‘Belanda’ – France eindigde 4 – 1. En iedereen in Bukit Lawang weet het. Alle ‘locals’ hebben de wedstrijd gezien lijkt het wel. Ze weten ons feilloos te vertellen wie gescoord heeft. Daarna volgt wie de favoriete ‘Belanda’ voetballer is en wie de cup gaat winnen (BELANDA!!!! Ha, ha,ha). Heel de dag antwoorden we op de vraag: ‘Where are you from?’ dan ook vol enthousiastme ‘Belanda!’. En steevast volgt, in gebroken Engels, de uitslag van de laatste NL-wedstrijd, een rijtje favoriete voetballers en de uitslag voor komende wedstrijd. We praten en lachen gezellig met iedereen mee. We hebben veel oranje vrienden in Bukit Lawang!
Ook Mudih weet ons, als hij ons ophaalt voor de trekking, te vertellen dat het een mooie wedstrijd was. Maar daarna gaat hij snel over op de orde van de dag. ‘Hebben jullie voldoende water bij je?’, ‘Hebben jullie insectenrepellent op?’. Ja hoor, we zijn netjes voorbereid, we kunnen op pad. Er worden trekkings aangeboden van een, twee of drie dagen. Wij hebben gekozen voor de variant van drie… uur. Dat kan namelijk ook. 🙂 De watjes Martens doen de ‘chickentrekking’ (volgens de ober). Klopt, we zijn watjes! Het is hier namelijk HEET! Vanaf 8 uur in de ochtend tot 5 uur in de middag is het zweten bij iedere beweging die je maakt. Daarnaast zijn we nog moe van de lange reis en de gebroken voetbal nacht. En als we niks zien, kunnen we altijd nog een dagtrekking boeken. We hebben tijd zat!
Daarbij hebben we onze research gedaan! Oerang Oetangs slapen ’s middags, dus ’s ochtends moet je ze ‘spotten’. Maar Mudih geeft ons 100% garantie dat we de ‘oranje vrienden’, ook tijdens ‘de chickentrekking’, in het wild gaan zien. Heel speciaal! Want alleen op Borneo en Sumatra kan dit nog. De Oerang Oetangs worden met uitsterven bedreigd. In Bukit Lawang is een centrum dat gevangen gehouden Oerang Oetangs terugplaatst in de jungle. Vandaar dat er veel trekkings vanuit deze plaats vertrekken. Veel apen blijven tijdens hun ‘oerwoudtraining’ in de buurt van het centrum. De kans is dus groot dat je ze rondom Bukit Lawang nog ziet.
We beginnen om 08:00 uur aan onze tocht. Nondekanonne wat is het al heet! Natuurlijk is het ook niet echt bevoordelijk dat we meteen een enorme klim maken. Mudih lijkt weinig last te hebben van zijn gebroken nacht en houdt er flink het tempo in. Als we om 08:15 uur op de berg staan, gutst het zweet van alle kanten van ons lijf. Zeiknat zijn we. De chickentrekking is begonnen!
Mudih loopt voor ons uit en een ‘hulp gids’ neemt af en toe een zijpad. ‘Hoeh – Hoeh!!’ roepen ze. Ja, ja lachen we, daar trappen we niet in Mudih! We weten echt wel dat je vriend achter die boom dat geluid staat te maken!
Maar het ‘Hoeh – Hoeh-en’ blijkt bittere ernst. Het is een soort lokroep. Na een half uurtje worden de aap-imitaties beloond en spotten we onze eerste Oerang Oetangs. Twee jonge vrouwtjes, zes jaar oud, zitten boven ons in de boom. Jeetje, dit is gaaf. We staan beiden met een enorme grijns op ons (zeiknatte zweet) gezicht naar boven te kijken. En door de opwinding zijn alle foto’s van deze eerste Oerang Oetang ontmoeting bewogen! 😉 De apen eten blaadjes en als ze zich door de boomtoppen bewegen, buigt een boom naar een andere boom. Dit is gaaf!
Na tien minuten vertrekken de jonge oranje vriendinnen. Ze klauteren, hoog boven ons hoofd, naar een andere plek in de jungle. Wij lopen achter Mudih aan en proberen onze ‘Hoeh – Hoei’ uit. Glibberend klauteren we de volgende berg op. Het is hier al een week droog (da’s lang) en toch is het hier spekglad. Allemaal glijden we wel een keer uit. Wij met onze mega-profiel schoenen, Mudih op zijn teenslippers.
En dan krijgt Mudih een seintje van zijn vriend gids. Er is weer een Oerang Oetang gespot (Hoeh-Hoeh). We turen naar boven en zien… Een moeder met dochter! De kleine apekop klemt zich moedig aan mama vast. En samen gluren ze naar de bezoekers van vandaag. ‘Goh, is dat soms bezoek uit Belanda?’ (4 – 1!!!).
Waren de twee jonge vrouwtjes al fantastisch, dit is nog gaver! Wat een koddig apekoppie heeft die kleine. En als we nou nog een paar meter naar links glibberen kunnen we vast een mooie foto maken… Dan horen we ineens Mudih boos uitvallen. Is dat tegen ons? Nee gelukkig, hij heeft het tegen de gids van een andere toeristengroepje wat gearriveerd is.
De gids probeert moeder en dochter te lokken met bananen… Leuk voor de foto natuurlijk! Maar het is juist de bedoeling dat de apen wild worden. Zo lukt dat nooit. Of de apen ‘eisen’ volgende keer, als we toeristen zien, dat ze bananen krijgen. En krijgen ze die niet dan is agressief gedrag het gevolg. Ook kan de mens, met zijn 99% identieke DNA, zeer gemakkelijk ziektes overbrengen. Handvoeren is dan ook een van de domste dingen die een gids kan doen… De gids en het andere groepje druipen af.
Uiteindelijk ‘spotten’ we, tijdens onze ‘chickentrekking’ zes Oerang Oetangs. GEWELDIG!!!
Terug in Bukit Lawang nemen we een heerlijk verfrissende mandi. De enorme bak koud water die we over ons heenscheppen lijkt te klein. Heerlijk is dit om af te koelen!! HOEI-HOEI
jeroenmiriammartens.wordpress.com 