Internet in Vietnam ….. dat schijnt nog niet zo stabiel te zijn als in de voorgaande landen.
Reacties van Miriam en Jeroen op berichten blijft dus even uit. Wellicht is het straks in Nieuw-Zeeland beter gesteld met het wifi-signaal.
Maar wie post er dan ondertussen al die berichten???
Hoogtepunt van de Easy Rider trip hebben we op maandag. Op maandagmiddag komen we namelijk, rond lunchtijd, langs een trouwerij. Mr. Thiem en Miriam stoppen om een foto van het bruidspaar te maken. Het paar staat dan namelijk net voor de feesttent. Als Jeroen en Mr. Dunhill na een paar minuten omdraaien, om te kijken waar ze toch blijven, staat Miriam tussen het bruidspaar en de familie, terwijl de fotograaf wat groepsfoto’s maakt. Wanneer men ook Jeroen’s aanwezigheid ontdekt, moeten we absoluut even mee de feesttent in…
Jeroen’s verslag:
Voordat we iets kunnen zeggen staan we in de tent met een pul bier in onze handen. Schoonpa trekt mij aan mijn pul mee naar voren, bier knoeiend over onze handen. Aan mijn andere arm trekt een andere gast om me mee te nemen naar zijn tafel en schoonmoeder stopt ondertussen een garnaal in mijn mond met haar chopsticks. Wat een feest! Ik beland aan de voorste tafel, dicht bij de dansvloer en krijg het donkerbruine vermoeden dat ik daar dadelijk sta te zingen (karaoke is hier een serieuze aangelegenheid!), want de zanger van de band heeft mij inmiddels ook ontdekt.
Uitstel van executie volgt, want eerst mag ik de dansvloer op… in mijn eentje. De eerste pul bier en 60 paar dwingende ogen doen hun werk, dus ik dans maar wat op de ingezette muziek. Gelukkig staat de dansvloer binnen 10 seconden vol met gasten. De minuten vliegen voorbij met dansen, proosten, poseren en…………zingen. Ik krijg de microfoon in mijn handen gedrukt en de band zet weer in. Eerst ga ik een beetje van lalalala, daarna zing ik gewoon in het Nederlands wat ik zie.
Ondertussen is Miriam ook naar voren geloodst en zo eindigen we samen zingend voorin de zaal. Multitaksend wel te verstaan. filmend, zingend, proostend en poserend brengen we ons lied ten einde. Applaus volgt. Het bruidspaar is hier niet het middelpunt van de attentie, dat zijn wij (hoe genant we het zelf ook vinden). Na een half uurtje vinden we het dan ook ‘mooi geweest’ en willen we gaan. Maar dat gaat zomaar niet. Men houdt ons op de dansvloer. Onze chauffeurs wenken heeft geen zin, want zij zitten inmiddels aan een heerlijke maaltijd met de andere gasten. Uiteindelijk lukt het ons om achter in de tent te komen, met behulp van Mr. Thiem, die aan de Vietnamezen uitlegt dat we nog een lange weg te gaan hebben.
Miriam’s verslag: Tijdens onze Easy Rider trip had Mr. Thiem me al veel uitgelegd over de Vietnameese bruiloften. ‘ Over 10 dagen is het ‘Ted’, Vietnamees Nieuwjaar, en daarna mag er twee maanden niet getrouwd worden. Vandaar dat er nu extra veel bruiloften zijn. In Vietnam geeft men twee feesten. Een voor de bruid, haar familie en vrienden en een voor de bruidegom en zijn familie en vrienden. De feesten duren, voor Nederlandse begrippen, kort. Ongeveer vier uur. Altijd wordt er gegeten (lunch of diner). Vaak wordt een tent aan het huis gebouwd, met bij de ingang een foto van het bruidspaar. De fotoreportage vindt hier namelijk voor de bruiloft plaats’.
Iedere dag passeerden we verschillende bruilofts-tenten en probeerde ik een glimp van het bruidspaar op te vangen. Op maandag stond het bruidspaar voor de feesttent en stopte Mr. Thiem zodat ik een foto kon maken. De moeder van de bruid trok me zowat van de motor af. Ik moest zelf op de foto met het bruidspaar! Toen ook Jeroen verscheen werden we de feesttent in gedirigeerd. Het was echt heel bizar! Waarschijnlijk ook omdat de gasten al behoorlijk ‘in de bonen’ waren. We werden echt van alle kanten bestookt met bier. Grote pullen met dikke ijsklonten erin. En iedereen wilde met ons proosten.
In het begin probeerde ik het bier ‘af te houden’. Ik lust geen bier en wilde graag een paar leuke foto’s maken. Ik dacht ‘ik laat dat proosten wel aan Jeroen over’. Maar er werd echt van me verwacht dat ik, onder een luid geroep, mee zou proosten. Dat ging bijna ‘hardhandig’, men vond het zo bijzonder dat wij binnen waren… Ik deed dus maar wat er van me verwacht werd (waarna ik de pul stiekem, zonder te drinken, op tafel zette).
Ook werd er, van alle kanten, voedsel aangereikt. Het werd gewoon op een chopstick geprikt. Broodjes, fruit, cakejes. En natuurlijk werd ook ik richting dansvloer gedirigeerd. Ik dacht om te dansen, want dat was Jeroen eerder al aan het doen. Maar toen ik halverwege de tent was hoorde ik Jeroen ineens ‘zingen’ (nouja… zingen?). Het was zo ontzettend grappig, hij zong; ‘Er valt daar een man over een stoeoeoeoel en daar komt mijn vrouwtje aangelooooo- oopen’. Ik moest bijna huilen van het lachen. Niet veel later stond ik zelf, op mijn allermooist, ‘Merry – merry wedding to the nice wedding couple’ in de microfoon te bleeren.
Dit bruilofts-feest was echt een ontzettend intense ervaring! Ik vond het ontzettend ongepast dat we ineens zo in het middelpunt van de belangstelling stonden (stel je voor dat Ma een paar toeristen op onze bruiloft had uitgenodigd) maar heb er ontzettend van genoten. Heel grappig dat al onze ‘ontsnappogingen’ mislukte. Weggaan? Dat was dus echt niet de bedoeling!! Gelukkig was er die goede oude Mr. Thien die ons uit dit overweldige bruilofts-geweld redde!
‘Are you Easy?’… zo luidt het artikel in de Lonely Planet over de Easy Riders. De Easy Riders is een groep motorrijders die toeristen achterop hun motor meenemen door de centrale hoogvlakte van Vietnam. Weg van de ‘gebaande paden’.
(http://dalat-easyrider.com.vn). In 1993 werd deze groep opgericht door 12 oud-officieren van het zuid Vietnamese leger. Inmiddels is de groep uitgegroeid tot 82 Easy Riders en hebben vele andere motorrijders het concept gekopieeerd. We hadden al een aanbeveling van Barry voordat we uit Nederland vertrokken. De ‘Easy Riders’ waren een van haar hoogtepunten in Vietnam. Om uit te vinden of ook wij ‘easy’ zijn, zullen we op pad moeten met deze Easy Riders 🙂 Maar waar vind je een echte Easy Rider??
Wanneer we in Dalat (door Jeroen omgedoopt in DaNat vanwege de gigantische regenbuien) aankomen, blijkt dat we niet hoeven te zoeken. De Easy Riders hebben ons al gevonden 🙂 Als we de bus uitkomen bestuderen we namelijk de plattegrond op zoek naar het ‘Dreamshotel’. En dat heeft de breedlachende meneer (in blauwe jas op motor) al snel in de gaten… Hij staat ons dan ook, ‘als een duveltje uit een doosje’, op iedere kruising stralend de juiste richting in te wijzen. Het lijkt wel een goocheltruc! Hij loodst ons door heel Dalat tot op de stoep van het ‘Dreamshotel’. Hij is erg grappig en we vinden het dan ook prima dat hij ons ’s avonds iets komt vertellen over ‘the Easy Riders’.
’s Avonds ontmoeten we onze gids, nu vergezeld door zijn vriend, weer. We maken al snel een afspraak voor drie dagen ‘Easy Riden’. En even voor de duidelijkheid… we verkennen Vietnam niet op een Honda Dream van 50cc, waar er miljoenen van rondrijden hier. Nee, we gaan niet op een brommer, maar op een motorfiets. 125 cc aan pure Taiwanese hightech zal ons vervoermiddel van de komende dagen zijn 😉
Op vrijdag starten we, in de regen, met onze 3-daagse tocht van Dalat naar Nha Thrang. Noem dat maar easy… We zien eruit als een stel verslaggevers van de Tour de France met onze grote helm, regenjas en regenbroek.Gauw zeten we koers richting peleton. Na 10 minuten rijden, stoppen we al bij de eerste bezienswaardigheid. Het ‘Crazy House’ in Dalat. Een Gaudi achtig hotel (guesthouse), waar al 10 jaar aan gebouwd wordt. En waar ook komende jaren aan gebouwd zal blijven… In het hotel is nergens ook maar 1 rechte hoek te vinden. We wanen ons in de Efteling.
En al ziet het hotel er erg bijzonder uit, toch zijn we blij dat we hier niet overnachten. Stel je voor dat je ‘snachts even naar de toilet wilt en je loopt tegen die gigantische spin met rode ogen aan. Of die rare enge kangeroe, ookal met van die bloeddoorlopen ogen, brrr… En vanuit de bruidssuite bereik je de toilet, met hoge nood, waarschijnlijk niet eens! Je moet zo ontzettend klimmen en klauteren om hier naar boven, naar het bedje, te komen. Naar beneden wordt, op je blote voeten, vast een fiasco. Mevrouw x, architecte van het hotel, had vast een goede borrel op toen ze achter haar ontwerptafel zat 😉 Inderdaad! Crazy, een beetje luguber en eigenlijk ook wel smoezelig. De kamers doen niet schoon aan en ruiken naar muffe caravan. We vinden het erg grappig om hier even rond te kijken maar willen er nu ook gauw weer vandoor!
We verlaten Dalat en rijden steeds verder weg van ‘de bewoonde wereld’. Onze twee chauffeurs zijn Mr. Binh, bijgenaamd Dunhill en Mr. Thiem. Dunhill was een co-piloot op een Amerikaanse helicopter tijdens de oorlog. Hij vertelt prachtige verhalen over zijn legertijd. Bijvoorbeeld hoe hij werd geraakt tijdens een dropping. Zijn kapitein werd gedood en hij moest zelf, met een enorme buikwond, terugvliegen naar de basis. Dunhill heeft het hoogste woord. Hij is een echte ‘gang-‘ en ‘praatjesmaker’ en is duidelijk de leider van de twee. Hij was ook het ‘duveltje’ wat ons, bij aankomst in Dalat, de weg naar het guesthouse wees. Jeroen zal de komende dagen zijn passagier zijn.
Mr. Thiem is de bescheidenheid zelf. Hij vertelt meer over zichzelf, het leven, de gebruiken en de mensen in Vietnam als hij alleen met ons is. Miriam zit bij hem achterop en vind hem een echte ‘lieverd’.
Onderweg zijn er steeds korte stops. We stappen af en 1 van de ‘Easy Riders’ vergezelt ons naar een bezienswaardigheid. De andere Easy Rider blijft bij de motoren en onze spulletjes. Op deze manier zien we ontzettend veel van het dagelijks leven op het platteland en in de bergen waar al de ‘minority-people’ wonen. Ze zijn hier nog niet veel toeristen gewend. Het blijkt erg vanzelfsprekend dat de Easy Riders ons rondleiden in iemands huis of fabriek, iets wat wij ons niet zo goed kunnen voorstellen. Maar onze Easy Riders zeggen ‘its oke’, wenken ons naar binnen en geven uitleg over de talloze fabrieken en familiebedrijfjes die we aandoen.
Onze 3-daagse reis zetten we dan ook snel om in een 5-daagse, met eindpunt Hoi An. We zijn ontzettend ‘easy’ zo achterop de motor. Het is echt heerlijk om Vietnam op deze manier te ontdekken. Met de wind in ons gezicht en de geur van koffiebloesem in ons neus, het vriendelijk hello-hello van alle kinderen houden we het gemakkelijk nog twee extra dagen uit! Voorzichtig zigzaggen Thiem en Dunhill tussen de koeien en buffalow’s die midden op straat lopen. Wijzend naar bijzonderheden, vaak stoppend voor extra uitleg.
En er zijn vele stops! Bij watervallen, een zijdefabriek, een kandijsuikerfabriek, een waterslangenfabriek, een ananas boerderij, een rijstpapier familie bedrijfje, verschillende minority villages, de lokale markt etc etc. Overal krijgen we uitleg en overal worden we met open armen ontvangen. We vinden het heel bijzonder dat we nergens entree betalen en men ons nergens iets probeert te verkopen…
Zo stoppen we een keer om bij een champignonkwekerij te kijken. We worden door de gehele familie ‘van harte welkom’ geheten. ‘Welcome to my farm’. Dan mogen de huisslang even bekijken, een Boa Constrictor. Of we hem misschien even willen vasthouden? ‘Nou eueueuh, nee?’ Lachende gezichten, hoeft niet hoor! Er volgt een trotse rondleiding over het bedrijfje en we sluiten af met een paar lekkere bananen. Alsof dit allemaal de gewoonste zaak van de wereld is gaan we weer weg. Zonder iets te hoeven kopen of te betalen. Navraag leert dat ook de Easy Riders niets aan de kwekerij betalen. Men vindt het gewoon leuk als we komen kijken.
Maar de grootste attractie, tijdens onze trip met de Easy Riders, zijn we eigenlijk vooral zelf (zie ook de posting Rare witman). In deze omgeving komen, ondanks de aanwezigheid van de Easy Riders, nog maar weinig toeristen. Men vindt ons erg interessant. Jeroen vanwege zijn lengte. Want al is hij in Nederland met zijn 1.86 niet extreem lang, hier wordt hij beschouwd als reus. Ook vindt men de blonde krulharen op zijn benen grappig. Vaak wordt er even gevoeld, gevolgd met de uitleg ‘Me no have’. Miriam vindt men, met haar blonde haren en blauwe ogen, vooral erg knap.’Oh, thank you very much!’.
Als we, in de hooglanden, worden ingehaald door een busje Vietnamezen, kantelt het busje bijna om. Alle passagiers hebben hun gezicht tegen het raam van de rechterkant van het busje gedrukt om vooral een glimp van ons op te vangen. We kunnen hier niet onopgemerkt over straat! Men staart ons aan, probeert een praatje te maken of zwaait naar ons. Wat voelen wij ons bijzonder hier!!
De restaurants die we aandoen met de Easy Riders zijn allemaal locale ‘low profile’ restaurants. Eigenlijk meer loodsen, waar kabouter tafels en stoelen staan. Onze knieen komen boven het tafeblad uit, terwijl de kabouterstoeltjes om onze heupen klemmen. Ook hier kijkt iedereen hoe wij onze maaltijd met chopsticks nuttigen. Miriam gruwelt regelmatig als ze ziet wat Mr. Dunhill allemaal in haar rijstkommetje dropt. Normaal mag vlees geen bot of vel bevatten voor haar. Maar als ze dapper probeert, moet ze eerlijk bekennen dat het eten erg smakelijk is 🙂
Als we na 5 dagen worden afgezet in Hoi An hebben we beiden een kater. We bevinden ons weer tussen de toeristen, geen speciale behandelingen meer. Komende dagen zullen we het rustig aan doen in Hoi An, Da Nang en Hanoi, zodat we volgende week uitgerust naar Nieuw-Zeeland kunnen.
Oh ja, het antwoord op de vraag uit de Lonely Planet: We are -very- Easy! Meer foto’s op http://picasaweb.google.com/jeroenmim/MuineEnEasyRiders
jeroenmiriammartens.wordpress.com 