Bukit Lawang is leuk, erg leuk

Bukit Lawang is leuk, erg leuk. Een verzameling guesthouses ligt aan de oevers van een heldere snelstromende rivier die zo uit de jungle lijkt te komen. Indiana Jones bruggetjes brengen je van de ene naar de andere kant. De eerste avond vervloekten we een van de bruggen nog. Backpackers zijn te kollesaal om de brug ‘in vol ornaat’ over te steken. Jeroen moest op zijn knieen door de lage bogen tijgeren. Dat er een gedeelte van de handreling ontbrak, hielp ook niet echt. Maar als het licht is, blijkt Bukit Lawang ineens erg charmant. En er blijken ook stevige bruggen aanwezig 😉

Het leven speelt zich hier rondom de rivier af. Kinderen zwemmen, moeders doen de was en ’s avonds neemt iedereen een verfrissend bad. Ook wij laten ons graag door het groen/blauwe water verleiden. Samen met Narelle en Cambell, een Australisch/Iers stel dat we eerder bij Lake Toba ontmoette, dobberen we heerlijk in de verfrissende rivier.

Kinderen vragen de aandacht. ‘Look mister, One – Two – Three’. Ze springen van een hoge rots in het water en laten zich een stukje meesleuren met de stroming. ‘Now you try’. Jeroen en Cambell klauteren moedig een van de rotsen op. Die kleintjes zijn wel erg dapper want ‘onze bikkels’ vinden het halverwege toch al best hoog… ‘One – Two – Three’ -PLONS-. Gejoel door de toeschouwers. We vermaken ons prima!

In Bukit Lawang hangt een positieve sfeer. Iedereen groet je met een gulle lach. Men is hier blij met toeristen. In 2003, een jaar voor de Sunami, vond hier al een grote overstroming plaats. 280 mensen vonden de dood en de gehele toeristische infrastructuur spoelde weg. Inmiddels zijn de meeste guesthouses herbouwd en komen de toeristen terug. Helaas nog niet in heel grote getalen. Zo hebben 70 van de 100 Oerang Oetang gidsen bijvoorbeeld een nieuwe baan moeten zoeken…

’s Avonds staat er een ‘dubbeldate-pizza’ op het programma. Een welkome afwisseling na vele dagen Aziatisch eten. We verheugen ons dan ook erg op de menukaart van ‘Tony’s pizzeria’. Tony vertelt echter dat er geen pizza is. Ook kan er geen pasta geserveerd worden, de saus is namelijk op. We vragen wat er wel beschikbaar is van het menu. Nou, men kan ons natuurlijk wel een lekker bordje Nasi of Mie Goreng serveren!

We kiezen maar weer (lachend) voor nasi en maken plannen voor de volgende dag. We willen, samen met Narelle en Cambell, gaan ‘tuben’. Het is echt ontzettend heet in Bukit Lawang en de rivier is heerlijk verfrissend. Daar willen we graag uitgebreid gebruik van maken. Mudih kan het tuben wel voor ons regelen. Een vriend van hem zal met ons meegaan als gids. Maar dan biedt ook een tweede ‘tube-optie’ aan. De route wordt, bij optie twee, een uurtje uitgebreid met een lunch. Er worden dan twee kippen boven een kampvuur geroosterd (zijn dat de watjes Martens van de chickentrack?). Als we daarvoor kiezen, gaat Mudih zelf mee. Zijn ogen glimmen en de keuze is dan ook snel gemaakt. We gaan tuben met de ‘chickenlunch’ natuurlijk!

De volgende dag plonzen we om 11:00 uur, in de rivier. Een net, wat in onze binnenbanden gespannen is, zorgt ervoor dat we niet (al te vaak) met onze billen over de stenen op de bodem glijden. We dragen allemaal een short en T-shirt. Mudih heeft een kledingadvies gegeven omdat we langs afgelegen moslimdorpjes zullen tuben. De tocht begint met grote hilariteit als Cambell, midden in het dorp, bij de eerste ‘rapid’ (grote stroomversnelling) kopje onder gaat. De locals aan de oevers vinden het prachtig!

Maar al snel zijn we allemaal volleerde ‘tubers’. Lekker luierend zakken we de rivier af. Dit gaat stukken sneller dan in Laos. Daar moesten we regelmatig meepeddelen. Hier worden we juist getrakteerd op spannende stroomversnellingen a la wildwaterbaan in de Efteling. Een ander verschil is dat er Laos bars aan de zijkant van het ‘parcours’ waren. Als we Bukit Lawang uitzijn, is er helemaal niks toeristisch meer. Wij zijn de enige toeristen die buiten het dorp tuben en zien alleen nog maar jungle, buffels, koeien, geiten, palmbomen, bananenbomen en heel veel locals die aan het wassen, zwemmen en werken zijn in en rond de rivier. Dit is echt tof!

Na anderhalf uur geeft Mudih aan dat we aan wal gaan. Tijd om hout te zoeken voor het kampvuur. Mudih en zijn vriend Erdih hakken ondertussen een flinke bamboeboom om. Daar worden de bbq-attributen van gemaakt. Wij kijken onze ogen uit! De kippen, die Mudih net voor ons vertrek geslacht heeft, worden tussen de bamboe geklemd en naast het kampvuur geplaatst. Over de kip wrijft de kok een pittige dressing. We balen dat we onze fototoestellen, vanwege de natte aktiviteit, niet mee hebben kunnen nemen. Dit is een knap staaltje ‘outback kookkunst!’

Er wordt nog meer bamboe gekapt. Hiermee wordt een shelter gebouwd tegen de zon. Ook verdwijnt Erdih in een van de bananenbomen om even later terug te komen met flink wat bladeren. Waar zouden die voor zijn? Na drie kwartier wordt de lunch op de bananenbladeren geserveerd! Ieder groen ‘bord’ wordt gevuld met rijst, een pittige ketjap en de overheerlijke bbq kip. Die Mudih kan net zo goed koken als ‘gidsen’! Want ook als je kluiven ‘haat’, eet je je vingers op bij deze kip.

Na de lunch verdwijnen onze ‘borden’ op het kampvuur. Ook wordt de shelter afgebroken en opgestookt. Als het strandje weer netjes leeg is, vervolgen we, in onze autoband, de route door de rivier. We genieten allemaal enorm van de tocht. Wie je ook aankijkt, iedereen zit met een enorme grijs in zijn bandje. Om 15:00 uur is de eindbestemming bereikt. Of toch niet? Als we willen, kunnen we nog een extra uur verder naar het volgende dorp zegt Mudih. En hup, daar gaan we weer. Iedereen heeft wel zin om nog een extra uur te dobberen.

Uiteindelijk gaan we om 16:00 uur aan wal. Er wordt een ankot (mini-busje) aangehouden en de tubes worden op het dak gehesen. Omdat de ankot volzit, verdwijnen ‘de mannen’ ook op het dak. Spannend! Miriam en Narelle proppen zich bij de locals in de ankot. ‘We weten in ieder geval dat de jongens er nog zijn’ grappen ze. Het water druipt namelijk in straaltjes naar binnen.

Als we uiteindelijk, moe en voldaan, terugzijn in Bukit Lawang concluderen we ‘Bukit Lawang is leuk! Erg leuk!’

Oranje vrienden in Bukit Lawang.

‘Belanda’ – France eindigde 4 – 1. En iedereen in Bukit Lawang weet het. Alle ‘locals’ hebben de wedstrijd gezien lijkt het wel. Ze weten ons feilloos te vertellen wie gescoord heeft. Daarna volgt wie de favoriete ‘Belanda’ voetballer is en wie de cup gaat winnen (BELANDA!!!! Ha, ha,ha). Heel de dag antwoorden we op de vraag: ‘Where are you from?’ dan ook vol enthousiastme ‘Belanda!’. En steevast volgt, in gebroken Engels, de uitslag van de laatste NL-wedstrijd, een rijtje favoriete voetballers en de uitslag voor komende wedstrijd. We praten en lachen gezellig met iedereen mee. We hebben veel oranje vrienden in Bukit Lawang!

Ook Mudih weet ons, als hij ons ophaalt voor de trekking, te vertellen dat het een mooie wedstrijd was. Maar daarna gaat hij snel over op de orde van de dag. ‘Hebben jullie voldoende water bij je?’, ‘Hebben jullie insectenrepellent op?’. Ja hoor, we zijn netjes voorbereid, we kunnen op pad. Er worden trekkings aangeboden van een, twee of drie dagen. Wij hebben gekozen voor de variant van drie… uur. Dat kan namelijk ook. 🙂 De watjes Martens doen de ‘chickentrekking’ (volgens de ober). Klopt, we zijn watjes! Het is hier namelijk HEET! Vanaf 8 uur in de ochtend tot 5 uur in de middag is het zweten bij iedere beweging die je maakt. Daarnaast zijn we nog moe van de lange reis en de gebroken voetbal nacht. En als we niks zien, kunnen we altijd nog een dagtrekking boeken. We hebben tijd zat!

Daarbij hebben we onze research gedaan! Oerang Oetangs slapen ’s middags, dus ’s ochtends moet je ze ‘spotten’. Maar Mudih geeft ons 100% garantie dat we de ‘oranje vrienden’, ook tijdens ‘de chickentrekking’, in het wild gaan zien. Heel speciaal! Want alleen op Borneo en Sumatra kan dit nog. De Oerang Oetangs worden met uitsterven bedreigd. In Bukit Lawang is een centrum dat gevangen gehouden Oerang Oetangs terugplaatst in de jungle. Vandaar dat er veel trekkings vanuit deze plaats vertrekken. Veel apen blijven tijdens hun ‘oerwoudtraining’ in de buurt van het centrum. De kans is dus groot dat je ze rondom Bukit Lawang nog ziet.

We beginnen om 08:00 uur aan onze tocht. Nondekanonne wat is het al heet! Natuurlijk is het ook niet echt bevoordelijk dat we meteen een enorme klim maken. Mudih lijkt weinig last te hebben van zijn gebroken nacht en houdt er flink het tempo in. Als we om 08:15 uur op de berg staan, gutst het zweet van alle kanten van ons lijf. Zeiknat zijn we. De chickentrekking is begonnen!

Mudih loopt voor ons uit en een ‘hulp gids’ neemt af en toe een zijpad. ‘Hoeh – Hoeh!!’ roepen ze. Ja, ja lachen we, daar trappen we niet in Mudih! We weten echt wel dat je vriend achter die boom dat geluid staat te maken!

Maar het ‘Hoeh – Hoeh-en’ blijkt bittere ernst. Het is een soort lokroep. Na een half uurtje worden de aap-imitaties beloond en spotten we onze eerste Oerang Oetangs. Twee jonge vrouwtjes, zes jaar oud, zitten boven ons in de boom. Jeetje, dit is gaaf. We staan beiden met een enorme grijns op ons (zeiknatte zweet) gezicht naar boven te kijken. En door de opwinding zijn alle foto’s van deze eerste Oerang Oetang ontmoeting bewogen! 😉 De apen eten blaadjes en als ze zich door de boomtoppen bewegen, buigt een boom naar een andere boom. Dit is gaaf!

Na tien minuten vertrekken de jonge oranje vriendinnen. Ze klauteren, hoog boven ons hoofd, naar een andere plek in de jungle. Wij lopen achter Mudih aan en proberen onze ‘Hoeh – Hoei’ uit. Glibberend klauteren we de volgende berg op. Het is hier al een week droog (da’s lang) en toch is het hier spekglad. Allemaal glijden we wel een keer uit. Wij met onze mega-profiel schoenen, Mudih op zijn teenslippers.

En dan krijgt Mudih een seintje van zijn vriend gids. Er is weer een Oerang Oetang gespot (Hoeh-Hoeh). We turen naar boven en zien… Een moeder met dochter! De kleine apekop klemt zich moedig aan mama vast. En samen gluren ze naar de bezoekers van vandaag. ‘Goh, is dat soms bezoek uit Belanda?’ (4 – 1!!!).

Waren de twee jonge vrouwtjes al fantastisch, dit is nog gaver! Wat een koddig apekoppie heeft die kleine. En als we nou nog een paar meter naar links glibberen kunnen we vast een mooie foto maken… Dan horen we ineens Mudih boos uitvallen. Is dat tegen ons? Nee gelukkig, hij heeft het tegen de gids van een andere toeristengroepje wat gearriveerd is.

De gids probeert moeder en dochter te lokken met bananen… Leuk voor de foto natuurlijk! Maar het is juist de bedoeling dat de apen wild worden. Zo lukt dat nooit. Of de apen ‘eisen’ volgende keer, als we toeristen zien, dat ze bananen krijgen. En krijgen ze die niet dan is agressief gedrag het gevolg. Ook kan de mens, met zijn 99% identieke DNA, zeer gemakkelijk ziektes overbrengen. Handvoeren is dan ook een van de domste dingen die een gids kan doen… De gids en het andere groepje druipen af.

Uiteindelijk ‘spotten’ we, tijdens onze ‘chickentrekking’ zes Oerang Oetangs. GEWELDIG!!!

Terug in Bukit Lawang nemen we een heerlijk verfrissende mandi. De enorme bak koud water die we over ons heenscheppen lijkt te klein. Heerlijk is dit om af te koelen!! HOEI-HOEI