Avontuur in het donker…

We verlaten Vientiane na een dagje sightseeing en een mooie zonsondergang. Een locale bus brengt ons verder naar het zuiden, naar het plaatsje Thakek. In het ‘guesthouse’ waar we overnachten is er ’s avonds een kampvuur. Erg gezellig en erg handig want alle gasten maken een praatje met elkaar. En op die manier kom je nog eens wat te weten 🙂

We zijn namelijk erg benieuwd wat ‘the loop’ is. In het gastenboek hebben we hier hele verhalen over gelezen. Het moet geweldig zijn… maar wij hebben geen idee! Waarschijnlijk is ’t een soort excursie die je op eigen gelegenheid doet. Hoogtepunt is een grot waar een, 7 km lange, rivier doorheen stroomt. Deze grot staat ook beschreven in onze reisgids. Alleen is de route er naartoe in ons reisboekje nogal summier weergegeven.

‘The loop’ blijkt de routebeschrijving uit de Lonely Planet. Hiervoor huur je een motorbike. Maar het volgen van deze route duurt drie dagen… Wij willen eigenlijk gewoon een leuk uitstapje maken op ‘oudjaarsdag’.

Een mede reizigster weet echter te vertellen dat de grot, 150 km van Thakek midden in het Karstgebergte, ook met het openbaar vervoer te bereiken is. En ze weet op welk busstation we ons de volgende morgen moeten melden. Dat is nog eens handig bij een lekker warm vuurtje met een koud drankje 🙂

Daar kunnen we wel een dagtochtje aan wagen vindt Jeroen… Miriam is wat wantrouwig en pakt voor de zekerheid toch ook maar een ‘daypack’ in.

’s Ochtends staan we met onze daypack (schone onderbroek, tandenborstel, warme trui, muskietennet ) op het busstation. Nog net op tijd om een laatste zitplaatsje te veroveren in de Songteaw. We zitten tussen 10 nieuwe generatoren, vele zakken rijst, meloenen, dozen met onbekende inhoud en vele Laotianen. Deze keer zijn wij de enige toeristen. Het begrip ‘vol’ kent men hier niet. Alles en iedereen mag mee. Stapelen!

Drie en half uur later staan we op een stoffige kruising. Hier moeten we de volgende Songteaw naar ‘de grot’ nemen. Maar het kruispunt lijkt uitgestorven. Eerst maar even iets te drinken zoeken? We worden echter gewenkt door een man die wil weten waar we heengaan. De grot met rivier? Die Songteaw rijdt net langzaam weg…

Gelukkig mogen we nog mee. Maar ook deze Songteaw is al afgeladen vol met kippen, vissen, zakken rijst, dozen, heel veel Laotianen en nog zeven toeristen. Wederom flink ‘met de billen bij elkaar‘ 😉 We horen van onze mede reizigers dat zij al 2 uur wachten op vertrek. Dit is namelijk de enige Songteaw die vanaf dit punt naar de grot rijdt. En er rijdt maar 1 Songteaw per dag. Wat een geluk!

Na een stoffige rit met veel stops, waar locals, kippen, rijst en dozen langzaam weer verdwijnen, bereiken we de grot. Daar staan de gidsen enthousiast te zwaaien… KLANDIEZIE!!!

Maar liefst negen personen, wat een feest. We worden in drie groepen verdeeld en lopen over de oever naar de ingang van de grot. Onder ons zijn de gidsen met hun kleine houten bootjes in de weer. Die moeten ze eerst nog even tegen een watervalletje omhoog werken…

De grot is ‘groots’. We lopen binnenin verder over de oever en mogen uiteindelijk instappen in een klein wiebelig bootje. Dan volgt een mooie en spannende vaart over de rivier. Het gaat langzaam en we slingeren van ruime hoge kamers naar nauwere wat lagere kamers. Alleen de lampen van de gidsen en zaklampen van de toeristen verlichten. Het is afwisselend sprookjesachtig en spookachtig. PRACHTIG!

Soms moeten we uitstappen. Het water is te ondiep en er moet ‘gekluund’ worden. Jeroen krijgt de flip flops van zijn kapitein aangereikt. Miriam (in een ander bootje) heeft dit gelukje niet. Tju toch! Ze besluit daarom maar met haar outdoorschoenen in het water te stappen…

Na anderhalf uur is er ineens een vleug frisse lucht. Als we de hoek omvaren zien we het licht naar binnen spetteren. We zijn aan de andere kant van de grot.

Daar is ook de lunchpauze. Alleen is er geen lunch… Het ‘winkeltje’ verkoopt (lauw) ‘bier Lao’, cola, vieze visjes op een stokje en oude taaie koekjes. Lachend worden de koekjes gekocht en gedeeld. Smaakt best als je trek hebt. Altijd nog beter dan de sticky rice met vissmurrie die de gids Miriam aanbiedt. Wel heel lief dat deze meneer zijn lunch wil laten proeven…

Na een halfuurtje lunch begint de terugtocht. En om 17:00 uur is het donkere avontuur voorbij. Maar hoe komen we nu terug in Thakek? Het begint nu ook buiten al te ‘schemeren’… Daarbij is het ondertussen ‘waterkoud’. Zeker als je natte schoenen aanhebt 😉 Vier andere reizigers besluit tot een ‘homestay’. Zij eten en slapen bij de locals in het bamboe dorpje.

Maar dit is toch een beetje teveel avontuur voor ons. Zeker omdat een en ander geregeld wordt door een stoffig, niet al te fris, mannetje met 1 oog. Maarja, een Songteaw terug naar onze stad is er niet. En de dorpsoudste weigert ons met zijn tuk-tuk weg te brengen naar een guesthouse wat we 10 km verderop hebben gezien. Hij ziet zijn slaap-klandizie namelijk liever niet verdwijnen. Of we moeten hem $10,00 betalen. Hij probeert ons echt voor het blok te zetten…

Maar ook Lie (moeder van Chineese afkomst), Wendy (haar Amerikaanse dochter) en Olivier (de Franse man van Wendy) zijn in discussie. Vooral moeder Lie voelt niets voor een ‘homestay’. Ook zij hebben het guesthouse 10 km verderop in gedachten. Maar de chantage door de dorpsoudste zit ook hen niet lekker. We besluiten dan ook om gezamelijk te gaan lopen, de dorpsoudste verbrouwereerd achterlatend.

We lachen en zwaaien naar de trucks die voorbij komen. Wie weet zit er wel een ‘lift’ in… Dan komt er een man op zijn brommertje aan. Hij wil ons wel, voor een normaal bedrag, naar het guesthouse brengen. Als we even wachten, haalt hij zijn tuk-tuk. Zo gezegd, zo gedaan en 20 minuten later staan we 10 kilometer verder bij het guesthouse in ‘the middle of nowhere. Gelukkig zijn er nog drie kamers beschikbaar…

’s Avonds eten we heerlijk met Lie, Wendy en Olivier. We hebben dikke pret dat ons avontuur zo goed is afgelopen. Om 22:00 uur vallen we om van de slaap en zoeken ons bedje op. Maar was er niet iets bijzonders vandaag? O ja, ‘the ball will drop’… Nouja, ‘een gelukkig nieuwjaar’ kan/mag vast morgen ook nog wel!! 🙂

Dus, lieve lezers, ook voor jullie (beter laat dan nooit…).

EEN HEEL GELUKKIG 2008! vanuit een prachtig en indrukwekkend Laos. oftewel SABADI PIE MEY!