Niet veel te melden eigenlijk

Niet dat we ons vervelen, in tegendeel. We rijden al weer bijna drie weken door het noorder eiland van Nieuw Zeeland. Van het meest noordelijke puntje naar het meest oostelijke puntje en vervolgens weer naar het westen. We zigzaggen wat af.

Onderweg zijn we actief met mountainbiken, zwemmen (vooral Jeroen de surfdude) en ‘trampen’. ‘Are you in for some tramping?’ Het klinkt spannender dan het is… ‘trampen’, zo noemt men in Nieuw Zeeland het wandelen… Er zijn fantastische routes! Van een uurtje tot meer dan een week.

Ook het mountainbiken is hier een beleving. We hebben bij Rotura in het Redwoodbos 3 uur rondgesjeesd tot we beiden dodelijk vermoeid van onze fiets vielen. Alsof je een ski-piste kaart hebt. Alle routes zijn eenrichting en aan elkaar te knopen. We hebben alle groene (‘easy’) gefietst en ons verbaasd over de bossen, uitzichten, afgronden en beekjes… De rode route (advanced) waar Jeroen mee wilde afsluiten als ‘toetje’, viel bij Mim niet goed. Ze viel van vermoeidheid letterlijk van d’r fiets 🙂

Verder verbaasden we ons over de drukte op de ‘Hot Beach’ –> graaf (bij laag water) een gat op het strand en er komt heet water omhoog. Als je d’rin gaat zitten heb je je eigen ‘hotpool’. Helaas wij waren te laat voor een ‘hotspot’. Waar wij groeven zat geen hotpool, ons gat stroomde vol met koud water… En tju, wat was het druk! Het leek de zonsondergang in Angkor wel. Maar wat bizar om heet water onder je voeten te voelen. Zo heet dat je niet kan blijven staan, kokend heet!

Verder bezoeken we geothermisch actieve gebieden (hot pools, kokende modder, geisers) en pikken nog een (eerlijk gezegd toch wel leuk) Maori toeristen-showtje mee. Maori’s zijn trouwens bekend om hun gezichts tatoeages. Vrouwen om de (zwarte) lippen en krullen op de kin. Mannen om een geheel getatoeerd gezicht. We hebben ze al ‘live’ gezien (in de fish & chips shop). Aleen durfde we er geen foto van te maken… Ze zien er toch best wel indrukwekkend en woest uit…

Onze dagelijkse zorg is hoe het weer zal zijn. Eigenlijk hebben we iedere dag wel wat regen, maar ook veel zon. Zolang je opstaat en wegkomt als ’t droog is, heb je een prima dag! Verdere triviale punten van aandacht zijn wat we die avond zullen eten, of we nog moeten tanken, of er nog schone onderbroeken zijn en waar we zullen gaan slapen. De welbekende punten van stress zeg maar.

Inmiddels zijn we behoorlijk handig in het koken in twee pannen. En in de ‘stop & heb een enorm lekkere lunch op een fantastische uitzichtlocatie’ (compleet met warme koffie & thee). Jeroen verbreekt iedere dag het record ‘in & uitladen van de mountainbikes’ en Mim het record ‘inventief wasdrogen’… Je doet de oven van de campingkeuken aan, spant een waslijn en hangt je was kris kras door de keuken. Niemand die er last van heeft… we zijn de enige ‘bewoners’ van de camping!

Maar wellicht is het handiger om onze indrukken van de laatste dagen te delen via wat foto’s. Als je hier klikt ga je naar Picasa 🙂

Surf dude

En daar zijn we dan, in the Bay of Plenty. Witte stranden, blauwe zee en schitterende golven. Muziek van de Beach Boys klinkt in mijn hoofd. Ik voel me een echte surf dude.

De echte surf dudes lopen blootvoets, ik loop op sandalen. Maar ik voel me toch een surf dude.

Ook al dragen de echte surf dudes met bloemen bedrukte low-waist shorts tot over hun knieën en draag ik een strakke zwembroek met pijpjes opgetrokken tot aan mijn navel, ik voel me een surf dude.

En ook al dragen de echte surf dudes kralenkettinkjes om hun polsen en ik een horloge met een Cambodjaans dameshorloge bandje van kunstleer, ik voel me nog steeds een surf dude.

Ook al dragen de echte surf dudes coole Oakley zonnebrillen en ik een jaren 70 zonnebril met meekleurende +3 glazen, ik voel me een surf dude.

Ook al hebben de echte surf dudes lange stoere haren en heb ik een kort geschoren grijs koppie, ik voel me een surf dude.

Ook al staan de echte surf dudes op een surf board en lig ik op een stukje beschilderd tempex, ik voel me ook een surf dude.

Dan wordt het tijd om naar de camping te gaan en valt mijn mijn oog op de verpakking van mij body board. For children 4-12. Ik voel me een echte suffe dude.

Hundertwassers-loo

Omdat we al dagen onze behoeften op de latrine van campings doen, maken we graag een uitstapje naar een openbaar toilet. Ze hebben er een boel hier in New Zeeland. In ieder stadje vind je er minimaal een. Ze zijn (bijna) altijd schoon en er is voor toiletpapier gezorgd 🙂

Maar vandaag gaan we niet zomaar naar een openbaar toilet, nee, we gaan naar een echte Hundertwasser! Friedensreich Hundertwasser was begaafd met Gaudiaanse giften, alleen zijn ambities lagen anders. Dus beperkte hij zich in tot het ontwerpen van toiletgebouwen. Nou lijkt het raar om dan om te rijden naar een van zijn toiletten, maar behalve het exemplaar wat wij bezochten in het slaperige stadje Kawakawa, kunnen zijn toiletten alleen worden bezocht in Wenen en Osaka.

En eerlijk is eerlijk, Hundertwasser heeft inderdaad een mooi openbaar toilet ontworpen. Het zou niet misstaan in een chique hotel.Dus vandaag waanden wij ons in de toiletten van een chique hotel. De fooi voor de toiletjuffrouw kon echter achterwege blijven. Daarvoor hebben we dan weer een lekker ijsje gehaald. Chocolade uiteraard.

Luxe of juist niet?

We zijn alweer een week in Nieuw Zeeland en het voelt alsof we met een tweede reis begonnen zijn, die we na een lange vakante in Zuid-Oost Azië erachter hebben geplakt. Nieuw Zeeland is echt een Westers land. Een mengeling van Europese, en dan met een extra nadruk op Engeland, en Amerikaanse invloeden. Tot nu toe een aangenaam land.

Vergeleken met Azië reizen we hier ogenschijnlijk veel luxer. We hebben een auto, begrijpen en spreken de taal en hebben min of meer dezelfde normen en waarden.

Aan de andere kant reizen we hier een stuk Spartaanser. We moeten zelf ons eten bereiden, het is niet meer vanzelfsprekend dat we iedere avond internet toegang hebben (voor deze posting maken we zelfs speciaal een uitstapje), en we hebben veelal geen stroom en geen warm water op de camping. Niet dat het hier niet beschikbaar is, maar we slapen vaak in een reservaat, of op een camping van het Department of Conservation (DOC).

De DOC campings liggen vaak op schitterende plekken, zoals aan zee of in het bos en zijn heel eenvouding van opzet. Stromend koud water en een latrine (heel vernuftig, ze stinken namelijk echt niet) zijn er altijd, een koude douche soms. En omdat het hoogseizoen hier op het einde loopt, staan we vaak maar met een paar mensen op zo’n camping.

Onze Wicked Campervan past bij het voorgaande. Enerzijds erg luxe: automaat, airco, cd-speler, centrale vergrendeling en elektrisch panoramadak achterin (we kunnen ’s avond vanuit bed sterren kijken!). Aan de andere kant, erg ruim ligt zo’n Toyota Estima MPV niet. En campervan is eufemisme voor bestelbusje, waar een soort garderobekast op de vloer ligt als opbergruimte. Daarop liggen dunne schuimrubber matrasjes waarvan je een bed kunt maken. En bestelbusje klinkt al weer groter dan het is, want onze fietsen (jazeker, het is allemaal gelukt) passen met moeite op de bedbodem.

Maar goed, onze Wicked brengt ons toch mooi iedere avond naar de mooiste plekjes op aarde, waar we dan weer genieten van een koude douche en een zelf bereide pastamaaltijd. Daar kan geen luxe resort tegen op!