Eindhoven is springlevend!

Vrienden van Eindhoven (Henri Martens, Stefan Martens, Jordin Martens) vragen zich af of ze de jump fotowedstrijd gewonnen hebben... Eueueueuueh misschien een beetje laat?

Vinden we toch net nóg een jumperd in onze inbox. Jeetje, beetje laat heren! Zoals voetbalclub ‘Eindhoven’ altijd een beetje laat is met ‘scoren’ ha, ha. Wel een mooi plaatje! Maar, jammergenoeg voor jullie, hadden we de hoofdprijs al uitgereikt. Anders hadden jullie natuurlijk een zeer grote kans gemaakt. Of deden jullie het niet voor zo’n waanzinnig gezellige panfluit CD? Daar kun je heel goed meisjes mee versieren Steef! Nou, vooruit! Natuurlijk ook voor jullie een eervolle vermelding én een vingerpoppetje 😉

Hoe het met ons is? Goed! Inmiddels hebben we alle broers, schoonzussen, neven en nichten weer in levende lijve gezien. Iedereen is overladen met cadeau’s en we hebben hele dikke knuffels in ontvangst genomen. Ook is ons huis weer ingericht & opgeruimd. Dat was nog even flink aanpakken… Stille getuige zijn de 32 lege ‘bananendozen’ in de schuur. Kun je trouwens heel goed ‘hutten mee bouwen’ (hè Else, Bart, Famke?). Die zijn er, samen met Jeroen, lekker druk mee geweest. Maarja, we bewaren ze toch maar niet. Het was namelijk juist de bedoeling dat we zouden opruimen!

Komende week gaan we een beetje klussen in & om huis & auto’s. Verder de CV’s opzoeken en aanpassen. Er moet natuurlijk een apart hoofdstukje ‘wereldreis’ worden toegevoegd. Het abonnement op de Intermediair en Carp zijn in ieder geval weer bekrachtigd. En er staan al een aantal banensites onder de ‘favorieten’. Al hebben we nog wel even geduld. Want in de komkommertijd zal er nog niet heel veel ‘leuks’ te vinden zijn. Och, we vermaken ons wel!

We nemen het er nog even van in de 'komkommertijd'. Lekker rustig aan en nog volop tijd voor luieren en leuke dingen. Logeerpartijtjes van neefjes en nichtjes bijvoorbeeld. En hutten bouwen, met lego spelen, snoepen, puzzelen en, en...

De boel op orde brengen

Geld hebben we niet meer, wel heel veel spullen ha, ha.

We zijn al drie hele dagen thuis… ECHT THUIS. Want we wonen inmiddels weer in de ‘van Wassenhovestraat’. Tom (de huurder) heeft netjes op ons huis gepast. Zelfs een grondige poetsbeurt konden we achterwege laten. Hij heeft ons het werk namelijk uit handen genomen. We stapten binnen in een blinkend en schoon paleisje…

Allereerst is de auto rijklaar gemaakt. Lang leve Audi, want ondanks acht maanden stilstand, was het ‘starten en rijden maar’. Oké, nadat de accu was opgeladen maar dat is een detail. Dag één meteen naar de APK-keuring. En dat was, conform verwachting, niet meer dan een formaliteit. Deze twee werklozen rijden nu dus ‘in stijl’ (knalrood en open) het hele land af om vrienden en familie te bezoeken. Al valt het nog niet mee om een ‘meet & greet’ met de broers te organiseren. Zij zijn namelijk net nú op vakantie. En wij blijven deze zomervakantie een keertje thuis 😉

Gisteren en vandaag hebben we onze spullen bij Carolien van zolder gehaald. Wat ontzettend veel dozen stonden daar! Zou Carolien er misschien stiekem wat bij gezet hebben? Ze haalt wel meer ‘grappen’ met ons uit. Zo vonden we bijvoorbeeld alle spullen, die zij en Nicole uit Kuala Lumpur hebben meegesjouwd, ingepakt terug.

Carolien heeft al onze spullen (sandalen, MP3, overtollige broeken, sokken, souvenirs, tafellakentjes etc etc ingepakt in schoenendozen. Leuk zo'n surprisemiddag 🙂

Hadden we in november nog de uitstekende hulp van Jurgen, dit keer sjouwen we zelf. Het is dan ook flink zweten om alle dozen in het geleende busje van Virgin te krijgen. Maar ’t is alsof het busje ervoor gemaakt is: alle spullen passen precies in één keer.

Ook pa en ma Martens worden verlost van alle pakketten die we, gedurende acht maanden reizen, naar hen hebben toegestuurd. En ze zijn verlost van onze lederen fauteuil. Veel plezier heeft pa Martens er trouwens niet van gehad. Hij mocht er namelijk niet in zitten van ma Martens.

Die pet past ons allemaal!

En als we dan eindelijk met een volgeladen bus bijna onze straat inrijden……pffffffffffffffffffff. Een lekke band! (we verzinnen het niet). Het gereedschap om de band te verwisselen hebben we, voor vertrek naar Eindhoven, bij Virgin in Tilburg achtergelaten. Maar als volleerde ex-wereldreizigers doet het ons bar weinig. Een typisch gevalletje “balen, kan gebeuren”. Drie kwartier later staat de bus weer voor de deur. Met een vervangen band. Lang leve de ANWB!

Komende dagen zijn we nog wel even bezig met het uitpakken en, na kritisch beraad, mogelijk opbergen van spullen. Zou het ‘weggooien van prullaria’ ons nu wél een keertje lukken?

De uitslag van de springwedstrijd laat hierdoor nog heel even op zich wachten… (daarbij vroegen enkele vakantiegangers of ze dit weekend, weer terug in Nederland, mogen insturen. Nou, dat mag! Wij hebben namelijk alle tijd en houden de spanning er gewoon nog even in. Tot na het weekend… rapapaaaa, rapapaaaa JUMP, JUMP)

We zijn weer in Nederland!

Zonder ook maar enige vertraging stonden we vanmorgen op Düsseldorf-Airport. Daar werden we verwelkomd door vader en moeder Martens die een prachtig spandoek omhoog hielden. Welkom J en M.

En dat warme welkom werd nog verder uitgebreid. Toen we namelijk bij de familie Martens in Eindhoven aankwamen, stonden daar vader en moeder de Vries samen met oom Teun en tante Charlotte. Zij waren extra vroeg uit Made vertrokken om een spandoek (‘welkom thuis’) in de voortuin van de schoonfamilie te timmeren. Natuurlijk werd één en ander vergezeld met vrolijke vlaggen en ballonnen. Zo, nu weet heel Eindhoven dat ze d’r weer zijn 😉

Tijd voor taart, cadeautjes en heel veel verhalen. Want al is iedereen aardig ‘bij’ door de website. ‘Live kletsen’ is natuurlijk het allermooist.

Als Miriam’s familie weer naar Made vertrekt, zet vader Martens ons af bij ons ‘eind-juli-logeeradres’: het huis van Paul en Inge. Nog een paar nachtjes logeren en dan wonen we weer in de Van Wassenhovestraat! En ons huis staat er nog! Dat hebben we namelijk even gechecked. Al waren onze huurder en buren wel gevlogen… Wilden ze ons ‘stinkerds’ niet weer zien? Tja, 25 uur reizen gaat ook niet in je ‘coole’ kleren (maar wél onder je oksels) zitten ha, ha.

Ondertussen zijn we fris gedouched (HIEP HIEP, Paul en Inge hebben tijdens onze reis een superdeluxe ontzettend mooie (heerlijk SCHONE) badkamer laten ‘zetten’. Dus voor iedereen die zich afvraagt of het ‘veilig’ is ons weer te zien… Ja hoor!

Al zijn we nu dus nog wel even ondergedoken. Eerst maar even afrekenen met die jetlag en 8 maanden post. De kerstkaarten hebben we inmiddels gelezen. TOT GAUW!!

PS Inzendingen voor de fotowedstrijd kunnen nog worden ingestuurd tot 1 augustus.

Een weekje door Bolivia

Na Peru reizen we door naar Bolivia. De vorige posting gaf een sfeerimpressie van het pitoreske Uyuni, maar gelukkig zagen we afgelopen week meer. Via de hoogste hoofdstad ter wereld, La Paz, vliegen we naar Sucre. De mooiste stad van Bolivia. Volgens westerse standaarden een stad waar niets mis mee is. Maar heel veel stelt het allemaal ook weer niet voor vinden we (verwende nesten Martens). Al is het, in vergelijking met Uyuni, een verademing! Vroeger was dit overigens de hoofdstad van Bolivia. Nu herinnert alleen het hooggerechtshof daar nog aan. En een kopie van de Eiffeltoren natuurlijk.

Na een kort bezoek aan Sucre reizen we verder naar Potosi, de hoogste stad ter wereld met meer dan 100.000 inwoners. In de 17e eeuw een van de rijkste steden ter aarde dankzij de zilvermijnen. De stad was belangrijker dan Parijs en London en had ook meer inwoners dan deze twee hedendaagse wereldsteden. Vandaag de dag is er van die rijkdom weinig over. De berg waaruit het zilver wordt gewonnen, de Cerro Rico (rijke berg)´, is een grote gatenkaas. Zilver is al lang niet meer de belangrijkste delfstof. Vandaag de dag gaat het vooral om zink, lood en tin.

Erg indrukwekkend om te zien hoe de Potosiërs hier nog altijd, met de hand, de delfstoffen winnen. Het is zwaar en vuil werk. De gemiddelde levensverwachting van de mijnwerkers: 35 jaar. Velen sterven door longkanker (in verband met asbest), door verkeerd gebruik van dynamiet of lijden aan silicose (stoflongen).

Reisbureautjes bieden tourtjes naar de mijnen aan. En ook wij willen de mijnen en de werkomstandigheden met eigen ogen aanschouwen. Eerst kopen we op de mijnwerkersmarkt volgens goed (toeristisch?) gebruik cadeautjes voor de mijnwerkers: coca blaadjes, dynamiet (!), frisdrank, alcohol en sigaretten. De dynamiet haalt het stadium van ´cadeautje´ overigens niet. De staaf wordt gebruikt voor een korte demonstratie. We schrikken ervan.

De alcohol, sigaretten en cocablaadjes worden door de mijnwerkers gebruikt om te offeren aan El Tio, een duivelse beschermheilige die in een van de gangen zijn plek heeft. Hier wordt trouwens ook ieder jaar een lama geofferd. Onze gids haalt nog even het karkas uit de sjerpetines…

Bij aankomst bij de mijn blijken de offers trouwens ook voor eigen gebruik. De mijnwerkers, die er rondhangen, zijn straalbezopen. 96% pure ´offeralcohol´ wordt met kleine scheutjes naar binnen gewerkt. Proost! (geef ze overigens eens ongelijk). Nog voordat we de mijn ingaan is de helft van onze cadeautjes al ingepikt door de beschonken mijnwerkers. Dan gaan we zelf de mijnen in. Dit blijkt een tochtje dat niet geschikt is voor de claustrofoben.

Miriam haakt na 100 meter af, net als een andere bezoekster. Zij gaan de straalbezopen mijnwerkers bij de ingang gezelschap houden. Ook een hele uitdaging blijkt. Regelmatig moeten we gebukt door de gangen rennen om aan de kant te gaan voor een naderende kar vol stenengruis.

Niets mag de mijnwerkers storen in hun werkzaamheden. Vandaar dat onze gids ons opjaagt als er weer eens een karretje aankomt. Best spannend. Het is zaterdag als we de mijnen bezoeken. Er zijn maar weinig mijnwerkers aan het werk. Maar we krijgen een goede impressie hoe hard het werk moet zijn van de mijnwerkers die wel aan het werk zijn. Dit is hard werken! Na het bezoek aan Potosi (klik hier voor meer foto´s), reizen we verder naar het altijd gezellige Uyuni.

Via een schitterende route over een onverharde weg, bereiken we de deprimerende plaats, dat ooit het hart van de Boliviaanse spoorwegen was.

Vanuit Uyuni bezoeken we de Salar de Uyuni (klik hier voor een foto-impressie), met 12.000 vierkante kilometer de grootste zoutvlakte te wereld. Ooit was dit een zee, maar door het verschuiven van de tectonische platen is de zeebodem ruim 3.500 meter boven zeeniveau gedrukt. Zo onstond de zoutvlakte, die op sommige plekken een dikte heeft van wel 100 meter. Een erg mooi landschap. Een grote witte vlakte (het lijkt wel sneeuw), omringt door zwarte bergen. Zo nu en dan bevindt er zich een contasterend gekleurde rotsmassa in de witte vlakte.

Na de tocht over de Salar de Uyuni reizen we met de nachtbus vanuit Uyuni naar La Paz. De eerste vier uur denken we dat er vierkante wielen onder de bus zitten. De weg is onverhard en zit vol met kuilen. We zittten op een rijdende trilplaat… Regelmatig komen we zelfs los van onze zitting! Hang je ineens 15 cm boven je stoel. Maar we vinden het schitterend, dit is onze allerlaatste lange busreis. We kunnen alles hebben. Al komt er van slapen natuurlijk niet veel.

En om de reis helemaal voor ´bikkels´ te maken. De bus is niet verwarmd in verband met een defecte kachel. Door de ramen kun je niet kijken, want dat is een groot ijsoppervlak. Het wordt in de bus dan ook heel erg koud. Je kunt je er vast iets bij voorstellen als we je vertellen dat het ´s nachts in Uyuni -25 C (!!!!) wordt. Het dekentje dat is verstrekt kan dan ook niet voorkomen dat we het erg koud krijgen. Brrrrrrrrr klappertand, klappertand (klappervoet want vooral daar groeien de ijsklompjes).

Maarrrr het is onze laatste busreis, WE KUNNEN DUS OVERAL TEGEN (een enkele achter-uit-eet-in-zakje-daad van Mim daar gelaten). Gebroken en voldaan komen we dan ook weer aan in La Paz. Onze allerlaatste bestemming van acht maanden op reis.

We hebben hier nog een paar dagen om de laatste cadeautjes, souveniers en rommeltjes kopen. Er is nog wat ruimte in de rugzak, dus een extra Boliviaans kleedje (Martens sfeerbeheer) past er nog wel bij 🙂

Tourism stops

Het was al aangekondigd: de nationale staking in Peru. Protest tegen de hoge olieprijs, protest tegen privatisering, protest tegen de uitbuiting van de gewone man (Juan Modalos). Kortom: nationale protestdag tegen alles van de Peruaanse portemonnee raakt. In Latijns Amerika betekent dat, dat het normale leven plat komt te liggen voor een aantal dagen. Drie dagen van protest, waarbij woensdag echt alles plat gaat.

Onze gids van onze trip naar de Colca Valley garandeerde ons echter dat het toerisme nooit stopt. “Tourism never stops, do not worry my friend”. Dat deden we dus ook niet. Vol goede moed gaan we dinsdagavond naar het busstation om onze nachtbus te halen. Bij het busstation blijkt dat de Juan Modalos lak heeft aan het toerisme. De bus gaat niet. Heel toevallig verschijnt onze gids ook op het busstation. Hij gaat naar Lima en die bus gaat wel. Gelukkig is onze gids best bereid om te proberen om een mini-bus te regelen.

 

Op het station staan ook enkele toeristen die morgenvroeg in Cuzco moeten zijn. Zij gaan de beroemde Inca-trail lopen. Ze hebben er vet voor betaald en als ze niet verschijnen is hun aanbetaling van 100% verloren (a $ 250 tot $ 500 per persoon). Zij hebben er dus best wat voor over om op tijd in Cuzco te komen. Bij ons is de druk wat minder. Het reisbureau had tegen de afspraken in verzuimd om treinkaartjes naar Machu Pichu voor ons te boeken, dus we hebben geen tijdslimiet. Het is hooguit vervelend dat we nog een dag in Arequipa moeten verblijven. Na een kwartier blijkt dat het niet mogelijk is om per mini-bus te reizen. Het is te gevaarlijk.

Na wat chaotische taferelen slagen we erin ons geld voor de nachtbus terug te krijgen en een andere bus te boeken die de volgende avond vertrekt. We moeten wel morgen nog even de tickets op komen halen, want de computer om onze reservering te bevestigen staat al uit. Samen met twee Duitse vakantiegangers die onze Colca Valley groep zaten, Iven en Katarina,  gaan we weer terug naar ons hotel.

De volgende ochtend is er weinig verkeer op straat. Wel veel protestgroepen. De ene groep is nog niet voorbij, of de volgende komt alweer voorbij. Op het centrale plein in de stad lijken alle groepen samen te komen. Het gaat er allemaal vreedzaam aan toe. De mobiele eenheid, of hoe die hier ook moge heten (unita mobila?) hoeft niet uit te rukken. Rond een uur of drie is de rust weer weergekeerd in de stad en op het centrale plein. Het is zelfs opmerkelijk rustig.

In de namiddag gaan we met Iven en Katarina naar het busstation. Er heerst een raar sfeertje. Er rijden sporadisch taxis, terwijl er op een normale dag toch 22.000 (!) rondrijden. Oogluikend wordt door de protestanten toegestaan dat er taxis rijden. Het lukt ons om een taxi aan te houden. De taxichauffeur vraagt of we bang zijn. Dat zijn we niet. Hij geeft aan dat soms de ramen van passerende taxis die wel durven te rijden sneuvelen. Dat is gelukkig niet het geval. Als we de taxichauffeur vertellen dat we niet uit de Verenigde Staten komen zegt hij dat er niet veel zal gebeuren. Wel neemt hij een sluiproute door de stad, ver weg van laatste stakingsacties. We zien we de “schade” van vanochtend. Overal liggen stenen op straat en her en der liggen asresten. Op de autoradio is president Garcia te horen.  Geweld is geen oplossing geeft hij aan. Gelukkig lijken de Peruanen daaraan gehoor te geven.

Veilig bereiken we het uitgestorven busstation. Als we na het ophalen van onze bustickets terug naar de taxi lopen, is deze verdwenen. Waarschijnlijk is hem vriendelijk doch dringend verzocht te vertrekken door de intimiderende stakers aan de poort van het busstation. Even later zitten we weer in een andere taxi. Vreemd genoeg berekend de chauffeur net als de vorige taxichauffeur geen woekerprijs of risico opslag. Ondanks dat het feit dat ook het toerisme een dagje aan de protesten moet geloven, hebben we weer een interssante dag achter de rug. Hopelijk rijdt de bus vanavond.

No worries mate…….just hunger

Na ons bezoek aan Melbourne is het tijd om onze camper op te halen. “No worries” Bob komt ons afhalen van station. Onze camper staat al klaar. Eerst moeten we het papierwerk nog afhandelen. Wat ogenschijnlijk een eitje moet zijn, blijkt hogere wiskunde. Het begrijpen van de marked-to-market ontwikkeling van de derivatenpositie bij Essent was een makkelijkere taak.

Na wat heen en weer gebel en wat gefiedel op de calculator lijken we de berekening van de totaalsom te begrijpen en kunnen we dan eindelijk op pad. Dit keer geen Wicked, nee, een echt campertje. Een beetje een muf campertje… Een muf campertje met ondefineerbare vlekken in de kussens… Een muf campertje met ondefinieerbare vlekken in de kussen en rammelende kastjes… Maar zelfs de grootste pessimist kan niet melden dat dit “gewoon een auto” is. Mocht het regenen kunnen we gewoon in de camper koken en eten.

En daar maken we dan al snel gebruik van. Alleen onze eerste dag in Australie hebben we geen regen gehad! Vorige week was er zelfs een hittegolf in Melbourne en werd er hard geklaagd over de droogte. Team Martens arriveert en de temperatuur daalt met 15 graden en het begint te regenen. Ons thermisch ondergoed is zelfs al van stal gehaald en in gebruik genomen als extra pyama!

Later die avond denken we dat onze camper is uitgerust met een bad. Het blijkt de kookpan te zijn. Men heeft ons voorzien van twee kookpannen. Formaat “badkuip” (zonder deksel), die heel het tweepits gasfornuis inpikt en formaat “maximaal twee eitjes”.

C’mmon, welke no-brainer heeft dit bedacht? Waarschijnlijk dezelfde no-brainer die onze gastank heeft moeten afvullen. Als het water in de badkuip na een half uur dan eindelijk bijna kookt en het gehakt in de koekenpan bijna gaar is, gaan de vlammen uit. Het gas is op. “No worries” Bob is vergeten de gastank bij te vullen. We hebben honger, het is donker en het regent. In het donker rijden we naar het dichtsbijzijnde tankstation, 10 kilometer terug. Onze megatank gas van 1.25kg (nog zo’n leuke grap van het verhuurbedrijf) kan men hier niet vullen, wel omruilen.

In de stromende regen staan we te zoeken in een rek vol gasflessen. De enige met de juiste aansluiting blijkt echter te groot te zijn voor de opbergruimte voor de gasfles. Dan maar naar de fish & chips zaak voor een warme maaltijd. Voor onze neus gaat de deur op slot. No worries mate! UIteindelijk lukt het ons een warme afhaalmaaltijd bij de Mexicaan te bemachtigen, zij het dat de ingredienten voor de maaltijden van onze keus niet meer voorradig zijn. Gelukkig smaakt de tweede keus ook heerlijk.

Gisteren is het ons, na weer een drietal nieuwe pogingen, dan eindelijk gelukt om ons gasflesje te vullen. We hebben de badkuip vervangen door een nieuwe pan. Het gehakt hadden we bewaard in de koelkast (ja, onze camper is echt van alle gemakken voorzien) en gistervanavond hebben we onze maaltijd verder afgemaakt. 22 uur en 51 minuten na het starten van de maaltijdbereiding zijn we klaar. We hebben het recept “Slow Bob” genoemd, dat leek ons wel een mooie naam. Niet echt de moeite waard om nog een keer te maken overigens.

Gletsjers en Pancake rocks

Na ons bezoek aan Fjordland was het tijd voor de volgende highlight: gletsjers. Het mooie aan gletsjers is dat je er niet helemaal voor naar Oostenrijk of Frankrijk hoeft. In Nieuw Zeeland hebben ze ook gletsjers. De Fox en de Franz Josef Glaciers, dus een tochtje daar naar toe was snel gemaakt.

Ook vandaag weer schitterend uitzicht, zowel op de weg naar de gletsjers toe, als bij de gletsjers zelf (klik hier voor foto’s). Nou hebben we wel vaker op een gletsjer gestaan, of eigenlijk geskied, maar dan heb je niet in de gaten dat je op een laag ijs van honderd meter staat, zoals goed te zien is op de foto (zie de twee klimmers in de rode cirkel).

De gletsers bewegen langzaam van de kust weg, hoewel ze de laatste 10 jaar ruim een kiliometer zijn aangegroeid. Op hun weg nemen ze grote brokken steen mee naar buiten. Daardoor lijkt het net alsof de gletsjers vuil zijn van roet, maar dat is gruis en gesteente. Erg indrukwekkend, zelfs van een afstand, want we zijn niet echt op de gletsjers geweest. Dat doen we op de volgende skivakantie wel weer. Jammer dat het zo’n eind rijden is naar de Alpen.

De dag erna staan de Pancake Rocks op het programma, zo genoemd omdat de rotsen eruit zien als een stapel pannenkoeken.

Het begint misschien vervelend te worden, maar ook vandaag worden onze zintuigen weer behoorlijk verwend (klik hier voor foto’s). Met vloed beuken de golven tegen de rotsen aan. Op sommige plekken is in de loop der eeuwen een zogenaamd blowhole onstaan: een gat in de rots. Als het water tegen de rots beukt, heeft het water een vluchtweg door het gat. Een mooie spuitnevel is het gevolg

Na alle mooie bezienswaardigheden zit ons rondje zuidereiland erop. Met nog een kleine week Nieuw Zeeland voor de boeg is het dus tijd om een beetje te relaxen. We gaan nog naar Christchurch en ook een duik met de zeehonden staat nog op ons verlanglijstje. Maar eerst maar eens een duik in de Golden Bay.

Niet veel te melden eigenlijk

Niet dat we ons vervelen, in tegendeel. We rijden al weer bijna drie weken door het noorder eiland van Nieuw Zeeland. Van het meest noordelijke puntje naar het meest oostelijke puntje en vervolgens weer naar het westen. We zigzaggen wat af.

Onderweg zijn we actief met mountainbiken, zwemmen (vooral Jeroen de surfdude) en ‘trampen’. ‘Are you in for some tramping?’ Het klinkt spannender dan het is… ‘trampen’, zo noemt men in Nieuw Zeeland het wandelen… Er zijn fantastische routes! Van een uurtje tot meer dan een week.

Ook het mountainbiken is hier een beleving. We hebben bij Rotura in het Redwoodbos 3 uur rondgesjeesd tot we beiden dodelijk vermoeid van onze fiets vielen. Alsof je een ski-piste kaart hebt. Alle routes zijn eenrichting en aan elkaar te knopen. We hebben alle groene (‘easy’) gefietst en ons verbaasd over de bossen, uitzichten, afgronden en beekjes… De rode route (advanced) waar Jeroen mee wilde afsluiten als ‘toetje’, viel bij Mim niet goed. Ze viel van vermoeidheid letterlijk van d’r fiets 🙂

Verder verbaasden we ons over de drukte op de ‘Hot Beach’ –> graaf (bij laag water) een gat op het strand en er komt heet water omhoog. Als je d’rin gaat zitten heb je je eigen ‘hotpool’. Helaas wij waren te laat voor een ‘hotspot’. Waar wij groeven zat geen hotpool, ons gat stroomde vol met koud water… En tju, wat was het druk! Het leek de zonsondergang in Angkor wel. Maar wat bizar om heet water onder je voeten te voelen. Zo heet dat je niet kan blijven staan, kokend heet!

Verder bezoeken we geothermisch actieve gebieden (hot pools, kokende modder, geisers) en pikken nog een (eerlijk gezegd toch wel leuk) Maori toeristen-showtje mee. Maori’s zijn trouwens bekend om hun gezichts tatoeages. Vrouwen om de (zwarte) lippen en krullen op de kin. Mannen om een geheel getatoeerd gezicht. We hebben ze al ‘live’ gezien (in de fish & chips shop). Aleen durfde we er geen foto van te maken… Ze zien er toch best wel indrukwekkend en woest uit…

Onze dagelijkse zorg is hoe het weer zal zijn. Eigenlijk hebben we iedere dag wel wat regen, maar ook veel zon. Zolang je opstaat en wegkomt als ’t droog is, heb je een prima dag! Verdere triviale punten van aandacht zijn wat we die avond zullen eten, of we nog moeten tanken, of er nog schone onderbroeken zijn en waar we zullen gaan slapen. De welbekende punten van stress zeg maar.

Inmiddels zijn we behoorlijk handig in het koken in twee pannen. En in de ‘stop & heb een enorm lekkere lunch op een fantastische uitzichtlocatie’ (compleet met warme koffie & thee). Jeroen verbreekt iedere dag het record ‘in & uitladen van de mountainbikes’ en Mim het record ‘inventief wasdrogen’… Je doet de oven van de campingkeuken aan, spant een waslijn en hangt je was kris kras door de keuken. Niemand die er last van heeft… we zijn de enige ‘bewoners’ van de camping!

Maar wellicht is het handiger om onze indrukken van de laatste dagen te delen via wat foto’s. Als je hier klikt ga je naar Picasa 🙂

Prettige kerstdagen

Beste allemaal,

Vanuit Laos, en onze korte broek, fijne kerstdagen gewenst!

We horen (lezen) vaak dat er regelmatig wordt gekeken of we al een nieuw bericht hebben gepost. Onze website staat bij menigeen in de favorieten 🙂 (errug leuk!!).

Maar wellicht is het voor jullie ook leuk om te weten dat dit aan onze kant ook zo is. We kijken namelijk regelmatig of er nog gereageerd is op onze berichtjes. Want misschien reageren we niet op ieder berichtje afzonderlijk… We lezen alle reacties en vinden het super dat iedereen zo betrokken is!

Hartelijk dank dus voor jullie reacties via de website en de email. Hopelijk blijven jullie ook in het nieuwe jaar zo betrokken bij onze ‘avonturen’.

Maar voor nu: Geniet van het kerstkonijn, en de kransjes, dan nemen wij nog een bordje rijst en een springroll 😉

PS. foto is gemaakt in Chiang Mai (Thailand)

Jeroen Martens is jarig

Hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is hiiijjjjjjj!!!!!!

Jeroen Martens, van harte met het extra jaartje, maak er een mooie dag van!

Als cadeautje van (factor tachtig) een berichtje om je te helpen je vindbaarheid in Google te vergroten 😉

groeten van het werkend-liempdse-volk…