Onze laatste blog na acht maanden AVONTUUR
Nu we inmiddels al weer een maand thuis zijn, Miriam al aan het werk is (als juf!) en onze webpagina nog nauwelijks wordt bezocht, is het tijd voor onze allerlaatste blog.
Miriam, op fiets, richting eerste werkdag! (niks geen mooie auto meer om met die dikke billen in te zitten...) Verbeter de wereld en begin bij de studenten van 't ROC!
Terugscrollend door onze webposting komen de mooie herinneringen snel weer boven. We hebben een boel gezien in een beperkte tijd. Ja, je leest het goed: in een beperkte tijd. Vooraf lijkt acht maanden een eeuwigheid, maar eenmaal op reis vliegt de tijd voorbij. En als je na acht maanden weer je eigen straat in rijdt, is het haast alsof je niet bent weggeweest. Maar gelukkig zullen de vele herinneringen, souvenirs, foto’s en dagboeken ons dit avontuur nooit doen vergeten.
‘Wat is het mooiste wat jullie hebben gezien?’ wordt ons veel gevraagd. Daar kunnen we geen antwoord op geven. Ayers Rock, de Bromo vulkaan, de zoutvlakte van Uyuni, een Vietnamese bruiloft, zwemmen met zeehonden of de tempels van Ankor Wat laten zich namelijk maar moeilijk vergelijken.
De tempels van Ankor Wat.....
...laten zich maar moeilijk vergelijken met de zoutvlaktes in Bolivia
Onze leukste landen kunnen we je wel benoemen: Laos en Indonesië. Wat een geweldige landen. Vriendelijke mensen, prachtige natuur, bijzondere cultuur en heerlijk eten.
Versvervoer in Laos
Het was feest om tussen de locals in de ‘chickenbus’ of achter in de pick-up te zitten.
Het is nog steeds de vraag wie er nou, vol bewondering, naar wie zat te kijken. Wij naar de locals, of de locals naar ons? Gezellig was het in ieder geval. Op het moment dat je denkt dat de bus of pick-up vol zit, is er áltijd nog plek voor een nieuwe passagier. En nog één en nog één. Met de bijhorende zakken rijst, kartonnen dozen of levende kip als bagage (vandaar dus de naam ‘chickenbus’). In Nederland zou het aantal passagiers van de gemiddelde bus of pick-up hoogst illegaal zijn en de loyaliteit van de medepassagiers minimaal. In Zuidoost Azië is het de gewoonste zaak van de wereld. Iedereen en alles mag áltijd mee.
Het vreemdste voedsel dat we hebben gegeten? Eigenlijk valt dat wel mee. Goed, op een enkele zijderups, krekel en spin na dan.
Kangoeroe vond vooral Jeroen erg lekker. In Australië gewoon voorverpakt te krijgen in het koelvak tussen de kip en het schapenvlees (of zelf even jagen).
De mogelijkheid om in Peru cavia te eten hebben we aan onze maag voorbij laten gaan. We waren zo blij eindelijk weer eens lekker te eten in het toeristische Cuzco, dat we ons portie aan Fikkie hebben gegeven.
En als je een Nederlandse kroket, frikadel of friet speciaal, in het buitenland, vreemd voedsel kan noemen, dan hebben we dat ook nog genuttigd. ‘Friet speciaal’ (french fries special) in Laos, frikadel en kroketten in Australië en kroketten en bitterballen in Peru. Toch net iets anders dan “Friet bij Piet” in het buitengewoon pitoresque Lloret de Mar 😉
Het vervelendste van de reis? Eigenlijk niet veel. We zijn niet overvallen, niet ziek geworden en hebben geen ruzie gehad. Natuurlijk zijn we wel eens voor een paar dollar opgelicht (alleen weten we niet wanneer dus de ‘pijn’ voelen we niet 😉 Echt vervelende dingen heeft duo Martens dus niet ondervonden.
Wel had Miriam regelmatig ‘last’ van de armoede. Wat zijn we in Nederland verschrikkelijk rijk en verwend! Met een Nederlands paspoort, een geweldig gezondheidszorg en onderwijs (voor iedereen) zijn we enorm bevoorrecht. Kinderen plastic zakjes zien sorteren op een vuilnisbelt maakt dat je hart ineen krimpt. Zeker als je denkt aan je eigen neefje Bart van vijf met dezelfde leeftijd die op dat moment op je ‘speelboom’ let. Overvolle weeshuizen met kleine geitebreiers die niets liever willen dan geknuffeld worden. Alleen zijn er geen mensen die de kinderen, die zich voorbeeldig gedragen, daadwerkelijk een dikke knuffel geven.
Of op bezoek zijn in een huisje zonder bedden waar, door de hele familie, op de grond geslapen wordt. Bedelaars van alle leeftijden… In Nederland leven we als koningen en koninginnen!
Ook zijn we erg geschrokken van het feit dat we nu zelf gezien hebben hoe het milieu verslechtert. Het koraal, waar we vier jaar geleden nog zo van genoten, bij de Perhentian Islands is geheel verbleekt en grijs geworden. De warme golfstroom El Nino heeft het zeewater opgewarmd. ONGELOOFLIJK!!! Onderzoekers waarschuwen dat ook ‘the Great Barrier Reaf’ er over een aantal jaren niet meer zijn. Boeren in de Colca vallei (Peru) kunnen niet langer hun velden irrigeren. De eeuwige sneeuw van de bergen rondom de vallei is sinds 2005 verdwenen.
Duizenden jaren hebben mensen in de vallei gewassen verbouwd. Pre Inca’s maakten er duizenden terrassen, Inca’s volmaakte ze en stichtte er later een koninkrijk. Nu trekken de bewoners uit de enorme vallei weg omdat er niet langer water is. En in Australië werd ons herhaaldelijk aangeraden om goed in te smeren tegen de zon. De ozonlaag in Australië is een grote gatenkaas en 1 op de 2 Australiërs krijgt vroeg of laat te maken met huidkanker!!
In Nederland voelen we de pijn nog niet zo erg. Door het gat in de ozonlaag wordt het warmer in ons kikkerlandje (lekker!). Het regent en onweert meer (goed voor de tuin?). Maar stiekem voelen we allemaal in ons hart dat het niet goed is wat er gebeurt.
En hoewel zo’n wereldreis natuurlijk heel stoer klinkt, tegenwoordig is het allemaal niet zo spannend en moeilijk. Bezoek maar eens een van de vele andere weblogs van wereldreizigers. Iedereen heeft min of meer dezelfde landen in hun reis. En dan niet alleen dezelfde landen, maar ook dezelfde bezienswaardigheden. Regelmatig kom je dan ook reizigers tegen die je ook in andere plaatsen of landen al bent tegengekomen. Logisch ook, want de meeste reizigers willen de toch de bezienswaardigheden van een land zien. Daarvoor reizen ze met een handboek, zoals de Trotter, Lonely Planet of Rough Guide. En daarin staan nou eenmaal vaak dezelfde restaurants, guesthouses en cafés.
En met een weblog, zoals het onze bijvoorbeeld, is het heel makkelijk om je avonturen te delen met je familie, vrienden en oud-collega’s. Zoals onze schoonzus zei: ‘Eigenlijk missen we jullie niet, want we weten nu meer van jullie dan wanneer jullie gewoon thuis zijn’ (onze schoonzus woont 5 kilometer verderop…).
Het mag dan misschien allemaal niet meer zo spannend als vroeger zijn, het is er waarschijnlijk niet minder leuk op geworden! We schreven het al eerder, het reizen is niet alleen het zien van landen, maar ook het ontmoeten van medereizigers en locals. Contact is zo gelegd en soms stonden we verbaasd over de vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensheid.
Een echte eye-opener om vast te stellen dat het niet alleen kommer en kwel op onze aardbol is. Een beetje man bijt hond (de dagelijkse goed nieuws show met verrassende ontmoetingen), maar dan in het echt. Hoe vaak gebeurt het nou, dat je wordt uitgenodigd om een paar dagen te komen logeren bij mensen thuis (die je net een uurtje gesproken hebt)?
En wie heeft er wel eens een paar leuke avonden met een dakloze doorgebracht?
Hoe vaak komt het voor dat je wordt uitgenodigd op iemands privé camping om daar naar kaketoes te kijken?
Toeval? Geluk? Natuurlijk! Maar een open vizier en een positieve houding helpen ook. En die open vizier en positieve uitstraling hebben we acht maanden gehad (niet echt moeilijk als je ieder moment van je wereldreis geniet 😉 ).
Acht maanden reizen, acht maanden genieten van het leven, acht maanden indrukken opdoen en acht maanden onze droom najagen. We hebben er niet één seconde spijt van gehad en zullen er ook nooit spijt van krijgen.
Het reisvirus heeft zich genesteld in ons hart. Helaas laat de bankrekening het niet toe om nog zo’n trip te ondernemen. Maar vakantie hebben we natuurlijk ieder jaar. Want hoe meer we reisden, hoe langer ons lijstje werd van landen die we ooit nog eens willen bezoeken. China, Zuid-Afrika, Argentinië, de Filippijnen. Daar gaan we vast nog eens heen in de nabije of verre toekomst.
We maakten echt een rondje om de wereldbol. Dat moest natuurlijk ook wel met het email adres wat we cadeau kregen (roundandroundwego@onderwegmetmartens.nl) en toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Terug naar ons normale leven waar we niet langer in de ‘internet-schijnwerpers’ staan. Want dat gevoel hebben we zeker gehad. Dankzij alle leuke reacties en complimenten die we ontvingen, zijn we er continue aan herinnerd dat we iets bijzonders aan het doen waren. Iets waar velen van dromen. Iets wat maar door weinigen ook daadwerkelijk wordt gedaan.
Allemaal heel hartelijk bedankt voor het meelezen (vooral op maandag werd er veel gekeken, we zien iedereen zelfkwellend voor ons van achter de eerste bak koffie van de baas), het meegenieten, de leuke reacties en de vele complimenten. We hebben er ontzettend van genoten!
Tot slot, we ontvingen nog een foto van de hoofdprijswinnaar van onze fotowedstrijd. Peter is razend enthousiast over de panfluitmuziek. Enige nadeel van de hoofdprijs vindt hij de Bolivianen die steeds voor zijn raam staan als hij de cd’s afspeelt. Hoe moet dat nu met zijn begonia’s?
Dankzij de aftel- kalender van 
‘Tis raar dat het eind nu echt in zicht is. Vorige week nam ik al ‘werk-afscheid’ van Linnepin (HIEP HIEP HOERA trouwens, want ze is vandaag jarig!). Met Linda heb ik lang in één team samengewerkt. Heel veel lol gehad om alles en niks. En dan geef je elkaar ineens een dikke knuffel omdat het ‘de laatste werkdag samen’ was. Gelukkig zien we elkaar nog op het SAP afscheid etentje.
Vandaag is het een spannende dag. Onze nicht 
jeroenmiriammartens.wordpress.com 