Let’s go feed the monkeys

 

Iedere morgen om 06:00 uur verlaten de monniken in Luang Prabang blootvoets hun klooster. Ze lopen dan een ‘bedelronde’ door de stad. Tijdens deze ‘rondgang’ bedelen de monniken hun dagelijkse voedsel bij elkaar, net zoals Boeddha dat vroeger gedaan zou hebben. De plaatselijke bevolking schenkt (offert) het voedsel, in de vorm van balletjes kleefrijst.

In onze reisgids staat een stukje over dit Boeddistische ritueel. Er staat (gelukkig) ook duidelijk bij dat dit geen ‘Hollywoodattractie’ is, of dient te worden. Ook bij een aantal van de prachtige tempels in Luang Prabang staan informatieborden die uitleg geven over de do’s & don’ts.

• * Je bent van harte welkom om het ritueel bij te wonen, maar wel op afstand.
• * Het offeren van voedsel doe je alleen als je het ‘gemeend’ is. Oftewel, als het bij je geloof hoort.

Ook worden er richtlijnen gegeven over het maken van foto’s.

• * Niet te dichtbij, dat verstoort de meditatie.
• * Geen flits gebruiken.

Toch wel erg nieuwsgierig naar het ritueel, met de vele richtlijnen, hebben we het gisterenochtend zelf bijgewoond. Vandaar ook het zwarte vlak boven het artikel, we mochten immers niet flitsen J.

Eigenlijk is het volgen van de bedelronde, zelfs op afstand, een beetje ‘ongepast’. Je bent, hoeveel afstand je ook houdt, toch aan het ‘apies’ kijken. Je vraagt je vanzelf af ‘Waar blijven ze nou? Zitten we wel goed? Wordt het zodadelijk wel licht zodat we een foto kunnen maken?’. En een flauwe grap is zo gemaakt…

Maar vooral het gedrag van onze mede toeristen, die blijkbaar niet de moeite hebben genomen de do’s & don’ts te lezen, zorgde voor kromme tenen en plaatsvervangende schaamte.

Zo werd er flink op los geflitst, liepen de toeristen in de loop van de monniken en werden de monniken bananen aangereikt. We vermoeden dat iemand ‘monks’met ‘monkeys’ heeft verward. ‘Let’s go and feed the monkeys!’ De sukkels!

PS Wij vonden de trucjes die de monniken uitvoerden om een banaan te verdienen wel tegenvallen: niet eentje sprong door de door ons meegebrachte brandende hoepel

Prachtige vergezichten en een houten kont

We zijn aangekomen in Laos! Met een boot arriveerden we, een paar dagen geleden, in Luang Prabang. Dit is de tweede grote stad van het land. Om hier te komen, hebben we een prachtige reis gemaakt over de Mekong. De uitzichten vanaf de boot zijn overweldigend. Bergen, overdekt door oerwoud, zo ver je kunt kijken. En dit twee dagen lang!

Vanuit Chang Mai reisden we met een minibus naar Chiang Khong. Na acht uur bereiken we dit plaatsje op de westoever van de rivier in Thailand. Aan de overkant ligt Laos. Daar vertrekken we de volgende morgen voor een tweedaagse bootreis naar Luang Prabang.

Chiang Khong wordt, door reizigers, eigenlijk alleen gebruikt om te overnachten. Direct bij aankomst van de minibus staan er dan ook al een dame te wachten om ons naar ‘haar’ guesthouse te brengen. De kamer ziet er schoon uit, dus we nemen hem. ’s Avonds blijkt echter dat we beter even verder hadden kunnen kijken… Want wij kunnen niet meer door het bed zakken… Dat heeft een ander al voor ons gedaan. Tjonge, jonge wat moeten deze yup-wereldreizigers toch weer afzien 😉

De volgende ochtend is het een drukte van belang. We worden met kleine bootjes de rivier overgezet. Omdat het een beetje mistig is, heeft het wel iets spannends… Alsof we smokkelaars of vluchtelingen zijn. Bij het grenskantoor, waar het nogal chaotisch is vanwege alle toeristen die moeten switchen tussen de diverse loketten, dienen we een visum te kopen. Hierna in een songteaw die ons een paar straatjes verderop afzet. En daar ligt de ‘slowboat’ die ons naar Luang Prabang brengt.

Bij vertrek kun je kussentjes kopen om je billen te beschermen. Geen overbodige luxe blijkt al snel. Want al zijn de vergezichten prachtig en de reis over de Mekong enorm indrukwekkend… na een uurtje op het houten bankje ga je een beetje verzitten, nog een beetje verzitten… en nog een beetje verzitten. Maar wat je ook probeert, je achterwerk heeft het zwaar. Het zit voor geen meter!

Maar eigenlijk zijn wij de ‘gelukkigen’ met de ‘houten kont plaatsen’. Want ook als alle bankjes vol zijn, worden er nog steeds mensen op de boot ‘geladen’. Die moeten maar op de grond zitten, blijkt… Niet echt comfortabel omdat op dat gedeelte ook vijf koelkasten flink veel tassen en (ingepakte) ventilators staan.

Naast genieten van de uitzichten is er eigenlijk niets te doen op de boot. We maken een praatje, doen een dutje, drinken een biertje en hebben het prima naar ons zin 🙂 Soms wordt er gestopt bij een dorpje onderweg. Dan staat er iemand met zijn t-shirt boven zijn hoofd te zwaaien en weet de kapitein dat hij even dient aan te leggen. Zo verdwijnen ook ineens de vijf koelkasten en ventilators. Die laten we achter op een strandje ‘in de middle of nowhere’.

Na negen uur op de Mekong zijn we halfweg en bereiken we Pak Beng. Aan één, gedeeltelijk onverharde, hoofdweg liggen aan weerszijden restaurantjes en guesthouses. We hebben geleerd van onze nacht in ‘de kuil’ en laten ons door niemand adviseren. We hebben immers niet voor nietss zo’n handig reisboekje over Laos gekregen. Daarin staat een veelbelovend adresje… En jawel hoor, die nacht slapen we als een prins en prinses!

De volgende ochtend melden we ons al vroeg bij de aanlegsteiger. Er is een andere boot ingezet! Eén waarbij een gedeelte van de bankjes vervangen is door het inetrieur van een autobus. Maar helaas… Wij waren ‘te laat’ en zitten weer op een strafbankje. Auw, auw, auw. Maarrr je kunt het ook anders zien hoor 🙂 Wij zijn wederom ‘de gelukkigen’ want ook nu zit een gedeelte van de reizigers op de grond…

Ook deze dag op de Mekong is prachtig. En hij is erg gezellig. Want al dat ‘afzien’ schept een band 🙂 De openingsvraag is steeds ‘How was your guesthouse?’ Waarna er sappige verhalen worden verteld over ratten, spinnen, koude douches en… slapen als een prins en prinses! Er worden biertjes gedronken, koekjes gedeeld en reistips uitgewisseld. De tijd vliegt om.

Bij zonsondergang bereiken we uiteindelijk Luang Prabang en nemen afscheid van de ‘boat people’. Wederom op zoek naar een guesthouse met een lekker bedje…