Als Nicole ons verlaten heeft slapen we nog een één nachtje in het poepie sjieke hotel. Wel met zijn drieen op een kamer (ssssst niet verder vertellen 😉 ) De volgende dag nemen we de (gratis) shuttle bus naar het centrum van KL. We gaan weer terug naar het ‘backpackers-niveau’ en zoeken een hotelletje in China town.
Met het hotel is niks mis. De kamer is schoon en de bedjes zijn comfortabel. Maar toch… Na twee nachten mega-verwennerij is het net of we in een of ander shabby kamertje liggen. Tja,…
Samen met Carolien doen we nog wat sightseeing (jumping @ Petronas towers) en inkopen in Kuala Lumpur. En dan, na dit laatste dagje met ons vriendinnetje, zwaaien we ook Carolien uit. Daaaaag, tot over een maand!
Dan vroeg naar bed. Morgen ondernemen we namelijk een reis, van meer dan 30 uur, naar Zuid Amerika. Jeroen kwam erachter dat je, door flink veel overstappen, behoorlijk wat geld kunt besparen. Maarja, dat betekent dus wel een flinke tijdsinvestering. En tijd… die hebben we! Nog een hele maand voordat we weer naar Nederland vertrekken.
´s Ochtends, na het ontbijt, vertrekken we voor de laatste etappe van onze reis: Peru & Bolvia. Vanuit Kuala Lumpur vliegen we naar Taipei. Dan Taipei-Los Angles. Los Angles-San Salvador. En tot slot San Salvador-Lima. Een flinke trip. Door alle tijdzones die we passeren weten we niet precies hoe lang we moeten reizen. Wel dat we ondanks de 30+ uur vliegen maar een halve dag later aankomen. We winnen namelijk, net als Phileas Fogg in ´Reis om de wereld in 80 dagen´ 1 dag door van west naar oost te vliegen.
Op het vliegveld in Kuala Lumpur vraagt men naar ons uitgeprinte reisschema. Dat hebben we niet… We hebben e-tickets en het reisschema daarom in ons ´erg belangrijke dingen boekje´ opgeschreven. Maar dit blijkt niet genoeg. De baliemedewerker legt uit dat hij problemen verwacht in LA als we geen uitgeprint schema hebben. Onze´vrienden´in Amerika doen wel vaker moeilijk… Zijn luchtvaartmaatschappij wordt, bij problemen, aansprakelijk gesteld. Dat zou 3000 dollar per persoon gaan kosten. Hij overlegt even met z´n collega. Nee, we moeten echt een printje hebben…
Omdat hij ook niet weet waar we kunnen printen, neemt hij ons mee naar het kantorengedeelte van het vliegveld. Via lange ziekenhuisachtige gangen, bereiken we uiteindelijk het kantoortje van China Airlines. Hier mogen we onze printjes maken. Ondertussen zoekt een andere collega uit of hij kan regelen dat we onze rugzakken in LA niet van de band te hoeven. En jawel, na enig zoekwerk vertelt hij dat het is gelukt. Wat een service!!!
Met prints van al onze e-tickets gaan we weer terug naar de incheckbalie. Daar worden onze rugzakken dubbel gelabeld (destination Lima) en krijgen we de tickets voor de eerste etappes van onze trip die we met China Airlines doen.
Eenmaal in het vliegtuig komt de stewardess naar ons toe. Ze heeft twee nieuwe tickets voor het traject Taipei-Los Angles. De baliemedewerker heeft ontdekt dat we niet naast elkaar zitten op de volgende vlucht en heeft daarom nieuwe tickets voor ons geprint met stoelen naast elkaar.
In Taipei moeten we vier uur wachten op onze volgende vlucht. Gelukkig beschikt het vliegveld over erg comfortabele banken (formaatje bed). We doen dan ook heerlijk een dutje. Wel jammer dat we daardoor de ´Hello Kitty´ terminal niet kunnen bezoeken vind Miriam hi, hi.
Eenmaal aan boord van de vlucht Taipei-Los Angles (10 uur) blijkt dat de baliemedewerker van China Airlines ons niet alleen stoelen naast elkaar heeft gegeven,… ook hebben we beiden ruim een meter aan beenruimte. We zitten namelijk bij de nooduitgang zonder stoelen voor ons. Na de 1e klasse zijn dit de beste plaatsen in het vliegtuig!
***
<<Thank you mr. China airlines for your great service and more than excellent seats! We really, really enjoyed them!!!>>
***
In LA moeten we, tot onze verbazing, wel door de douane. Ook moeten we onze bagage van de band halen. Ookal is die doorgelabeld naar Lima. Zouden we nu ook ons gedetailleerd geprinte reisschema moeten overleggen?
Maar het valt mee! De douane beamte heeft erg goede zin. ´How are we doing today?´lacht hij als hij onze vingerafdrukken en foto´s neemt. En als we onze bagage van de band halen, mogen we die meteen weer bij een volgend loket inleveren. Het blijven rare jongens die Amerikanen! 😉
Dan vliegen we naar San Salvador. Jee, het zit echt mee vandaag! Helemaal nergens vertraging. We komen in San Salvador zelfs een uur te vroeg aan! We lopen op ons gemakje naar de gate voor onze (laatste) aansluitende vlucht. We lezen een boekje, doen een puzzeltje en verbazen ons om de rust. Het is namelijk heel rustig. Te rustig?
Als we na een poosje toch maar even naar onze vlucht gaan vragen (er zijn hier geen elektronische borden) blijken we de vlucht gemist te hebben!! Maar hoe kan dat nou? We moesten om 08:30 uur inchecken en het is pas 07:45 uur!
We worden doorverwezen naar de balie van Taca (de vliegtuigmaatschappij). En het kwartje valt pas als de aardige medewerkster verbaasd vraagt´but why did you get off the plane in Guatamala?´. Eueueueuh,… Guatamala? Is dit niet San Salvador dan? Nondekanonne wat een ontzettend stomme fout! Wat nu?
En ook hier treffen we een ontzettend aardige vliegtuigmaatschappij medewerkster. We worden zonder problemen -kosteloos-(!!) omgeboekt. Inmiddels is ook haar baas druk aan het bellen. Om 12:00 uur vliegen we naar San Jose en vandaar uit naar Lima. En om ons helemaal gerust te stellen… Onze bagage is in Guatamala (vreemd genoeg) ook van boord gehaald. En gaat nu gewoon met onze nieuwe vluchten mee!!
Op 29 juni, na 44 uur reizen, landen we om 20:15 op Lima. Onze ´pickup´is de kluts kwijt geraakt en heeft het vliegveld inmiddels verlaten. Gelukkig komt ie na een telefoontje snel weer terug. En hij brengt ons veilig naar een gezellig guesthouse met warme douche. Ontzettend moe ploffen we op bed neer. Tju, wat een avontuur weer!
Dikkie Dik loopt op het vliegveld. Het ruikt er niet erg fris. Voor hem lopen Ui en Durian. ‘Hallo Dikkie Dik’ roepen ze. ‘Hallo’ zegt Dikkie Dik terwijl hij zijn neus dicht houdt. ‘Wil je straks naast ons zitten in het vliegtuig?’ vraagt Ui. Dat wil Dikkie Dik niet. Hij gaat, net als alle andere mensen in het vliegtuig, zo ver mogelijk van Ui en Durian vandaan zitten. Een beetje verdrietig kijken Ui en Durian om zich heen. ‘Waarom vindt niemand ons aardig?’
jeroenmiriammartens.wordpress.com 
