Na ons bezoek aan Melbourne is het tijd om onze camper op te halen. “No worries” Bob komt ons afhalen van station. Onze camper staat al klaar. Eerst moeten we het papierwerk nog afhandelen. Wat ogenschijnlijk een eitje moet zijn, blijkt hogere wiskunde. Het begrijpen van de marked-to-market ontwikkeling van de derivatenpositie bij Essent was een makkelijkere taak.
Na wat heen en weer gebel en wat gefiedel op de calculator lijken we de berekening van de totaalsom te begrijpen en kunnen we dan eindelijk op pad. Dit keer geen Wicked, nee, een echt campertje. Een beetje een muf campertje… Een muf campertje met ondefineerbare vlekken in de kussens… Een muf campertje met ondefinieerbare vlekken in de kussen en rammelende kastjes… Maar zelfs de grootste pessimist kan niet melden dat dit “gewoon een auto” is. Mocht het regenen kunnen we gewoon in de camper koken en eten.
En daar maken we dan al snel gebruik van. Alleen onze eerste dag in Australie hebben we geen regen gehad! Vorige week was er zelfs een hittegolf in Melbourne en werd er hard geklaagd over de droogte. Team Martens arriveert en de temperatuur daalt met 15 graden en het begint te regenen. Ons thermisch ondergoed is zelfs al van stal gehaald en in gebruik genomen als extra pyama!
Later die avond denken we dat onze camper is uitgerust met een bad. Het blijkt de kookpan te zijn. Men heeft ons voorzien van twee kookpannen. Formaat “badkuip” (zonder deksel), die heel het tweepits gasfornuis inpikt en formaat “maximaal twee eitjes”.
C’mmon, welke no-brainer heeft dit bedacht? Waarschijnlijk dezelfde no-brainer die onze gastank heeft moeten afvullen. Als het water in de badkuip na een half uur dan eindelijk bijna kookt en het gehakt in de koekenpan bijna gaar is, gaan de vlammen uit. Het gas is op. “No worries” Bob is vergeten de gastank bij te vullen. We hebben honger, het is donker en het regent. In het donker rijden we naar het dichtsbijzijnde tankstation, 10 kilometer terug. Onze megatank gas van 1.25kg (nog zo’n leuke grap van het verhuurbedrijf) kan men hier niet vullen, wel omruilen.
In de stromende regen staan we te zoeken in een rek vol gasflessen. De enige met de juiste aansluiting blijkt echter te groot te zijn voor de opbergruimte voor de gasfles. Dan maar naar de fish & chips zaak voor een warme maaltijd. Voor onze neus gaat de deur op slot. No worries mate! UIteindelijk lukt het ons een warme afhaalmaaltijd bij de Mexicaan te bemachtigen, zij het dat de ingredienten voor de maaltijden van onze keus niet meer voorradig zijn. Gelukkig smaakt de tweede keus ook heerlijk.
Gisteren is het ons, na weer een drietal nieuwe pogingen, dan eindelijk gelukt om ons gasflesje te vullen. We hebben de badkuip vervangen door een nieuwe pan. Het gehakt hadden we bewaard in de koelkast (ja, onze camper is echt van alle gemakken voorzien) en gistervanavond hebben we onze maaltijd verder afgemaakt. 22 uur en 51 minuten na het starten van de maaltijdbereiding zijn we klaar. We hebben het recept “Slow Bob” genoemd, dat leek ons wel een mooie naam. Niet echt de moeite waard om nog een keer te maken overigens.
jeroenmiriammartens.wordpress.com 