Het ultieme kerstkado

Wat geef je iemand die alles al heeft… NIKS!

Maar wat geef je iemand die niks heeft?

In Luang Prabang hebben we een ‘goede doelen’ boekje opgepikt. Het geeft een aantal tips hoe je de plaatselijke bevolking het meest helpt.

Het ‘sponsoren’ van de bedelende straatkinderen is niet zo’n best idee. Ze worden op die manier niet gestimuleerd om naar school te gaan… Je kunt ’s avonds wel spelen met schoolkids. Dan leren ze op een natuurlijke manier Engels. En natuurlijk kon de recreatiewerk-juf het niet laten! 😉

Door het kopen van kunstnijverheid komt het geld wel direct bij de plaatselijke bevolking. Mim zegt: Da’s een mooi excuus om te shoppen!
Of je kunt een schenking doen aan een plaatselijk ‘goed doel’. Zij ‘verzekeren’ je een directe ‘injectie’.

Wij kiezen het Rode Kruis en vinden in het boekje een aantal richtlijnen. Voor $1,00 voorzie je een patient een hele dag van voedsel. Voor $10,00 zorg je dat een gezin een kookset krijgt. En voor (rappapaaaaaaaaaaaaaa) $20,00 koop je een Latrine (een zogenaamd ‘sta toilet’) waar een heel dorp gebruik van kan maken.

We zijn al een aantal keer langs bamboedorpjes gereden zonder stromend water, zonder sanitair. $20,00 in de collectebus (een symbolisch toilet) vonden wij wel een mooi kerstcadeau voor een stel dat alles zelf al heeft!

Nee, geen eigen belang voor onze volgende trekking. Onze ‘race’ is namelijk alweer lang voorbij 😉

PS: tante Mies, u heeft ook een toilet gesponsord. We hebben de € 20,00, die we op de ‘see ya later borrel’ kregen (om naar huis te bellen), ook gedoneerd. Bellen doen we via ‘Skype’, da’s bijna gratis! Dus hartelijk dank van een dorpje in Verweggiestan voor uw gulle bijdrage! Het was erg leuk om de hele collectebus vol te proppen met briefgeld 🙂

Prachtige vergezichten en een houten kont

We zijn aangekomen in Laos! Met een boot arriveerden we, een paar dagen geleden, in Luang Prabang. Dit is de tweede grote stad van het land. Om hier te komen, hebben we een prachtige reis gemaakt over de Mekong. De uitzichten vanaf de boot zijn overweldigend. Bergen, overdekt door oerwoud, zo ver je kunt kijken. En dit twee dagen lang!

Vanuit Chang Mai reisden we met een minibus naar Chiang Khong. Na acht uur bereiken we dit plaatsje op de westoever van de rivier in Thailand. Aan de overkant ligt Laos. Daar vertrekken we de volgende morgen voor een tweedaagse bootreis naar Luang Prabang.

Chiang Khong wordt, door reizigers, eigenlijk alleen gebruikt om te overnachten. Direct bij aankomst van de minibus staan er dan ook al een dame te wachten om ons naar ‘haar’ guesthouse te brengen. De kamer ziet er schoon uit, dus we nemen hem. ’s Avonds blijkt echter dat we beter even verder hadden kunnen kijken… Want wij kunnen niet meer door het bed zakken… Dat heeft een ander al voor ons gedaan. Tjonge, jonge wat moeten deze yup-wereldreizigers toch weer afzien 😉

De volgende ochtend is het een drukte van belang. We worden met kleine bootjes de rivier overgezet. Omdat het een beetje mistig is, heeft het wel iets spannends… Alsof we smokkelaars of vluchtelingen zijn. Bij het grenskantoor, waar het nogal chaotisch is vanwege alle toeristen die moeten switchen tussen de diverse loketten, dienen we een visum te kopen. Hierna in een songteaw die ons een paar straatjes verderop afzet. En daar ligt de ‘slowboat’ die ons naar Luang Prabang brengt.

Bij vertrek kun je kussentjes kopen om je billen te beschermen. Geen overbodige luxe blijkt al snel. Want al zijn de vergezichten prachtig en de reis over de Mekong enorm indrukwekkend… na een uurtje op het houten bankje ga je een beetje verzitten, nog een beetje verzitten… en nog een beetje verzitten. Maar wat je ook probeert, je achterwerk heeft het zwaar. Het zit voor geen meter!

Maar eigenlijk zijn wij de ‘gelukkigen’ met de ‘houten kont plaatsen’. Want ook als alle bankjes vol zijn, worden er nog steeds mensen op de boot ‘geladen’. Die moeten maar op de grond zitten, blijkt… Niet echt comfortabel omdat op dat gedeelte ook vijf koelkasten flink veel tassen en (ingepakte) ventilators staan.

Naast genieten van de uitzichten is er eigenlijk niets te doen op de boot. We maken een praatje, doen een dutje, drinken een biertje en hebben het prima naar ons zin 🙂 Soms wordt er gestopt bij een dorpje onderweg. Dan staat er iemand met zijn t-shirt boven zijn hoofd te zwaaien en weet de kapitein dat hij even dient aan te leggen. Zo verdwijnen ook ineens de vijf koelkasten en ventilators. Die laten we achter op een strandje ‘in de middle of nowhere’.

Na negen uur op de Mekong zijn we halfweg en bereiken we Pak Beng. Aan één, gedeeltelijk onverharde, hoofdweg liggen aan weerszijden restaurantjes en guesthouses. We hebben geleerd van onze nacht in ‘de kuil’ en laten ons door niemand adviseren. We hebben immers niet voor nietss zo’n handig reisboekje over Laos gekregen. Daarin staat een veelbelovend adresje… En jawel hoor, die nacht slapen we als een prins en prinses!

De volgende ochtend melden we ons al vroeg bij de aanlegsteiger. Er is een andere boot ingezet! Eén waarbij een gedeelte van de bankjes vervangen is door het inetrieur van een autobus. Maar helaas… Wij waren ‘te laat’ en zitten weer op een strafbankje. Auw, auw, auw. Maarrr je kunt het ook anders zien hoor 🙂 Wij zijn wederom ‘de gelukkigen’ want ook nu zit een gedeelte van de reizigers op de grond…

Ook deze dag op de Mekong is prachtig. En hij is erg gezellig. Want al dat ‘afzien’ schept een band 🙂 De openingsvraag is steeds ‘How was your guesthouse?’ Waarna er sappige verhalen worden verteld over ratten, spinnen, koude douches en… slapen als een prins en prinses! Er worden biertjes gedronken, koekjes gedeeld en reistips uitgewisseld. De tijd vliegt om.

Bij zonsondergang bereiken we uiteindelijk Luang Prabang en nemen afscheid van de ‘boat people’. Wederom op zoek naar een guesthouse met een lekker bedje…

Onderweg met opa en oma Martens…

Tja, we hadden wat last van kwaaltjes de afgelopen dagen. Eerst liep ik twee dagen als een oud mannetje in verband met een zere rug, daarna een dag met een stijve nek en vervolgens kreeg ik buikloop. Twee dagen later kreeg Mim last van buikloop en kwamen de Thaise gerechten ook aan de voorkant weer naar buiten. Jippee…

Gelukkig hadden we het goedkope guesthouse (€ 4,00) verlaten en zaten we inmiddels in een wat luxer guesthouse (€11,00). Met zwembad en fijne schone kamers 🙂 Ja, ja… da’s nog eens upgraden

Vanuit dit guesthouse worden ook trekkings in de regio georganiseerd. Niet echt goedkoop, maar wel heel exclusief. In plaats van met 10 man in een busje gaan we met z’n tweeën en een gids op pad. De gids komt uit de omgeving en laat je ‘zijn wereld’ zien. Het voelt dus niet zo erg ‘apies kijken’…

De kosten voor zo’n trekking zijn per persoon (uitgedrukt in lokale aankopen) gelijk aan:
• 240 Coca cola’s (dat is 10 kratjes) of
• 30 “merk” T-shirts van de markt of
• 2 keer op en neer naar Bangkok met het vliegtuig

Maar ondanks de ‘hoge prijs’ lijkt de trekking ons erg leuk. Vandaar dat we boeken voor zondag en maandag.

Zondagmorgen worden we opgehaald door onze gids ‘mister Oo’. ‘Oo’ neemt ons mee naar een lokale markt om het avondeten uit te zoeken. Alles vers uiteraard. Hier krijgen we informatie over de fruitsoorten en mogen we vanalles proeven. Mijn gammele buik als gevolg van de buikloop is inmiddels weer aan de betere hand. De luchtjes van de markt (kruiden, knoflook, bereid eten, curry’s etc) doen me dus gelukkig niet zo veel. Ik heb zelfs weer zin in het gebakken banaantje dat ‘Oo’ voor ons heeft gekocht. Al kiezen Mim en ik wel liever voor kip op het menu dan varken…

Vervolgens rijden we naar een olifantenkamp om een rondje op een olifant te maken. Ik dacht dat ik met mijn Landrover toch aardig uit de voeten kon komen, maar dat is echt niets vergeleken met een olifant. Over smalle paadjes door de jungle, bergje op, bergje af. Best eng als je twee meter boven de grond op de rug van zo’n olifant zit. Zeker omdat het beest ook nog eens ‘bestuurd’ wordt door een 7-jarig meisje. Wel is het grappig om te zien dat de kleine dreumes geen enkele angst heeft…

Om de 10 meter houdt Dumbo halt, gooit zijn slurf over zijn kop en schooit om een banaantje of een suikerrietstengel. Die kunnen we onderweg kopen op kraampjes met een schothoogte van ook twee meter boven de grond. Als het meisje vindt dat de olifant niets heeft verdiend dan schreeuwt ze wat naar Dumbo en duwt ze zijn slurf weg. Of ze slaat op zijn kop met een stok… Arme Dumbo. Wij snappen nu wel wat dat puntmutsje op Dumbo’s schedel verbergt…

Na het ritje op de olifant rijden we met de 4*4 naar een Karen dorpje. Terwijl de toeristen uit andere groepjes van al deze bergdorpbewoners foto’s maken, zitten wij ergens afgezonderd te eten en komt de bergbevolking ons bezichtigen in plaats van wij hen.

Oma krijgt van mij een lekkere kippenpoot aangeboden, die ze met graagte aanvaart. Even later komt er nog een oud besje kijken wat er gaande is. Ik denk nog ‘Zo, die heeft haar kippenpootje snel naar binnen gewerkt’. Maar Mim attendeert me erop dat dit een andere dame is die het kippepoot afgifteloket zoekt…

Na de lunch worden we door de gids geïnstueerd om even een siesta te houden. Want Miriam begint toch wel wat witjes te zien. Daar liggen we dan, op een verhoginkje tussen de rondscharrelende kippen, varkens en honden van bergbewoners. Deze beesten worden ‘onder het huis’ gehouden om slangen en schorpioenen op afstand te houden. Maar eerlijk is eerlijk, dit is wel leuk en het ‘tukkie’ lekker.

‘s Middags beginnen we aan onze middelzware trekking. De wandeling wordt door de gids na een half uur al ingekort naar een nog lichtere variant. Want Mim is ondertussen bezig aan een ‘loodzware trekking’… Ontbijt, tussendoortje en lunch verdwijnen tijdens de tocht namelijk via de voor-en achterkant uit haar lichaam…

Ook mijn buik is inmiddels weer het gammele niveau genaderd. Maar dat weerhoudt ons niet te genieten van de schitterende route door de jungle. We komen langs een rustieke afgelegen tempel. ‘Mister Oo’ kwam hier als kind al. Hij vertelt dat hij hier zijn drie maanden monnik-schap wil vervullen voordat hij gaat trouwen. Trots ‘showt’ hij de houten Boeddha’s die zijn gemaakt uit een teakboom die op het tempelcomplex stond. Kunstenaars uit Thailand, Laos en Cambodja hebben samen gewerkt om de twee Boeddha’s vorm te geven. Over de eerste Boeddha werd twee maanden gedaan, de tweede was (omdat de vorm toen dus bekend was) binnen een week af. Ook showt ‘Oo’ bamboo die niet gekapt is in het verleden… Wij zijn onder de indruk!

Laat in de middag.bereiken we uiteindelijk ons 5-sterren hotel van de avond. Naast een waterval is een kleine nederzetting gebouwd (OK, voor de toeristen, maar toch nog altijd heel erg leuk). Van bamboe zijn wat hutten gebouwd met een dak van teakbladeren. In de hutten is aan weerzijde over de volle breedte een verhoging (wederom om de slangen en schorpioenen buiten bereik te houden). Op de verhoging ligt een bamboematje en dat is het. Geen matrassen, wel een lekkere deken.

In deze nederzettinng slapen we met z’n vieren, want inmiddels is ook de tweede gids uit het bergdorp gearriveerd. Miriam gaat even een tukkie doen, terwijl de gidsen het avondeten voorbereiden. Ik zit erbij en kijk ernaar…

Het eten zou onder normale omstandigheden heerlijk hebben gesmaakt. Onze gids is een superkok! Soep, gele curry, groenten in zoetzure saus, rijst… Maar omdat we ons beiden niet al te best voelen, eten we met hamsterwangen kleine porties. We willen graag zo snel mogelijk opknappen!

Om acht uur liggen we in de “honeymoonsuite” (we liggen onder een roze klamboe). ‘Daar liggen we dan met z’n tweeën in een twingtig-persoonshut, te luisteren naar de bulderdende waterval’. ROMANTISCH!!!!

De nacht is goed verlopen, ondanks het gebrek aan een comfortabel matras. Het ‘avontuur’ compenseert daarvoor. En om half 10 de volgende ochtend staat er een ontbijtje gereed: thee, toast, ge-bbq-de worstjes en verse ananas. We laten het ons goed smaken met uitzicht op de waterval…

Na het ontbijt gaan we weer op pad. Langs nog mooiere watervallen, door de jungle, door de rijstvelden en tussen de koeien en buffels door. Een mooie tocht waar we beiden behoorlijk van onder de indruk zijn. Zeker ook omdat ‘Oo’ heel veel uitleg geeft over de plaatselijke werkwijzen en gebruiken.

De trekking wordt afgesloten door een uurtje bamboo raften (met een bamboo vlot de rivier af). Hoewel dit redelijk toeristisch is, is dit toch ook weer een erg leuke ervaring. De omgeving blijft fascineren! Zo staat er een olifant in de rivier die wordt ‘uitgelaten’ door zijn begeleider. Zijn er bamboebruggetjes waar mannetjes bepakt en bezakt overheen lopen en varen we door spannende stroomversnellinkjes midden in de jungle!

Moe, voldaan (en helaas nog steeds misselijk) komen we maandagmiddag terug in ons guesthouse. We hebben het overleefd 🙂 Twee kilo lichter en een enorme ervaring rijker kunnen we uit de grond van ons hart zeggen: ‘dit hadden we voor geen goud willen missen!!!’