar niet in het Nederlands volgens hem, want prinses Maxima kon het tijdens haar bezoek in 2006 niet vinden.

Wellicht heeft het aan haar zwangerschap gelegen (en kon ze niet over haar buik heenkijken) of stonden er kolonnen fotograven en beveiligingsbeambten in de weg… Maar ook in het Nederlands staat het er!

En omdat ook een tweede gids stellig vertelde dat het er NIET stond, hebben we maar even een evaluatiekaart ingevuld. Dan kunnen ze in het vervolg alle Nederlandse prinsessen de weg naar ‘thuis’ wijzen 🙂 

Als we terugkomen van een dagje Canberra op ons kampeeradres maken we steevast een praatje met Forbes, die het kampvuur al staat op te poken. Forbes is van het type ruwe bolster blanke pit. Deze gepensioneerde taxi-chauffeur (zijn uiterlijk is een kruising tussen een oude zeeman en kabouter Plop) voorziet ons dagelijks van nuttige tips waar wel en waar niet naartoe te gaan. En Forbes kan het weten, hij is inmiddels zelf al zeven maanden onafgebroken op pad. En dat op z’n 73e!

Oh, en omdat de Youtube server er eergisteren uitlag, hierbij alsnog het filmpje van de de kakatoes bij Jack en Alexander:

 

No worries mate…….just hunger

Na ons bezoek aan Melbourne is het tijd om onze camper op te halen. “No worries” Bob komt ons afhalen van station. Onze camper staat al klaar. Eerst moeten we het papierwerk nog afhandelen. Wat ogenschijnlijk een eitje moet zijn, blijkt hogere wiskunde. Het begrijpen van de marked-to-market ontwikkeling van de derivatenpositie bij Essent was een makkelijkere taak.

Na wat heen en weer gebel en wat gefiedel op de calculator lijken we de berekening van de totaalsom te begrijpen en kunnen we dan eindelijk op pad. Dit keer geen Wicked, nee, een echt campertje. Een beetje een muf campertje… Een muf campertje met ondefineerbare vlekken in de kussens… Een muf campertje met ondefinieerbare vlekken in de kussen en rammelende kastjes… Maar zelfs de grootste pessimist kan niet melden dat dit “gewoon een auto” is. Mocht het regenen kunnen we gewoon in de camper koken en eten.

En daar maken we dan al snel gebruik van. Alleen onze eerste dag in Australie hebben we geen regen gehad! Vorige week was er zelfs een hittegolf in Melbourne en werd er hard geklaagd over de droogte. Team Martens arriveert en de temperatuur daalt met 15 graden en het begint te regenen. Ons thermisch ondergoed is zelfs al van stal gehaald en in gebruik genomen als extra pyama!

Later die avond denken we dat onze camper is uitgerust met een bad. Het blijkt de kookpan te zijn. Men heeft ons voorzien van twee kookpannen. Formaat “badkuip” (zonder deksel), die heel het tweepits gasfornuis inpikt en formaat “maximaal twee eitjes”.

C’mmon, welke no-brainer heeft dit bedacht? Waarschijnlijk dezelfde no-brainer die onze gastank heeft moeten afvullen. Als het water in de badkuip na een half uur dan eindelijk bijna kookt en het gehakt in de koekenpan bijna gaar is, gaan de vlammen uit. Het gas is op. “No worries” Bob is vergeten de gastank bij te vullen. We hebben honger, het is donker en het regent. In het donker rijden we naar het dichtsbijzijnde tankstation, 10 kilometer terug. Onze megatank gas van 1.25kg (nog zo’n leuke grap van het verhuurbedrijf) kan men hier niet vullen, wel omruilen.

In de stromende regen staan we te zoeken in een rek vol gasflessen. De enige met de juiste aansluiting blijkt echter te groot te zijn voor de opbergruimte voor de gasfles. Dan maar naar de fish & chips zaak voor een warme maaltijd. Voor onze neus gaat de deur op slot. No worries mate! UIteindelijk lukt het ons een warme afhaalmaaltijd bij de Mexicaan te bemachtigen, zij het dat de ingredienten voor de maaltijden van onze keus niet meer voorradig zijn. Gelukkig smaakt de tweede keus ook heerlijk.

Gisteren is het ons, na weer een drietal nieuwe pogingen, dan eindelijk gelukt om ons gasflesje te vullen. We hebben de badkuip vervangen door een nieuwe pan. Het gehakt hadden we bewaard in de koelkast (ja, onze camper is echt van alle gemakken voorzien) en gistervanavond hebben we onze maaltijd verder afgemaakt. 22 uur en 51 minuten na het starten van de maaltijdbereiding zijn we klaar. We hebben het recept “Slow Bob” genoemd, dat leek ons wel een mooie naam. Niet echt de moeite waard om nog een keer te maken overigens.

Melbourne…

Melbourne is levendig, hip, het bruist, swingt, verrast. Wolkenkrabbers wisselen de historische gebouwen af. Kunst op straat en veel verrassende architectuur. Geweldige flaneerpaden langs de rivier. Straatartiesten en muzikanten waar grote groepen mensen omheen staan. ’s Avonds een fantastisch verlichte skyline. Uit eten? Indisch, Thais, Chinees, Portugees, Amerikaans… Ook veel leuke koffietentjes, sandwichbars en eetcafe’s. Voor een prikkie eet je echt heerlijk buiten de deur!

De meisjes hier lopen in korte rokjes en diepe decolletees. De jongens dragen hippe T-ees, hoodies en baggy jeans. Zakenmannen passeren ons met snelle pas. En de dames op kantoor… hoge hakken, verzorgde (maar o zo dikke lagen) make-up en sexy rokken…

Dit is wel weer even wat anders dan Nieuw Zeeland waar ‘dress to impress’ niet bestaat en het leven een 65+ snelheid lijkt te hebben. Melbourne met zijn brede straten en ‘blocks’ doet ons denken aan New York. Federation Square is een groot centraal plein omgeven door spannende gebouwen. Er zitten altijd mensen te kletsen, te kijken, te ‘chillen’… En omdat de Aussies ook recht hebben om zo nu en dan wat leuks te lezen en te bekijken, promoten we onze website door het webadres over de lichtkranten van ‘the Australian centre of the moving image’ (ACMI) te lateb lopen. Waarschijnlijk zijn we de enige die het hebben gezien, maar het was een leuke actie.

.

Er rijdt een gratis tram om het centrum langs de belangrijkste bezienswaardigheden. Melbourne is volgepakt met gallerijen en musea… Ja, we vinden het leuk hier!

We slapen drie nachten in een hostel tot we onze camper kunnen ophalen. De gemiddelde leeftijd ligt hier zo’n 10-15 jaar jonger. De hormonen pingpongen door het hele gebouw. Wij worden gezien als ‘die ouwe mensen’. BENG!!! Da’s toch wel even pijnlijk voor onze ego’s. Op onze beurt vinden we het hostel maar ‘zo zo’. Het doet nogal ‘smoetsy’ aan na het geweldige verblijf in Jail. En wie verzint het om de CD van Bjork heel de dag op te zetten? Wat een ontzettende k-muziek. Nouja, we zijn inderdaad al wat ouder 😉 (hoewel Bjork ook niet meer de modernste muziek is)

Het hostel adverteert met gratis ontbijt. Natuurlijk checken wij (cheapo’s) dat ’s ochtends ook even. Naast cornflakes en melk zijn er boterhammen en staan er grote emmers jam, boter en pindakaas (formaat Sligro emmer huzarensalade). Je moet even zoeken naar een schoon droog bord/ kommetje/ een mes en lepel. Maar de jongens en meisjes hier storen zich er niet aan. Gratis is gratis! Dus ook wij ‘ouwe vandagen’ smeren een boterham met pindakaas en eten een bakje cornflakes mee.

En op woensdag is het pasta-avond, nog zo’n publiekstrekker. Gratis pasta waar zo’n 50 jongens en meisjes voor in de rij staan. Uiteindelijk sluiten wij ook maar aan. Het regent buiten, we hebben niet heel veel honger en eigenlijk ruikt het best goed. En tju, die pasta, rode saus en sla… Die zijn lang zo gek nog niet! Het smaakt heerlijk, zou er nog wat over zijn voor een tweede bordje?

Morgenvroeg alweer onze laatste boterhammen met pindakaas hier. We gaan we de gereserveerde camper ophalen. Hopelijk is het bed echt wat ruimer dan het bed in de Wicked. Daar lag een van ons altijd met zijn wang/ neus/ voorhoofd tegen het raampje gedrukt 😉 Ook hebben we nu een mini-koelkastje. Eens kijken of daar een Sligro emmer in past. We zijn benieuwd!