Robert schreef het al. We zijn aanbeland in Indonesië. Als we in een nieuw land arriveren SMS-en we naar de helpdesk in Nederland (de heren van Factor80) met de vraag of zij een nieuw vlaggetje in het format van onze website willen plakken. Meestal gebeurt dat razendsnel, maar afgelopen keer dus met de snelheid van het licht, inclusief complete posting. Chapeau!
Baardmans heeft voor onze vlucht naar Bali het veld moeten ruimen. Dicko (we hebben deze naam echt niet verzonnen) had het scheerapparaat kosteloos van Alice Springs naar Darwin gestuurd. De stoppels hoefden dus niet mee met het vliegtuig.
Nu we weer een dag in Azie zijn, moeten we wel weer even wennen aan de gebruikelijke usances. We worden weer heel de dag aangesproken door de locals die ons iets willen verkopen… Maar we hebben ons razendsnel aangepast 😉 en zijn spontaan Oost-Ind(ones)isch doof en blind geworden. Want op toeterende auto’s (taxichauffeurs die onze attentie willen) en wenkende personen reageren we al bijna niet meer. En als iemand behulpzaam is zijn we al direct op onze hoede.
Helaas niet vanmiddag bij het eten. Toen kregen we beiden een dikke klodder tijgerbalsem in onze nek gesmeerd, hoe hard we ook aangaven dat we echt geen interesse hebben in tijgerbalsem… Nouja, de stank houdt de vliegen op afstand zullen we maar zeggen.
Het is ook weer even wennen om te moeten afdingen bij iedere aankoop (en dat worden er steeds meer, het volgende pakket richting pa en ma Martens is al weer in de maak).
Gelukkig kregen we vanmiddag een instructie van de verkoper. We maakten niet meteen ‘onderhandel aanstalten’. Vandaar dat we, met duidelijk plezier, een Jip en Janneke uitleg kregen. ‘I tell price, you must tell me lower price’. Hahaha, dat hadden we al door ja. We zouden er zo weer een rollenspel van kunnen schrijven. Maar die moeite kan ons bespaard blijven want de heren van Monty Python waren ons al voor (klik hier voor het geluidsfragment (beard salesman)).
Verder is het heel grappig om veel gerechten te herkennen die in Nederland ook op de menukaart staan bij de Chinees. Nummer 11 en 16 hebben heerlijk gesmaakt. Nasi Goreng, Babi Pangang, Babi Kecap, Gado gado en natuurlijk krupuk en sateh. Dat wordt weer smullen komende weken. En nog meer heerlijkheid: we hoeven niet meer zelf te koken en te kamperen.
Afgelopen nacht hebben we het fijnste bed sinds onze hele reis gehad. Zelfs het lekkere logeerbed bij Gerard en Janna kon daar niet tegenop. Alleen jammer dat de muren tussen de kamers zo dun zijn. We konden precies volgen hoe onze surfende buurman zijn Balinese vriendin (voor die nacht) aan het ‘besurfen’ was (surfnude!). Schijnbaar hoge golven, want zij gilde het steeds uit. We weten nu wel wat “Ga door” op z’n Balisnees is: ‘oooooh….. oooooh…… OOOOOOOH………’
jeroenmiriammartens.wordpress.com 