Dé bruiloft

Hoogtepunt van de Easy Rider trip hebben we op maandag. Op maandagmiddag komen we namelijk, rond lunchtijd, langs een trouwerij. Mr. Thiem en Miriam stoppen om een foto van het bruidspaar te maken. Het paar staat dan namelijk net voor de feesttent. Als Jeroen en Mr. Dunhill na een paar minuten omdraaien, om te kijken waar ze toch blijven, staat Miriam tussen het bruidspaar en de familie, terwijl de fotograaf wat groepsfoto’s maakt. Wanneer men ook Jeroen’s aanwezigheid ontdekt, moeten we absoluut even mee de feesttent in…

Jeroen’s verslag:
Voordat we iets kunnen zeggen staan we in de tent met een pul bier in onze handen. Schoonpa trekt mij aan mijn pul mee naar voren, bier knoeiend over onze handen. Aan mijn andere arm trekt een andere gast om me mee te nemen naar zijn tafel en schoonmoeder stopt ondertussen een garnaal in mijn mond met haar chopsticks. Wat een feest! Ik beland aan de voorste tafel, dicht bij de dansvloer en krijg het donkerbruine vermoeden dat ik daar dadelijk sta te zingen (karaoke is hier een serieuze aangelegenheid!), want de zanger van de band heeft mij inmiddels ook ontdekt.

Uitstel van executie volgt, want eerst mag ik de dansvloer op… in mijn eentje. De eerste pul bier en 60 paar dwingende ogen doen hun werk, dus ik dans maar wat op de ingezette muziek. Gelukkig staat de dansvloer binnen 10 seconden vol met gasten. De minuten vliegen voorbij met dansen, proosten, poseren en…………zingen. Ik krijg de microfoon in mijn handen gedrukt en de band zet weer in. Eerst ga ik een beetje van lalalala, daarna zing ik gewoon in het Nederlands wat ik zie.

Ondertussen is Miriam ook naar voren geloodst en zo eindigen we samen zingend voorin de zaal. Multitaksend wel te verstaan. filmend, zingend, proostend en poserend brengen we ons lied ten einde. Applaus volgt. Het bruidspaar is hier niet het middelpunt van de attentie, dat zijn wij (hoe genant we het zelf ook vinden). Na een half uurtje vinden we het dan ook ‘mooi geweest’ en willen we gaan. Maar dat gaat zomaar niet. Men houdt ons op de dansvloer. Onze chauffeurs wenken heeft geen zin, want zij zitten inmiddels aan een heerlijke maaltijd met de andere gasten. Uiteindelijk lukt het ons om achter in de tent te komen, met behulp van Mr. Thiem, die aan de Vietnamezen uitlegt dat we nog een lange weg te gaan hebben.

Miriam’s verslag: Tijdens onze Easy Rider trip had Mr. Thiem me al veel uitgelegd over de Vietnameese bruiloften. ‘ Over 10 dagen is het ‘Ted’, Vietnamees Nieuwjaar, en daarna mag er twee maanden niet getrouwd worden. Vandaar dat er nu extra veel bruiloften zijn. In Vietnam geeft men twee feesten. Een voor de bruid, haar familie en vrienden en een voor de bruidegom en zijn familie en vrienden. De feesten duren, voor Nederlandse begrippen, kort. Ongeveer vier uur. Altijd wordt er gegeten (lunch of diner). Vaak wordt een tent aan het huis gebouwd, met bij de ingang een foto van het bruidspaar. De fotoreportage vindt hier namelijk voor de bruiloft plaats’.

Iedere dag passeerden we verschillende bruilofts-tenten en probeerde ik een glimp van het bruidspaar op te vangen. Op maandag stond het bruidspaar voor de feesttent en stopte Mr. Thiem zodat ik een foto kon maken. De moeder van de bruid trok me zowat van de motor af. Ik moest zelf op de foto met het bruidspaar! Toen ook Jeroen verscheen werden we de feesttent in gedirigeerd. Het was echt heel bizar! Waarschijnlijk ook omdat de gasten al behoorlijk ‘in de bonen’ waren. We werden echt van alle kanten bestookt met bier. Grote pullen met dikke ijsklonten erin. En iedereen wilde met ons proosten.

In het begin probeerde ik het bier ‘af te houden’. Ik lust geen bier en wilde graag een paar leuke foto’s maken. Ik dacht ‘ik laat dat proosten wel aan Jeroen over’. Maar er werd echt van me verwacht dat ik, onder een luid geroep, mee zou proosten. Dat ging bijna ‘hardhandig’, men vond het zo bijzonder dat wij binnen waren… Ik deed dus maar wat er van me verwacht werd (waarna ik de pul stiekem, zonder te drinken, op tafel zette).

Ook werd er, van alle kanten, voedsel aangereikt. Het werd gewoon op een chopstick geprikt. Broodjes, fruit, cakejes. En natuurlijk werd ook ik richting dansvloer gedirigeerd. Ik dacht om te dansen, want dat was Jeroen eerder al aan het doen. Maar toen ik halverwege de tent was hoorde ik Jeroen ineens ‘zingen’ (nouja… zingen?). Het was zo ontzettend grappig, hij zong; ‘Er valt daar een man over een stoeoeoeoel en daar komt mijn vrouwtje aangelooooo- oopen’. Ik moest bijna huilen van het lachen. Niet veel later stond ik zelf, op mijn allermooist, ‘Merry – merry wedding to the nice wedding couple’ in de microfoon te bleeren.

Dit bruilofts-feest was echt een ontzettend intense ervaring! Ik vond het ontzettend ongepast dat we ineens zo in het middelpunt van de belangstelling stonden (stel je voor dat Ma een paar toeristen op onze bruiloft had uitgenodigd) maar heb er ontzettend van genoten. Heel grappig dat al onze ‘ontsnappogingen’ mislukte. Weggaan? Dat was dus echt niet de bedoeling!! Gelukkig was er die goede oude Mr. Thien die ons uit dit overweldige bruilofts-geweld redde!